Vikan - 30.11.1999, Síða 45

Eftir Barböru Cartland. Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
dansleikinn. Hann afhendir
þau um leið og hann kemur
á leiðarenda. Þegar hertog-
inn sagði ekkert hélt hún
áfram: Ég er búin að gefa
fyrirmæli um að einkalest
þín verði á Kings Cross
brautarstöðinni klukkan ell-
efu í fyrramálið. Þjónustu-
fólkið hefur þá tíma til þess
að gera allt tilbúið áður en
við komum.
Þú hefur aldeilis verið
önnum kafin, sagði hertog-
inn önuglega.
Það var ekki um neitt
annað að ræða, minn kæri,
sagði móðir hans. Hér er
listi yfir þá sem ferðast með
okkur.
Hún rétti honurn listann.
Þar var að finna nöfn
tveggja nánustu vinkvenna
hennar og eiginmanna
þeirra. Þetta vinafólk var
alltaf boðið og búið að gera
greifynjunni greiða. A list-
anum voru einnig nöfn
þriggja ungra manna sem
höfðu verið nánir vinir her-
togans frá því þeir voru
smástrákar.
Neðst á listanum voru
nöfn ungu kvennanna
þriggja; lafði Beryl Wood,
lafði Deborah Hurst og lafði
Sarah Corde. Hertoginn las
nöfnin og hugsaði með sér
að hann hefði ekki hugmynd
um hvernig þær litu út.
Hann hafði alltaf haft vit á
því að forðast ógiftar konur.
Hann vissi hversu auðvelt
það var fyrir metnaðarfulla
móður að góma eftirsóknar-
verðan piparsvein svo hann
ætti litla möguleika á því að
forða sér frá hnappheldunni.
Einn af nánustu vinurn hans,
Worchester lávarður, hafði
neyðst til þess að ganga upp
að altarinu eftir að móðir
stúlku einnar hafði séð þau
á göngu saman í garðinum.
Þau höfðu hist
þar fyrir algjöra
tilviljun en
móðir stúlkunn-
ar hafði skotið
málinu til prins-
ins af Wales.
Hún hélt því
fram að heiður
dóttur hennar
; :

væri í veði ef
það fréttist að
hún hefði verið
fylgdarlaus á
göngu með
karlmanni.
Undir þrýstingi,
bæði frá
prinsessunni og
prinsinum,
hafði Worchest-
er ekki átt ann-
arra kosta völ
en að biðla til
stúlkunnar.
Hertoginn
hafði átt í svo
ótalmörgum
ástarsambönd-
um. I klúbbnum
stríddu félagar
hans honum
með því að
kalla hann
Casanova. Það
var heldur ekki
hægt að neita
því að hann
hafði flögrað frá
einni blóma-
rósinni til annarrar og vísað
á bug hverju konuefninu á
fætur öðru. Vandamálið var,
eins og hann viðurkenndi
með sjálfum sér, að allar
þessar konur ollu honum
leiðindum eftir stutt kynni.
Um leið og honunr hafði
tekist að fleka konu fór hon-
um undantekningarlaust að
leiðast og finnast ástin
óspennandi og tilbreytingar-
laus. Á sama hátt fannst
honum ótrúlega leiðinlegt
að reyna að halda uppi sam-
ræðum við þær. Það var
kannski aðallega þess vegna
sem hann hafði hingað til
neitað öllum bónum móður
sinnar um að gifta sig. Á
tuttugu og tveggja ára af-
mælisdaginn hans hafði hún
rætt alvarlega um að tími
væri kominn á að hann eign-
aðist erfingja.
Gerir þú þér grein fyrir,
minn kæri, hafði hún sagt,
að ef þú eignast ekki son
mun föðurbróðir þinn, sem
hvorugt okkar hefur mikið
álit á, taka sæti þitt.sem
æðsti rnaður ættarinnar? Og
hann á engan son sem getur
tekið við af honum.
Já, vissulega geri ég mér
grein fyrir því, hafði hertog-
inn sagt.
Hann vissi að frændi hans
hafði eignast fimm dætur í
tveimur hjónaböndum og
væri eflaust ennþá að reyna
að eignast son og erfingja.
Vikcin 45