Vikan - 07.06.1999, Blaðsíða 45

Eftir Þórunni Stefánsdóttur
ætla að fá eina flösku, urraði
konan, sem hann annars
þekkti að ljúfri framkomu
og orðaskiptum. Þjónninn
gekk í burtu og yppti öxlum.
Það var alltaf gamla sagan
með þessa útlendinga.
Aldrei gátu þeir lært að vera
ekki of lengi úti í sólinni.
Konan drakk úr flöskunni
meðan hún ákvað næsta
skref. Ætti hún að fara aftur
heim til íslands? Ef til vill
var flug á morgun. Þegar
flaskan var tóm var konan
búin að taka ákvörðun.
Henni var illa við morð en í
þetta
sinn
andarslitrunum í
ganginum. Með tárin í
augunum sat hún hjá hon-
um meðan hann tók síð-
asta andvarpið.
Og kakkalakkarnir í
hverfinu? Þeir syrgðu sár-
an vini sína og ættingja.
Létu boð
út
ganga
um að
þessi
kona
væri greini-
lega ein-
fari, sem
yrði
hún að gera undantekningu.
Hún fór í verslunina á horn-
inu og keypti marga brúsa af
eitri. Afgreiðslumaðurinn
fullvissaði hana um að þetta
eitur væri nýjasta afurð vís-
indamanna sem eyddu
kröftum sínum í þágu hern-
aðar gegn kakkalökkum.
Hún hélt heim með brúsana
og stuttu síðar lokaði hún
hurðinni varlega á eftir sér
með sorg í hjarta.
Konan svaf á hóteli um
nóttina. Morguninn eftir
hleypti hún í sig kjark, fór
heim og leit yfir vígvöllinn.
Stórfjölskylda kakkalakk-
anna lá dauð eða deyjandi
um alla íbúðina. Fyrirgefðu,
sagði konan við stóra, feita
ættarhöfðingjann, sem lá í
skýr
skilaboð um að
hún væri ekki í leit
að félagsskap.
Og konan, hvaða
lærdóm dró hún af
þessu? Jú, næstu daga
meðan húð hennar
var að jafna sig og
litarhátturinn færðist
í eðlilegt horf hag-
aði hún sér undar-
lega. Hún var
alltaf að stappa
niður fætinum,
það sást til
hennar rífa
snögglega
upp skáp-
hurðir og
kakkalökkunum loftslagið
lítið spennandi og hafa
ekki fasta bú-
setu þar. Kon-
an hugsar oft til
þessa dags. Dagsins
sem hún framdi
fjöldamorð. Stundum
dreymir hana dauða-
stríð ættarhöfðingj-
ans. Þegar hellist
yfir hana löngun til
þess að flytja úr
landinu í norðri
stappar hún í sig stálinu og
segir við sjálfa sig að ef til
vill sé nú allt í lagi að
búa á íslandi. Hér eru
alla vega ekki kakka-
lakkar. Ekki nema
einn og einn sem
gengur á tveim-
ur fótum.
aldrei
sleppti hún
hendinni af eiturbrús-
anum sem hún hafði
keypt til vonar og vara. Lík-
lega var þetta eitthvað
annað og meira en sól-
stingur. Seinna fór hún
aftur heim til landsins í
norðri. Þar finnst

Vikan 45