Vikan - 07.09.1999, Blaðsíða 11

Lætur sársauka ekki á
sig fá
Guðrún hefur enn engar
bætur hlotið eftir slysið en
hún segir að það taki ein-
faldlega tíma að ganga frá
þeim hlutum. Þessi unga
stúlka virðist hafa tekið sér
til fyrirmyndar viðhorf sæ-
hetja fyrri tíma því hún bítur
á jaxlinn, bölvar í hljóði og
lætur ekki sára verki stjórna
lífi sínu. Hún vinnur við af-
greiðslustörf af miklum
dugnaði. Hún er í vakta-
vinnu hjá Aktu - taktu og
þarf oft að standa langtím-
um saman. Hún segist sjálf
vera hálfgerður hrakfalla-
bálkur sem þurfi alloft að
heimsækja spítala.
„Einu sinni festist á mér
hnéð. Eg beygði það og í
þeirri stellingu læstist liður-
inn. Eg gat hreinlega ekkert
hreyft hann. Eg fór upp á
spítala og þar tók á móti
mér sami læknir og hafði
stuttu áður aðstoðað mig
vegna smákvilla. Við skul-
um segja að hann sé alla-
vega ekki mjúkhentur lækn-
ir því ég stundi þegar ég sá
hann: „Nei, ekki þú aftur.“
Hann togaði síðan í fótinn
og sneri einhvern veginn
upp á svo liðurinn hrökk í
sama farið. Þetta var gert al-
veg án deyfingar og var alls
ekki sársaukalaust.“
I vor lenti Guðrún svo í
alvarlegu bílslysi. Hún var
ein á ferð rétt fyrir utan
Borgarnes þegar bílinn fór
út af.
„Eg var að koma frá
Hrútafirði og á leið heim.
Þetta var rétt eftir miðnætti
og ég sofnaði undir stýri.
Það síðasta sem ég man er
að ég sá að ég var komin út í
kant og ég rykkti í stýrið.
Það eru röng viðbrögð við
þessar aðstæður og bílinn
hentist út af. Ég man næst
eftir mér þar sem ég stóð á
veginum og reyndi að veifa í
bíla sem leið áttu framhjá.
Tónlistarmaðurinn KK eða
Kristján Kristjánsson, átti
leið þarna um og hann
stoppaði og fór að aðstoða
mig. Hann var alveg sérstak-
lega yndislegur og ég er
honum óskaplega þakklát
fyrir hjálpina.
Ég veit ekki hvernig ég
komst út úr bílnum eða upp
á veginn. Ég var bólgin og
marin í framan og annar
handleggurinn úr lið. Ég var
öll tandurhrein sem er ákaf-
lega undarlegt því bílinn lá á
hlið ofan í skurði og var eitt
moldarflag. Rúðan bílstjóra
megin var galopin en það
var rafmagnsstýring á rúð-
unum. Ég man hvorki eftir
að hafa skrúfað hana niður
né að hafa losað mig úr ör-
Eq er fvrst og fremst þakklát
fyrir ao vera á lífi. Serstak-
lega eftir fyrra slysið því þá
munaði svo litlu.
Vikan 11