Vikan - 07.06.1999, Blaðsíða 51

Eg var sprautufíkill
„Það er litið niður á sprautufíkla í dópheiminum.“
„Eg var 17 ára þegar ég gekk í gildru
sprautunnar en það eru tvö ár síðan. Ég
var góður námsmaður, vinsæll i skólan-
um og allt gekk mér í haginn. Fjölskylda
mín er ósköp venjuleg og langt frá því
að vera einhver vandamálafjölskylda.
Því er erfitt fyrir mig að leita orsakanna á
þeim slóðum en ég hugsa oft um hvað
hafi orðið þess valdandi að ég fór á kaf í
neyslu. Ég held að þetta hafi byrjað af
hreinni forvitni. Töluvert margir vina
minna voru eitthvað að fikta við hass-
reykingar og amfetamín og mér fannst
það spennandi. Það var samt hræðslu-
bundin spenna, það verð ég að viður-
kenna. En fljótlega henti ég mér blind-
andi út í neysluna með þeim og fannst
þetta fyrst og fremst vera krydd í tilver-
una og gera lífið meira spennandi.
Ég fór svakalega geyst. Ég reykti
hass, sniffaði amfetamín og bruddi E-
töflur. Svo drakk ég áfengi ofan í þetta
allt. Ég gerði mér enga grein fyrir hvert
ég stefndi, fannst þetta bara töff og
skemmtilegt. Svo kom að sprautunni en
það var eitthvað sem ég ætlaði aldrei að
gera, enda get ég sagt þér að það er litið
niður á sprautufíkla í dópheiminum. Það
er endastöðin.
Ég var sprautaður af sölumanni þegar
ég var í annarlegu ástandi fyrir og hafði
varla hugmynd um hvað var að gerast.
Mér fannst víman æðisleg og þar með
var ég strax orðinn þræll sprautunnar.
Upp frá þessu fór heilsu minni að hraka
og ég leit mjög illa út. Ég var rosalega
grannur, hvítur og sljór til augnanna. Ég,
sem hef alltaf verið mikið snyrtimenni,
hætti nú að fara í bað og skeytti engu
um skítug fötin mín. Smám saman týnd-
ist ég og fjölskylda mín áttaði sig fyrst þá
á því hvað væri að gerast. Mér hafði
tekist að fela neysluna fyrir þeim í heilt
ár. Þegar fjölskyldan gekk á mig harð-
neitaði ég því að ég væri í dópinu og
laug þau stútfull. Ég seldi græjurnar
mínar og allt sem ég gat komið í verð
því það er mjög kostnaðarsamt að vera
sprautufíkill. Að lokum leiddist ég út í af-
brot.
Fjölskylda mín var auðvitað harmi
slegin og gerði allt sem hún gat til að
koma mér upp úr ræsinu. Við tölum að
vísu aldrei um það en ég er sannfærður
um að þetta hefur verið hræðilegt tímabil
fyrir þau öll og kannski sérstaklega
mömmu, sem upplifði niðurtúrana mína
dauðhrædd og oft hélt hún að ég væri
dáinn.
Loks lét ég undan stöðugum þrýstingi
og fór í afvötnun og meðferð. Ég á því
fólki líf mitt að þakka, það er ekkert öðru-
vísi. í dag horfi ég til baka með hryllingi
og skömm, því verður ekki neitað. Og
þessi upplifun mín varð til þess að ég
fylltist miklu hatri gagnvart dópsölum og
þeim menningar- og tískuáhrifum sem
gera fíkniefnaneyslu hátt undir höfði.
Stundum langar mig að gerast krossfari
og hreinsa borgina af þessum viðbjóði
sem eyðileggur líf unga fólksins og allra
i kringum það. En þetta vandamál verð-
ur víst ekki leyst á svo einfaldan hátt.
Fíkniefnavandinn er kominn til að vera.
Við verðum að viðurkenna það sem
staðreynd svo við getum unnið ötullega
og skipulega gegn honum. Við verðum
að vera á verði og hafa nægilega þekk-
ingu og skilning á samfélagi okkar til að
sigrast á hættum fíkniefnaneyslunnar.
Mér finnst frábært að fjallahjólaklúbb-
urinn Óþokki ætli að hjóla til að safna
áheitum til styrktar Virkinu og óska þeim
alls hins besta. Vonandi safna þeir sem
mestu."