Vikan - 28.09.1999, Blaðsíða 56

Elskulegi póstur
Vandamál mitt er að ég er
alltaf að hugsa um dauðann.
Stundum spyr ég sjálfa mig af
hverju ég geri þetta, en það er
fátt um svör.
Stundum þegar ég er í vinn-
unni grípur mig allt í einu
hræðsla um að síminn hringi
og ég fái tilkynningu um að
börnin mín hafi dáið. Þá sekk
ég alveg niður og fer að
ímynda mér hvernig allt lífið
yrði á eftir. Ég er líka rosalega
hrædd um líf mitt, þá er hugs-
unin sú hvað myndi verða um
börnin mín þrjú sem eru lítil.
Ég er ekki nema 26 ára og
veit að ég á ekki að hugsa
svona, en ég hugsa samt að
það verði einmitt ég sem fái
krabbamein eða aðra ban-
væna sjúkdóma og fái ekki að
njóta barnanna minna sem
yrðu móðurlaus þegar ég væri
farin. Stundum ímynda ég mér
meira að segja fólkið mitt í
minni eigin jarðarför og hvernig
hún yrði. Ég þori ekki að segja
neinum frá þessum hugsunum
mínum því ég yrði álitin rugluð.
Ég veit vel að ég á að breyta
þessu og hugsa jákvætt, en ég
get ekki að þessu gert. Við vit-
um öll að dauðinn er stað-
reynd, en ég ætti samt ekki að
vera að hugsa um hann og
hræðast það á kvöldin að
sofna, af kvíða við að vakna
ekki aftur næsta morgun.
Vonandi áttu góð svör handa
mér.
26 ára móðir
Kæra unga móðir,
Mikið væri gott að geta tekið
utan um axlirnar á þér og létt af
þér áhyggjunum því það er það
sem þú þarft á að halda.
Þú ert greinilega ein af þess-
um samviskusömu og ábyrgu,
ungu konum sem bera alltof
þungar byrðar. Sennilega ertu
einstæð móðir eða býrð við of
miklar áhyggjur af afkomu þinni
og barnanna þinna.
Ekki láta hugsanir
þínar buga þig.
Þú ert ekki ein
um þessar
hugsanir og
þú ert alls
ekki rugluð.
Það er reyndar
mjög algengt að
ungar mæður hræð
ist dauðann, bæði
sinn eigin og barnanna I
sinna. Flestar konur
finna einhvern tíma fyrir
þessari hræðslu meðan þær
eiga ung börn, og þær konur
sem eru undir miklu álagi eða
eiga við óöryggi að stríða finna
oftar til þeirra en hinar.
Hættu að hafa áhyggjur af
hugsunum þínum, þær eru ekki
óeðlilegar. Þær stafa af
ábyrgðartilfinningu þinni og
samviskusemi.
Þú þarft ekki að segja nein-
um frá þessum hugsunum, en
kannski væri gott fyrir þig að
byrja á að ræða aðrar áhyggjur
þínar við einhvern sem þú
treystir vel og leita styrks frá
viðkomandi. Þú ættir líka að
fara í krabbameinsskoðun
og almenna læknisskoðun
reglulega til að sannfæra sjálfa
þig um að þú sért frísk og
hraust og tilbúin að róa í lífsins
ólgusjó.
Þú átt örugglega skilið að
þér líði vel og ef þessar hugs-
anir dvína ekkert ættir þú að
ræða þær við einhvern sem
gæti veitt þér uppörvun
og stuðning. Ef þú átt
ekki vini sem þú
treystir þér til að
ræða við gætir þú
t.d. talað við sál-
fræðing eða fé-
lagsfræðing.
Gangi þér allt í
haginn
Elskulegi póstur
Ég er þrettán ára
stelpa og frekar feit. Ég
er að reyna að vera í
megrun, en vandamálið er að
besta vinkona mín er dekruð
með peningum og hún eyðir
þeim í nammi og ógeð. Ég get
ekki sagt henni að ég sé í
megrun því þá yrði mér bara
strítt í skólanum. Hvað á ég að
gera?
Fitubollan
Kæra Fitubolla,
Ekki hafa áhyggjur. Þú þarft
ekkert að segja henni að þú
sért í megrun þótt þú viljir ekki
þiggja nammi hjá henni.
Það er miklu betra að
segja að þú viljir ekki
láta sykur liggja á
’ tönnunum, viijir ekki
fá bólur eða að þér finnist þetta
ógeðslegt. Þú getur meira að
segja sagt henni að þú sért
með ofnæmi fyrir sykri. Það er
allt (lagi að nota svoleiðis hvíta
lygi þegar maður þarf-að.verja-
sjálfan sig.
Getur nokkuð verið að þú
eigir erfitt með að afþakka af
því að þig langar virkilega í
nammið?
Ef svo er þá skaltu reyna að
fá hana til að kaupa eitthvað
hollt og gott í staðinn fyrir nam-
mið. Hvernig væri að kaupa
frekar popp, sykurlaust tyggjó,
vínber, diet drykki eða Trópí í
staðinn fyrir nammið?
Og mundu svo bara að þeg-
ar maður fer í megrun þá gerir
maður það af því að maður er
svo frábær, - ekki af því að
maður ætlar að verða það!
Spurningar má
senda til „Kæri
Póstur“ Vikan,
Seljavegi 2, 101
Reykjavík. Farið er
með öll bréf sem
trúnaðarmál og
þau birt undir
dulnefni.
Vá, þú ert eins og
■kvikmvndastjarna!
© Ih l.LS
56 Vikan