Vikan - 13.06.2000, Qupperneq 46

Ný framhaldssaga í fjórum hlutum:
hefðu þekkst í mörg ár.
Hún gat varla beðið eftir
því að segja honum frá breyt-
ingunum í vinnunni. Hún
hlakkaði til að sjá svipinn á
honum þegar hún segði hon-
um frá því að Brinnon hafði
staðið við orð sín. Nú var hún
fastráðin og átti rétt á veik-
indaleyfi og sumarfríi. Eftir
eitt ár fengi hún launahækk-
un. Henni leið eins og hún
hefði unnið í Lottóinu. Allt
var þetta lækninum að þakka.
Maggie hafði ekki lengur
áhyggjur og kveið nú ekki fyr-
ir því að mæta í vinnuna. Það
var líka öðruvísi að koma
heim vegna þess að hún leit
íbúðina öðrum augum og var
byrjuð að gera áætlanir í hug-
anum um hvernig hún gæti
gert hana svolítið vistlegri.
Hér áður fyrr hafði henni
alltaf tekist að gera huggulegt
í kringum sig. Meðan hún var
í menntaskóla hafði hún búið
í ömurlegu húsnæði, en hún
hafði gert íbúðina fallega og
heimilislega. Innbúið hafði
ekki verið merkilegt en hún
bætti það upp með litríkum
púðum og myndum sem hún
málaði sjálf.
Þegar hún leit til baka sá
hún að áður fyrr hafði hún
alltaf tekist óhrædd á við hlut-
ina. Nú var hún alltaf hrædd,
einhverra hluta vegna. Hún
áttaði sig á því að það hafði
ekkert með Tim að gera.
Hvað var orðið af stelpunni
sem hún hafði einu sinni ver-
ið? Hún vissi svarið við spurn-
ingunni. Jeff hafði breytt lífi
hennar.
„Komdu með mér til Kali-
forníu.“ Jeff hafði látið það
hljóma eins og það væri ekk-
ert flóknara en að fara í
skemmtigarðinn. Hún hafði
séð þau í anda styðja hvort
annað í námi og starfi. Stað-
reyndin varð allt önnur. Hún
hafði orðið háð honum og
elskað hann allt of mikið.
Hann hafði gert lítið annað
en að gagnrýna hana og
brjóta hana niður.
Hún hafði ekki ætlað sér að
verða ófrísk. Það fór endan-
lega með sambandið. Hann
yfirgaf hana og eftir það hafði
hún barist í bökkum. Nú, þeg-
ar hún átti rétt á sumarfríi og
launahækkun var í vændum,
þorði hún fyrst að viðurkenna
fyrir sjálfri sér hvað hún var
búin að eiga erfitt.
Maggie þaut fram úr rúm-
inu um leið og vekjaraklukk-
an hringdi. Nú voru aðeins
fimm klukkustundir þar til
hún átti tíma hjá Dr. Golding
- Jake. Hún fór í sturtu og
raulaði fyrir munni sér með-
an hún klæddi sig.
Dr. Golding beið hennar á
ganginum fyrir utan lækna-
stofuna. I gegnum opnar
dyrnar sá hún menn með ör-
yggishjálm á höfði. Ritarinn
var víðsfjarri.
„Hér er allt á fullu, eins og
þú getur séð.“
Maggie kinkaði kolli og
góða skapið hvarf eins og
dökk fyrir sólu. Hún bjóst við
hinu versta.
„Hvað með það,“ hélt hann
áfram. „Langar þig í kaffi?“
Léttirinn var svo mikill að
það var eins og sápukúla
spryngi og hlátur braust út.
Dr. Golding brosti en sagði
ekkert. Hann virtist hálfutan
við sig.
Þau fóru niður á bryggju og
á leiðinni horfði Maggie já-
kvæðum augum í kringum sig
eins og hún ætlaði að gera eft-
irleiðis. Héðan í frá myndi allt
breytast til hins betra.
Hún sagði honum fréttirn-
ar um leið og þau voru sest
niður á kaffihúsinu. Þegar
hún kom að launahækkun-
inni hallaði hann aftur höfð-
inu og skellihló. „O Maggie,
þetta er frábært,“ sagði hann.
Hann leit út fyrir að vera jafn
ánægður og hún.
Yfir kaffibollanum sagði
hún honum frá Jeff án þess að
skammast sín eða finnast það
hið minnsta óþægilegt. Hún
sagði honum hvernig hún
hafði hitt Jeff í háskólanum í
Georgia og farið með honum
til San Fransicso þar sem
hann ætlaði að læra lögfræði.
