Vikan - 09.05.2000, Page 57

framkomu. Hann
reyndi aldrei að
einangra mig frá
fjölskyldu og vin-
um og beitti ekki
hótunum til að fá
mig til að gera eitt
og annað. Þegar
hann lamdi mig í
þriðjasinn var það
út af einhverju svo
fáránlegu að það
tekur því ekki að
nefna það, þá vissi
ég að ofbeldið
myndi ekki hætta.
Hann spurðist í
framhaldi af því
fyrir um meðferð
fyrir menn sem
beita konur sínar
ofbeldi en þegar ég
spurði hann hvort
hann vildi fara tók
hann því fjarri. Eg
reyndi ekki að
neyða hann enda
vita allir að með-
ferð virkar ekki
nema viðkomandi
fari íhana sjálfvilj-
ugur.
Innst inni vissi
ég að sá dagur
kæmi að hann
lemdi mig á ný og
þegar hann réðist á
mig var ég ekki al-
veg óviðbúin. Ég
sagði honum eftir
að hann var búinn
að lemja mig
nokkrum sinnum í
margbaðst fyrirgefningar á
hegðun sinni þegar hann vakn-
aði um morguninn. Ég fyrirgaf
honum enda vissi ég að lygar
mínar og blekkingar höfðu gert
hann bitran og reiðan og ég vissi
hvers vegna hann drakk. Ég
hélt þó í alvöru að hann myndi
ekki gera þetta aftur, að hann
væri sterkur og myndi hafa
stjórn á sér. Ég hafði upplifað
ofbeldissambönd gegnum vin-
konur mínar sem báðar reyndu
margoft að flýja mennina sína
en þeir fengu þær alltaf til að
koma aftur heim. Ég taldi mig
því haf a óbeina reynslu af heim-
ilisofbeldi og ég ætlaði ekki að
leyfa neinum að berja mig eins
og harðfisk.
Gísli var auk þess svo ólíkur
þessum ofbeldismönnum í
andlitið og draga
mig um á hárinu að
ef hann sleppti
mér ekki myndi ég
öskra eins hátt og
ég gæti og ekki
þagna fyrr en hann dræpi mig.
Hann sleppti mér og ég klæddi
mig fór út og tók leigubíl í
kvennaathvarf bæjarins. Ég
vissi að hann kæmi í vinnuna til
mín daginn eftir og reyndi því
að fá frí en það var ekki hægt.
Ég hringdi því í hann sagði hon-
um að ég væri farin og kæmi síð-
ar í vikunni til að sækja fötin
mín. Hann tók því illa og heimt-
aði að fá lyklana mína af íbúð-
inni en ég benti honum á að ég
vildi ekki þurfa að siga lögregl-
unni á hann.
Ég vildi ekki skilja því ég
elskaði hann og vissi að hann
ætti erfitt en ég vonaði að brott-
för mín ýtti við honum og fengi
hann til að fara í meðferð. Hann
hringdi fljótlega aftur baðst af-
sökunar og sagði að mér væri
óhætt að koma heim eftir vinnu
hann yrði farinn. „Þetta er þitt
heimili líka og það er ég sem hef
hagað mér eins og fífl,“ sagði
hann. Tveimur tímum síðar
fékk ég afleysingu í vinnunni og
gat farið heim. Gísli kom
skömmu seinna heim og eldaði
dýrindismáltíð handa mér. Við
ræddum málin og ákváðum að
slíta ekki sambandi okkar held-
ur búa í sitt hvoru lagi meðan
Gísli næði áttum og kæmi ró á
hugann. Ég sagði honum að ég
myndi þó ekki samþykkja að
við flyttum saman aftur nema
við færum í meðferð. Ég er
bjartsýn á framtíð okkar Gísla.
Ég veit hvernig maður hann var
áður en áföllin dundu yfir og
það er sá maður sem hann verð-
ur að finna aftur. Þegar það ger-
ist getum við tekið upp sam-
band okkar aftur. A meðan eyði
ég ekki tímanum í að vera ein-
mana og láta mér leiðast held-
ur nýt þess að búa ein og dekra
við sjálfa mig. Hann kemur oft
í heimsókn og stundum gistir
hann. Þetta er tími sem við ætl-
um bæði að njóta, hvort í sínu
lagi. Hann er ennþá maðurinn
minn og ég konan hans og við
vitum bæði að þetta á eftir að
gera hjónaband okkar betra.
Lesandi segir
Steingerði
Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
I lciniilisfan^iO er: Vikan
- „Lírsreynslusnga“, Seljavesur 2,
101 Reykjavík,
Netfang: vikan@rro(li.is