Vikan - 09.05.2000, Side 11

leiðsögumannspróf, hefur
undanfarin sumur starfað
sem leiðsögumaður og flug-
freyja. Hún segist hafa haft
bæði gagn og gaman af sum-
arvinnunni í apótekinu og nú
fyrir jólin notfærði hún sér t.d.
námskeið í jólaföndri og út-
bjó síðan jólaskraut og gjafir
ýmis konar. Nokkuð sem hún
hefur ekki fengist við lengi.
Kristinn, sem hefur heim-
spekinám að baki og hefur
mörg sumur starfað sem með-
ferðarfulltrúi á sambýli, próf-
aði nú sjómennsku sem hann
ella hefði tæplega gert eða átt
kost á. „Eftir nokkra atvinnu-
leit hitti ég útgerðarstjóra á
göngu niðri í bæ og um nótt-
ina var ég kominn í skipskoju,
beint úr barþjónustunni í Eg-
ilsbúð. Ég komst tvo stutta
túra áður en loðnuvertíðinni
lauk og bátnum var lagt. Ég
tók því fagnandi að komast á
sjóinn, það var reynsla sem
mig hefur lengi langað að
bæta við mig og þótt ekki væri
tíminn langur þá var þetta
alltént innsýn í þetta ágæta
starf. Ég átti lítið í mér reynd-
ari menn í nótardrættinum en
held þó að ég hafi ekki verið
til ógagns og ekki var ég sjó-
veikur. Ég er sérstaklega
ánægður með þessa tvo túra
og mér leið vel um borð með
þessum góðu mönnum." Nú
í haust hóf Kristinn svo
kennslustörf, sem einnig var
ný og áhugaverð reynsla fyr-
ir hann, kennir ensku við
Verkmenntaskólann og að-
stoðar við kennslu í Nesskóla.
Að auki hefur hann haldið
námskeið í kvikmyndagerð í
báðum skólum. „Að sjálf-
sögðu er slæmt fyrir nemend-
ur að njóta ekki uppfræðslu
skólaðra kennara, því það er
ekki lítil kúnst að kenna. En
hver segir að það geti ekki
líka haft sína kosti að kennslu
sinni fólk sem, auk þokka-
legrar kunnáttu í viðkomandi
fagi auðvitað, hefur af ann-
ars konar reynslu að miðla.“
Þrátt fyrir allt það áhuga-
verða sem hent hefur þau
skötuhjú á Norðfirði er ein
reynsla sem upp úr stendur.
Litla dóttirin, Anna Mínerva,
er og verður óneitanlega sú
mesta og merkilegasta. „Já,
ég er óskaplega lukkuleg að
vera orðin mamma. Ég var
fullkomlega tilbúin fyrir þetta
nýja hlutverk, enda orðin 27
ára og við Kristinn búin að
vera saman í tíu ár. Við höf-
um alltaf getað gert það sem
hugurinn stóð til hverju sinni,
ýmist saman eða sitt í hvoru
lagi, svo nú er maður tilbú-
inn fyrir kaflaskipti í lífinu.
Og þó þetta mjög svo ánægju-
lega ástand hafi orðið í miðju
námi þá gerði það akkúrat
ekkert til, það er ekki hægt að
vera alltaf að bíða eftir hinum
‘rétta tíma’. En það var ekki
fyrr en ljóst varð að barn var
á leiðinni að maður áttaði sig
á hve tíminn hafði liðið fljótt.
Kristinn dreif sig því í að bera
upp bónorðið og við setturn
upp hringana.“ „Já, auðvit-
Vikan
11