Hún hafði farið í listaskóla og
átt aðeins eitt ár eftir af nám-
inu þegar hún uppgötvaði að
hún var ófrísk.
„Það er víst ekki hægt að
segja annað en að mér hafi
tekist að klúðra lífi mínu,“
sagði hún.
Dr. Golding yppti öxlum.
„Þú átt kannski í erfiðleikum
nú sem stendur en það er ekki
hægt að flokka Tim undir
klúður. Ég held að þú ættir
að gleyma fortíðinni og ein-
beita þér að framtíðinni.“
„Hvað áttu við?“ spurði
hún.
Dr. Golding leitaði réttu
orðanna áður en hann svar-
aði. „Þér finnst þú ekki eiga
neitt gott skilið vegna þess að
þú spilaðir ekki rétt úr spilun-
um. En þú gerðir þitt besta.
Þú ert Tim góð móðir og hef-
ur gert allt sem í þínu valdi
stendur til þess að skapa hon-
um gott heimili. Að mínu
mati hefur þú staðið þig eins
og hetja.“
Maggie þótti vænt um hrós-
ið. Hann leit greinilega ekki
á hana sem mislukkaðan
gallagrip. „Þakka þér fyrir,“
sagði hún.
„Ekkert að þakka,“ sagði
hann hljóðlega.
„Hvað um það,“ sagði
Maggie og ræskti sig. „Þegar
Jeff yfirgaf mig heimtuðu for-
eldrar mínir að ég flytti aftur
heim til Georgia, en það
fannst mér algjör uppgjöf.
Þess í stað leigði ég mér íbúð
og fékk starf sem gjaldkeri í
bankanum. I fyrra losnaði
staða einkaritara Brinnons.
Ég sótti um hana vegna þess
að ég stóð í þeirri trú að ég
fengi hærri laun. Þú veist
hvernig fór um sjóferð þá.“
„Það var ekki þér að
kenna“ sagði hann.
„Nei,“ sagði hún. „Það er
líklega rétt hjá þér.“ Hún fann
hvernig samviskubitinu létti
og ákvað að segja honum frá
Bobby Semple. „Bobby býr í
Georgia og hann vill giftast
mér,“ sagði hún. „Stundum
verð ég svo leið á því að lifa
lífinu frá degi til dags og vita
aldrei hvað morgundagurinn
ber í skauti sér að ég hef ver-
ið að því kominn að játast
honum.“ Hún horfði á Dr.
Golding, steinhissa á sjálfri
sér að hafa sagt honum þetta
allt saman.
Dr. Golding horfði á hana,
langa lengi. „Elskar þú
hann?“ spurði hann að lok-
um.
„Nei,“ svaraði hún að
bragði. „En stundum hugsa
ég sem svo að það skipti ekki
máli. Astin er ekki það eina
sem skiptir máli í lífinu.
Kannski er mikilvægara að
Tim eignist föður. Kannski er
tími til kominn að byggja eitt-
hvað upp í stað þess að
skrimta frá degi til dags.“
„Má bjóða ykkur meira
kaffi?“ Þjónustustúlkan hellti
í bollana þeirra án þess að
bíða eftir svari.
Þegar hún var farin spurði
Dr. Golding: „Er eitthvað
fleira sem þú átt eftir að segja
mér?“
Maggie hikaði en sagði svo
ákveðin: „Mig langar að ljúka
náminu og fara að mála. Og
stundum dreymir mig
dagdrauma um að búa ein-
hvers staðar þar sem Tim get-
ur hlaupið um og leikið sér.“
Dr. Golding ljómaði.
„Segðu mér frá dagdraumn-
um. Hvernig lítur þessi stað-
ur út?“
Maggie hugsaði sig um, vel
og vandlega, áður en hún
svaraði. „Við búum í stóru
húsi. Það er uppi í sveit og í
stofunni er stór arinn. í garð-
inum eru rólur og lítil tjörn
sem við syndum í. Fyrir fram-
an húsið er stór pallur. Á pall-
inum er ruggustóll. I húsinu er
stórt, bjart vinnuherbergi. Þar
mála ég myndirnar rnínar."
Maggie roðnaði og fannst
hún hafa sagt of mikið. „Svona
er nú dagdraumurinn.“
Dr. Golding ætlaði að fara
að segja eitthvað en hætti við.
Hann horfði bara á hana og
kinkaði kolli.
46 Vikan