Vikan - 28.09.1999, Page 44

Framhaldssaga
Leyndarmálið
5. KAFU
N
ú er tækifær-
ið, sagði
Emma við
Kaiser. Þig
dauðlangar til
að tala við Francescu. Not-
aðu nú tækifærið meðan hún
situr þarna ein.
Þú hlýtur að vera drukkin,
Emma, sagði Sam, en Kaiser
var'þegar staðinn upp og á
leið til Francescu sem sat og
horfði á Julian og Hildy á
dansgólfinu.
Má ég tala aðeins við þig?
spurði hann.
Hún leit undrandi á hann og
yppti svo öxlum.
Hvað var eiginlega á seyði
úti í eyjunni í dag?
Ég hafði ekki bundið bátinn
nógu vel, sagði hún, og hann
rak frá okkur. Hnútar hafa
aldrei verið mín sterka hlið.
Það var heppilegt að ég var
staddur á eyjunni. Satt að
segja hélt ég að eitthvað al-
varlegt hefði gerst.
Hún hló gleðisnauðum
hlátri. Það er alltaf eitthvað
alvarlegt á seyði hjá okkur í
Ferrare-fjölskyldunni. Það
rignir á okkur meðan sólin
skín á alla hina.
Kaiser ákvað að segja það
sem hann hafði verið að
velta fyrir sér allan daginn.
Mig langar til þess að hjálpa
þér, sagði hann einlæglega
og hún leit á hann. Ef það er
eitthvað sem ég get gert...
í því augnabliki komu Julian
og Hildy aftur að borðinu.
Kaiser rétti Julian höndina.
Gaman að sjá þig aftur,
sagði hann.
Julian lét sem hann sæi ekki
útrétta höndina og Kaiser
lét sem hann tæki ekki eftir
dónalegri framkomu hans.
Má bjóða ykkur upp á
drykk með okkur? sagði
hann og benti í áttina að
Emmu og Sam sem fylgdust
með af miklum áhuga.
Julian stóð ennþá hreyfing-
arlaus. Ég fæ ekki skilið
hvers vegna þú heldur að
konan mín og börnin mín
komi þér eitthvað við, sagði
hann svo fjandsamlegri
röddu að Kaiser hrökk við.
Ég aðvara þig, láttu þau í
friði!
Kaiser lyfti brúnum og
horfði á Francescu og Hildy.
Ég skil ekki um hvað þú ert
að tala, sagði hann rólega.
Allt í einu fór Julian að
skellihlæja og lagði hand-
legginn yfir öxlina á Kaiser.
Þú hlýtur að skilja að maður
er alltaf á verði þegar maður
er giftur svona fallegri konu.
Auðvitað þiggjum við boð-
ið!
Elise velti því fyrir sér með-
an hún var að búa um rúmið
sitt hvað það væri skrýtið að
hún gæti tengt alla mikil-
væga atburði í lífi sínu
dauðsföllum. Hún lyfti
hægri hendinni og taldi á
fingrum sér. Hún byrjaði á
þumalfingri. Hann táknaði
mömmu hennar. Svo var
það vonda barnið hennar
Önnu. Því næst Anna sjálf.
Baugfingur táknaði pabba
hennar; litlifingur Stahlberg,
stúpa Francescu. Hún hafði
aldrei hitt hann, en það var svo féll hann niður eins og
hans vegna sem Francesca
hafði reynt að svipta sig lífi
og Julian komið á geð-
sjúkrahúsið og sótt hana.
Hún hrukkaði ennið. Hún
var búin að nota alla fing-
urna á hægri hendinni og
varð að byrja á þeirri vinstri.
En hver var fyrstur?
Hún settist á rúmstokkinn
og reyndi að hugsa skýrt.
Hún heyrði hlátur Christi-
ans fyrir utan og þá vissi hún
svarið.
Hildy kipraði augun til þess
að reyna að sjá betur það
sem Christian benti á. Sérðu
það núna? spurði hann ákaf-
ur. Ég sagði þér að það væri
eitthvað þarna niðri á
ströndinni.
Hún sá einhverja hreyfingu
en gat ekki séð hvað það
var.
Ég held að þetta sé haförn!
sagði Christian.
Það eru engir hafernir á
þessum slóðum, kjáninn
þinn. Hildy var orðin forvit-
in. Hún leit í áttina að hús-
inu en sá ekkert lífsmark.
Við megum ekki fara ein á
ströndina, sagði hún. Þú
veist að Julian bannar það.
En hugsaðu þér ef hann er
meiddur!
Hildy leit aftur niður á
ströndina og nú sá hún glitta
í fjaðrir. Hún leit aftur að
húsinu og klifraði síðan nið-
ur brattann.
Þegar þau kornu niður í
fjöru heyrðu þau allt í einu
vængjablak og komu auga á
stóran máf. Hann flaug
nokkra metra upp í loftið en
hann hefði rekist á ósýnileg-
an vegg.
Hvað heldur þú að ami að
honum? hvíslaði Christian.
Hildy settist á hækjur sér.
Annar vængurinn virtist
brotinn. Ég held að hann sé
fastur í einhverju. Hún
læddist nær. Fuglinn er fast-
ur í neti og netið er fast í
runnanum. Við verðum að
ná í skæri og klippa á það.
Það er best að þú náir í
skærin, sagði Christian. A
meðan fer ég inn í eldhús og
næ í kex handa honum.
Hildy virti máfinn fyrir sér.
Christian, sagði hún skelk-
uð. Það er öngull fastur í
vængum. Ég sé í endann á
honum.
Já, nú sé ég hann líka.
Christian leit örvæntingar-
fullur á systur sína.
Þá er ekki nóg að klippa á
línuna, sagði Hildy. Það
verður að ná önglinum út.
Ég held að við getum það
ekki hjálparlaust.
Við geturn beðið Kaiser að
hjálpa okkur, sagði Christi-
an. Ég er viss að hann gerir
það.
Hildy kinkaði kolli. Hlauptu
yfir til hans og segðu honum
frá þessu. Ég skal vera á
verði ef Julian skyldi koma.
Hún skalf af hræðslu þegar
henni varð hugsað til pabba
síns. Ef hann kæmist að því
að þau væru á ströndinni...
Hún virti fyrir sér máfinn
sem stóð hreyfingarlaus og
starði á þau. Jú, hugsaði
hún, stundum verður maður
að taka áhættu.
44 Vikan