Vikan - 23.11.1999, Síða 47

Eftir Barböru Cartland. Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
þau jarðarber í garðinum,
sigldu á Avonflóanum og
fundu sér ýmislegt til gam-
ans. Yseulta var yndislegt
barn og móðir hennar hafði
valið sérkennilegt, keltneskt
nafn hennar. Móðir Yseultu
dó þegar hún var fimmtán
ára. Yseulta var þá þegar
orðin bráðfalleg. En jafnvel
hún gat ekki huggað föður
sinn í sorginni yfir konu-
missinum. Hann hafði ekki
aðeins elskað Iona, hún
hafði verið hluti af honum
og hann var ekkert án henn-
ar. Hann gat ekki hugsað sér
að búa lengur í litla húsinu
og fór til Lundúna til þess
að reyna að gleyma sorgum
sínum. Það varð honum ör-
lagaríkt. I borginni átti hann
vini frá sínum yngri árum.
Þeir voru allir ríkari en hann
og hann uppgötvaði fljót-
lega að hann hafði eytt
hverjum einasta eyri sem
hann átti og skudir hans juk-
ust dag frá degi þar til þær
urðu óyfirstíganlegar. Ein-
hvern veginn tókst honum
að skrapa saman nægilegu fé
til þess að kaupa tvo gæð-
inga. Annar þeirra, St.
Vincent, vann nokkur hlaup
á veðreiðunum. En pening-
arnir sem hann græddi voru
aðeins dropi í hafið miðað
við það sem hann eyddi.
Stuttu fyrir veðreiðarnar í
Epsom kom lánardrottinn
hans með háa fjárkröfu og
hótaði honum fangelsi ef
hann ekki borgaði. Hvað get
ég gert, Yseulta? spurði
hann dóttur sína. Eg veit
það ekki, pabbi, svaraði
hún. Jafnvel þótt St.Vincent
ynni hlaupið duga verðlaun-
in ekki til þess að borga
nema lítinn hluta skuldanna.
Eg veit það, sagði lávarð-
urinn örvinglaður.
Vandamálið er, sagði
Yseulta, að St.Vincent er
líklegur til þess að vinna
þannig að hlutfallið milli
vinningsins og veðfjárins er
ekki mikið. Það þýðir að
það borgar sig ekki að veðja
á hann. Hún elskaði pabba
sinn og lagði stolt sitt í það
að vita allt um veðmálin.
Hún vissi að hann myndi
aldrei veðja á eigin hest. En
til allrar óhamingju kviknaði
hjá honum hugmynd við
þessi orð hennar. Hinn gæð-
ingurinn sem hann hafði
keypt hét Dark Cloud og
var undan sömu hryssunni.
Gæðingarnir tveir voru
nauðalíkir, nema St.Vincent
var með hvíta stjörnu á enn-
inu. í einu hlaupanna máttu
eigendurnir sjálfir sitja sína
eigin hesta. Lávarðurinn
hafði tilkynnt að hann
myndi ríða St. Vincent, en á
síðastu stundu skipti hann
um hest. Enginn þeirra sem
gætti hestanna hafði
minnstu hugmynd um skipt-
in sem voru örvæntingarfull
tilraun til þess að bjarga
fjárhag lávarðarins. Hann
hafði málað hvíta stjörnu á
enni Dark Cloud og málað
yfir stjörnuna á enni hins
hestsins. Þegar hlaupið var
hálfnað var óþekktur hestur
allt í einu í fararbroddi, og
það barst undrunarkliður
um áhorfendapallana þegar
Dark Cloud kom fyrstur í
mark.
Lávarðurinn tók brosandi
á móti hamingjuóskunum.
Allir voru undrandi á úrslit-
unum. En svo gerðist hið
hræðilega. Kona nokkur
sem lávarðurinn þekkti vel
sagði allt í einu bálreið:
Sjáðu hvað hesturinn þinn
er búinn að gera við nýju
hanskana mína!
Hún tók af sér hvítu
skinnhanskana og allir gátu
séð brúnu málningarblett-
ina.
Eftir uppnámið sem upp-
hófst uppgötvuðu menn
skyndilega að lávarðurinn
var horfinn þótt enginn
hefði séð hann fara. Hann
fannst látinn í íbúð sinni
seinna um kvöldið. Hann
hafði skotið sig í höfuðið og
dáið samstundis. Yseulta
sem nú var munaðarlaus og
eignalaus var miður sín þeg-
ar frændi hennar kom til
Worcesterhire.
Faðir þinn hefur sett ljót-
an blett á fjölskylduna, sagði
hann. Eg skammast mín fyr-
ir að hafa átt bróður sem var
bæði svindlari og glæpamað-
ur! Þar sem þú hefur ekki í
nein hús að venda og ert of
gömul til þess að vera send á
munaðarleysingjahæli neyð-
ist ég til þess að skjóta
skjólshúsi yfir þig. En ég fyr-
irlít þig, vegna þess að þú
ert dóttir manns sem sveik
mig!
Hann fór með Yseultu í
hús Cordefjölskyldunnar í
Berkshire. Þar var komið
fram við hana eins og synda-
sel og henni var ekki gefinn
kostur á því að gleyma synd-
um föður síns. Hún var þræll
Söru frænku sinnar og
einkaritari frænda síns.
Hann hafði reyndar ritara,
en þegar hann vildi gera lít-
ið úr henni heimtaði hann
að hún tæki að sér hluta
bréfaskrifta hans. Hann
neitaði að kaupa handa
henni föt og hún gekk í
svörtu kjólunum sem hún
hafði keypt þegar móðir
hennar dó, þar til þeir voru
gatslitnir. Ekki fyrr en þá
keypti greifynjan nýjan kjól.
Hún valdi alltaf annan svart-
an kjól til þess að frændi
hennar uppgötvaði ekki að
hann væri nýr.
Yseulta reyndi að láta lítið
fyrir sér fara, dró sig í hlé
þegar fjölskyldan fékk gesti
og var aldrei með fjölskyld-
unni nema þegar þau voru
ein. Stundum hugsaði hún
með sér að hún væri búin að
missa vitið ef ekki væri fyrir
bókasafn markgreifans.
Hann átti svo margar bækur
að hann tók ekki eftir því
þegar hún tók nokkrar
þeirra til þess að lesa áður
en hún fór að sofa. Hann
hefði eflaust fundið leið til
þess að koma í veg fyrir það.
Þjónustufólkið fyrirleit hana
eins og þeir fyrirlíta þá sem
eru í ónáð hjá húsbændun-
um. Þessu lífi hafði hún lifað
undanfarin tvö ár. Þegar
Sara varð átján ára og fór á
dansleiki á hverju kvöldi sá
Yseulta ekki annað
framundan en ömurleika og
vonleysi.
Þegar hún kom til baka
eftir að hafa talað við sendi-
boðann, eins og frændi
hennar hafði skipað henni,
hugsaði hún dreymin um
hversu gaman það væri að
geta farið til Skotlands.
Móðir hennar hafði svo oft
sagt henni frá landinu og
Yseulta leitaði alltaf uppi
bækur með myndum af
heiðunum, fjöllunum og
vötnunum.
Þegar hún kom inn í
vinnuherbergið sá hún að
frændi hennar var þegar
kominn og hún skalf á bein-
unum. Hún vissi, að þar sem
hann var í uppnámi eftir
lestur bréfsins, yrði hann
jafnvel enn harðari í horn að
taka en venjulega. Hann
myndi án efa slá hana utan
undir ef hún gerði honum
ekki til hæfis.
Vikan 47