Vikan - 20.01.1996, Blaðsíða 53

bý til box um þrá, draumabox,
vonabox, hugsanabox, alls
kyns box sem tengjast daglegu
lífi okkar. Núna er ég að byrja á
nýjum verkum sem fjalla um
tímann og fjarlægðina. Þetta
eru veggmyndir þar sem ég
ferðast um tímann - kannski
sem sjávardýr, sem syndir í
gegnum tímann, eða fugl sem
flýgur í gegnum hann.“
Sýningarnar, sem Ragnheið-
ur hefur tekið þátt í eða haldið
frá því hún lauk skólanum, fylla
nú nær tvo tugi. Samkeppnin
er hins vegar hörð og mikil
vinna á bak við hverja sýningu.
„Ég er frekar léleg við að selja
sjálfa mig. Svo tekur það hrein-
lega tíma að læra á kerfið,
hvernig maður eigi að bera sig
að og ég er fyrst núna komin
almennilega inn í listalífið hér í
Strassborg. Ferlið frá því mað-
ur sendir möppu og þar til sýn-
ing er haldin er mjög langt -
eitt til tvö ár. Ég reyni að taka
þátt í öllum samkeppnum, sem
ég kemst í og hef efni á, en
þetta kostar allt peninga; að gera kynningarmöppu, taka
myndir af verkunum o.s.frv. í mars í fyrra var ég með
einkasýningu hér í Strassborg en nú er draumurinn að
halda sýningu heima." Um þessar mundir er Ragnheiður
að kanna möguleika á sýningum í Brussel og Zurich en
hún hefur sýnt í Frakklandi, Belgíu, Þýskalandi, Sviss og
á íslandi. Listhúsið í Laugardal og Kerta og gjafagallerí í
Hafnarfirði hafa undanfarið haft verk hennar til sýnis og
sölu.
Seinustu fimm sumur hefur Ragnheiður unnið sem
leiðsögumaður fyrir erlenda ferðamenn á íslandi. Á sumri
komanda mun hún einnig sinna leiðsögumannastarfinu
en að þessu sinni með íslenskum hópum í Túnis. Þótt því
fylgi óneitanlega spenna að fara til svo framandi lands er
Ragnheiður hálf hrædd um að hún eigi eftir að sakna ís-
lenskra sumarnátta. „Mér finnst íslensk náttúra svo falleg
- ég fæ hreinlega kraft af því að labba á fjöll. Landslagið
og þessi sterka náttúra hafa einnig mikil áhrif á það sem
ég er að gera, kannski sérstaklega á áferð verkanna
minna og útlit. Ég vil að menn finni í þeim fyrir sólinni,
hamingjunni og gleðinni og með boxunum mínum reyni
ég að segja sögu, þess vegna heita sum verkin þjóðsaga
af fjalli eða rigningu. Og svo þessi lykt. Mig langar til
dæmis að taka með mér söl næst þegar ég kem frá fs-
landi til að setja í boxin mín bara til að fólk finni þessa
lykt.“
Kisi, eins og heimilskötturinn er einfaldlega kallaður,
kemur inn í litlu stofuna þar sem við sitjum og kynnir sér
gestina. Eftir að hafa hnusað og gengið í hringi um fætur
stekkur hann upp í fang matmóður sinnar sem tekur á
móti honum með nokkrum vel völdum íslenskum orðum. í
hillum eru íslenskar bækur í bland við franskar bókmennt-
ir, á veggjum málverk
eftir vini og svarthvítar
myndir úr fjölskyldualb-
úminu. „Fyrst, þegar ég
fór að heiman, saknaði
ég íslands, landsins
míns. Ég var með
svona ekta heimþrá,
kvöl og kökk í hálsinum.
Núna sakna ég fólksins
míns og sú tilhugsun að
ég eigi ekki eftir að hitta
fjölskyldu mína í sumar
finnst mér mjög óþægi-
leg. Það er svo skrítið,
ég sakna eiginlega
mest litla systursonar
míns sem ég þó þekki
svo lítið. . . Ég er samt
ekki á leiðinni heim. Ég
er orðin útlendingur á
íslandi. Við erum í raun-
inni svo einangruð. Mér
finnst mikill kostur við
Strassborg að hér get
ég stokkið upp í lest og
eftir nokkra tíma er ég
komin til Parísar eða
Basel í Sviss þar sem
eru góð söfn og gallerí. Ég gæti heldur ekki gert Jacques,
kærastanum mínum, það að búa við þessa löngu köldu
vetur þó að hann kunni vel að meta laugarnar og pylsu
með öllu á eftir. Hvað ætti ég svo sem að gera á íslandi?
Þótt keramikið njóti viðurkenningar þar er framboðið einn-
ig mikið. Ég held að listamenn eins og Kogga standi í
endalausri baráttu og ég dáist að dugnaði þeirra. Vörurn-
ar verða á endanum eins og Villeroy og Boch. Fólk er
kannski að safna einhverjum ákveðnum bollum eða skál-
um og það bindur hendur listamannsins. Það getur verið
gaman að gera nytjahluti en ég vil ekki þurfa að framleiða
þá í massavís. Það er hreint og beint þrúgandi. Með því
er ég hrædd um að glata ást minni á leirnum og það vil
ég ekki fyrir nokkurn mun gera.“
En það er fleira sem Ragnheiður kann vel að meta í
Frakklandi. „Frakkar eru svo duglegir að lifa; þeir hittast,
spjalla og borða saman og það þarf ekki að vera neitt
mikill viðbúnaður, bara spagettí og flaska af rauðvíni. Ég
lærði í rauninni hér hvernig maður gerir ekki neitt, tekur
það rólega og slappar af. Kannski er ég líka orðin svo
frönsk í mér að ég sætti mig einfaldlega ekki lengur við
íslenska þjóðfélagið eins og það er í dag. Hér tekst mér,
með því að vinna tvo til þrjá daga í viku, að borga leiguna
mína, borga reikningana, kaupa í matinn og fara jafnvel
einu sinni út að borða. Og get unnið við leirinnl! Þetta er
ekki hægt á íslandi. Hér get ég farið allra minna ferða á
hjóli, leigumarkaðurinn er það viðráðanlegur að ég þarf
ekki að eiga íbúð - hér finnst mér ég geta verið endalaust
ung.“
Ragnheiður horfir hugsi út um gluggann, brosir svo
kímin út í annað. „En ef ég einhvern tímann eldist þá
hugsa ég að ég fari til íslands og eyði þar ævikvöldinu.'O
l.TBL. 1996 VIKAN 53
VIKAN I STRASSBORG