Vikan - 13.06.2000, Blaðsíða 49

Sérstakir vatns- og tauþrykk-
slitir eru einnig til frá fyrir-
tækinu en þessir vönduðu lit-
ir eru auðveldir í meðförum
því þá má þvo af með vatni og
sápu ef svo illa vill til að litlir
fingur kámi annan flöt en
þann sem verið er að mála.
Auk litanna er í versluninni
Ó-línu að finna allt sem þarf
til að föndra.
„Markmiðið með stofnun
verslunarinnar var að allt efni
til föndurgerðar væri fáanlegt
á einum stað og að fólk þyrfti
ekki að þeysast enda á milli í
borginni til að kaupa plast-
lím þar og grisjur hér. Eg sel
leir og segla til að hægt sé að
búa til ísskápaskraut sem er
mjög vinsælt núna og svo er
ég með í umboðssölu
skemmtileg austurísk og
afríkönsk hljóðfæri. Búðin er
mjög fjölskylduvæn og hér fá
afar, ömmur, foreldrar og
börn eitthvað til að taka með
sér í sumarbústaðinn eða til
að eiga heima þegar góðar
stundir gefast til samveru.
Mér finnst mjög mikilvægt að
við fullorðna fólkið tökum
þátt í föndri barnanna okkar
og leikum okkur með þeim.
Börnin læra handbragðið af
okkur og það er ekki nóg að
skólarnir sjái um þetta. Við
aðstandendur barnanna eig-
um að bera ábyrgð á þessum
hlutum. En allt er þetta leik-
ur og sambland af gagni og
gamni. Mannfólkið hefur allt
þörf fyrir að skapa og dunda
við eitthvað. Það veitir lífs-
fyllingu og innri ró og er gott
mótvægi við nútímastörf sem
felast flest í því að sitja við
tölvu eða stjórna öðrum raf-
knúnum tækjum og oftast er
vinnan mjög einhæf.“
Gerir við mörg hundruð
ára gömul listauerk
Ólína er engin nýgræðing-
ur í verslunarrekstri en hún
hefur rekið blómabúð og
fataverslun. Einhverjar leif-
ar af fataáhuganum kemur
fram í því að Ólína saumar og
selur smekki á börn sem verja
vel þegar verið er að vinna
með málningu og önnur efni
sem erfitt er að ná úr fötum.
Hún segir þó að verslun með
föndurvörur gefi henni sér-
lega mikið því þar hafi hún
tækifæri til að sameina tvö
áhugamál. En þessi tvö
áhugamál virðast þó ekki
vera nema brot af öllu því
sem þessi fjölhæfa kona legg-
ur stund á.
„Já, ég geri við textíllista-
verk og austurlensk teppi.
Þegar ég var í Levande
í vcrsliiniiini
Ó-Iínu t'æst
allt scin þarf
til aft iirva
ímyndiinar-
aflift og skapa
fallcga liluti.
Verkstad tók ég bólstrun og
vefnað sem aukagreinar og ég
hef einnig farið á námskeið í
þjóðbúningagerð. Ég er sú
eina á landinu sem sinni þess-
um viðgerðum og tók við þeg-
ar kona sem hafði unnið við
þetta áður dró sig í hlé. Mað-
ur lærir svo margar aðferðir í
vefnaðinum, bólstruninni og
útsaumnum sem hægt er að
flétta saman og nýta þegar
verið er að gera við.
A síðasta ári gerði ég með-
al annars við ævagamalt aust-
urlenskt útsaumslistaverk.
Annað samsvarandi verk er
til í Kölnardómkirkju en
þetta verk hafði lent á ein-
hverju flakki á stríðsárunum
og var keypt í Ameríku af ís-
lendingi. Þetta er mjög stórt
verk strengt á grind sem er
u.þ.b. 2 m á hæð og 11/2 m á
breidd. Mynstrið er teiknað
á pappír fyrst og síðan er
saumað í gegnum hann á efn-
ið. Þegar ég fór að vinna að
viðgerðinni fann ég leifar af
pappírnum meðfram
saumunum þar sem hann
hafði orðið eftir. Ég sá móta
fyrir austurlenskum stöfum á
honum en enginn veit ná-
kvæmlega hvaðan verkið
kemur. Það sýnir eldspúandi
dreka sem er algengt
myndefni í Kína en ekki síð-
ur víðar í Austurlöndum. LFm
þessar mundir er ég að gera
við aldargamlar persneskar
mottur.
Eigendur þessara teppa
tengjast þeim oftast tilfinn-
ingaböndum því hverri mottu
fylgir venjulega einhver saga.
Fólk hefur komið til mín með
mottu sem er svo illa farin að
aðrir hafa spurt undrandi til
hvers það sé að eyða pening-
um og tíma í að láta gera við
þetta og þá er svarið: Ég lék
mér á þessari mottu þegar ég
var barn, eða: Ég sá þegar
þetta teppi var ofið eða hnýtt
og það hefur fylgt mér alla
tíð.“
Það er sérstakt að hand-
fjatla þessar fallegu, gömlu
mottur sem halda ótrúlega lit
og ljóma þrátt fyrir aldurinn.
Ólína brosir bara þegar dáðst
er að handbragðinu við við-
gerðirnar enda hefur hún sjálf
notið þeirrar ánægju að vinna
verkið og þarf ekki meira.
Hjá þessari atorkusömu
verslunarkonu er alltaf rúm
fyrir meiri sköpun og senni-
lega mun hana seint skorta
sjálfstæða hugsun.
Vikan 49