Vikan - 20.11.1995, Blaðsíða 10

LEIKLIST
meölætið leynist á milli
postulínsins og silfursins.
Í BÆTTUM
GALLABUXUM OG
AFGÖNSKUM
BRÚÐARKJÓLUM
Sigrún er þrjátíu og sjö ára
og segir Guörún aö hún hafi
verið alveg æði þegar hún var
barn. „Ég er ekki að skrökva.
Ég á þrjú börn og hún var það
þægasta. Fyrirgefðu, Ragnar
minn,“ segir hún svo við það
yngsta sem gæðir sér á með-
lætinu. „Þú jafnaðist ekkert á
við Sissu hvað það snertir.
Þegar hún var lítil hafði maður
ekki barnfóstru á hverju strái
og þegar ég var á æfingum
niðri í leikfélagi gat ég haft
þessa títlu með. Hún sat úti í
sal og var svo lítil að það rétt
svo sást í slaufuna upp fyrir
áhorfendabekkina. Svo þegar
leikstjórinn stoppaði til að
segja okkur til hljóp hún upp á
sviðið, settist í fangið á mér
og hlustaði á hann.“ Þegar
hún var spurð að því hvort
hún ætlaði að verða leikkona
eins og mamma neitaði hún
því. Einu sinni trúði hún þó
móður sinni fyrir draumi sín-
um: Hún ætlaði að verða
fyndin þegar hún yrði stór. „Ég
var ekkert fyndin þegar ég var
barn,“ segir Sigrún, „því ég
var svo alvarlega þenkjandi."
„Þú varst dálítið lýrísk," segir
Guðrún. „Ég á margar sögur
af þér þegar þú varst að velta
fyrir þér guðdóminum. En þú
varst ekkert fyndin.“
Hvað varðar þá staðreynd
að algengt sé að börn leikara
feti í fótspor þeirra segir Guð-
Lrún að börnin sjái
að foreldrar
þeirra séu ham-
ingjusamt fólk.
„Leikarar hlakka
til að fara I vinn-
una og á heimil-
um þeirra er eft-
irvænting í loft-
inu. Ég er ekkert hissa á því
að krakkarnir skynji þetta og
hugsi að þetta hljóti að vera
gaman fyrst foreldrarnir séu
svona ánægðir.“ Eru þeir alltaf
svo ánægðir?" spyr Sigrún.
að vera alltaf '
vaöandi inn á henn-
ar heimili. En þegar
^ við hittumst höfum við
jafn gaman af hvor ann-
arri.“ Guðrún á tvö önnur
börn, tölvufræðinginn Leif og
unglinginn Ragnar sem er í
MR og hljómsveitinni Kósý.
Hann sest líka við eldhús-
borðið þar sem Ijúffengt
TEXTI:
SVAVA
JÓNSDÓniR
UÓSM,:
BRAGIÞÓR
JÓSEFSSON
Guðrún stendur í eld-
húsinu með svuntu
þegar mætt er til
viðtalsins. Eldhúsborðið er
uþþdekkað; máfastellið og
silfurhnífaþörin komin á sinn
stað. Hún segir þær mæðgur
vera í megrun, er að baka
sykurlausa klatta, ber fram
vínber og osta og býður svo
blaðamanni upp á hitaein-
ingaríka hjóna-
bandssælu.
Heimili Guð-
rúnar er á
Granda-
vegi, nánar
tiltekið á
Bráðræðisholti, og var húsið
byggt fyrir tæpum níutíu ár-
um. Það segist hún hafa
fengið á tombóluprís árið
1970. Þá uxu njólar og
hvönn í garðinum og fyrri
eigendur hússins ræktuðu
þar kartöfiur sem þeir seldu.
í suðurglugganum voru
ræktaðar rósir sem húsmóð-
irin seldi bæjarbúum. í þá
daga var engin blómabúð í
Reykjavík en fólk vissi af
rósunum í Stóra Skipholti.
Húsmóðirin, sem þá bjó f
húsinu, notaði rósapening-
ana til að kaupa fallega kjóla
á dóttur sína.
Sigrún bætist í hópinn.
Hún er með fléttu og í stuttu
pilsi. Manni verður hugsað til
þess að þó að hún hafi í
fyrravetur leikið hina ellefu
ára gömlu Ronju ræningja-
dóttur virðist hún í vetur fara
létt með að leika miðaldra
konu í „Hvað dreymdi
þig, Valentína?" Þótt
mæðgurnar séu nán-
ar og á milli þeirra
séu ekki þræðir
heldur langir kaðl-
ar, eins og Sigrún
segir, fara þær
ekki reglulega í
heimsókn hvor
til annarrar.
„Okkur finnst það
engin skylda að
vera alltaf að hitt-
ast,“ segir Guð-
rún. „Hvað þá
að mér finn-
ist það
vera mitt
hlutverk
10 VIKAN
„Nei, nei,“ segir móðir henn-
ar.“ Stundum er maður á al-
gjörum bömmer þegar krítík
kemur og maður er rassskellt-
ur í bak og fyrir. Þá er farið í
þunglyndi."
Sigrún segist tilheyra leyf-
unum af hippakynslóðinni;
hafi komist á mótþróatímabil
sem unglingur og fundist öll
gildi foreldranna vera síðasta
sort. Á þessum árum þurfti
engu að eyða í föt á hana og
hún gekk í bættum gallabux-
um og afgönskum brúðarkjól-
um. „Það var svo sem enginn
heimskonublær á klæðaburð-
inum.“ „Hérna í kjallaranum
bjó gömul kona,“ segir Guð-
rún. „Einu sinni þegar Sigrún
kom heim úr skólanum horfði
nágrannakonan agndofa á
hana og sagði: Gunna, mér
þykir leiðinlegt að segja það
en dóttir þín lítur út eins og
„something the cat brought
home“.“ Mæðgurnar hlæja.
„Ég hef oft velt því fyrir mér,“
segir Sigrún, „hvort ég ætti að
senda mömmu bakreikning.
Það kostaði hana ekki neitt að
gera mig út í þessum druslum
miðað við þann kostnað sem
fer í að klæða ungling I dag.
Svo hefði ekki verið úr vegi að
hún hefði einhvern tímann
sent mig til útlanda eins og
gert var við prestsdætur í
skáldsögum þegar þær voru
að æða út í einhverja vit-
leysu."
Sumarið sem Sigrún var
sextán ára vann hún í fiski f
Vestmannaeyjum og það
sumar var henni boðið aðal-
hlutverkið í bíómynd. Hún
neitaði. „Þú hefur ábyggilega
verið skotin,“ segir Guðrún.
„Nei, ástæðan var sú að ég
hefði misst af þjóðhátíðinni í
Eyjum,“ segir Sigrún, „og á
þeim tíma voru slíkar uppá-
komur mér meira virði en leik-
listarbrölt. En það breyttist
nú.“ Nokkrum árum síðar var
Sigrún að fletta Morgunblað-
inu og sá auglýsingu frá Leik-
listarskóla íslands sem þá var
nýstofnaður. Umsækjendur
voru um hundrað, hún bjóst
ekkert við því að fá inngöngu
en hana fékk hún engu að