Vikan - 15.08.2000, Blaðsíða 23

Yul Bryiiner og
Joanne Woodward
uðust saman eina dótt-
ur sem þau elskuðu bæði umfram
allt og William kallaði Jill dótt-
ur sína hjartans elskuna, sama
heiti og hann hafði áður gefið að-
alsöguhetju The Sound and the
Fury.
Gerði sjálfur upp stórhýsi
Til að geta séð fjölskyldunni
farborða hélt William til
Hollywood þar sem hann gerð-
ist handritshöfundur hjá stóru
kvikmyndaverunum. Hann
drakk sífellt meira en fékk ávallt
eitthvað að gera einfaldlega
vegna þess að hann var snilldar-
rithöfundur. Hann sagði sjálfur
að það eina sem hefði komið
honum í gegnum daginn við
vinnu sína í kvikmyndaverunum
hefði verið að söngla stöðugt í
huganum: „Þeir borga mér á
laugardaginn, þeir borga mér á
laugardaginn." Meðal kvik-
mynda sem hann átti þátt í að
skrifa handrit að voru Svefninn
langi með Humphrey Bogart,
(The Big
Sleep),
Gunga Din með Cary Grant og
Don Juan með Errol Flynn.
Hann kynntist Metu Carpenter
og átti í ástarsambandi við hana
í fimmtán ár. Hún var fegurðar-
dís frá Mississippi og sagðist síð-
ar hafa hjálpað honum til að
skapa sín eigin Suðurríki í
Hollywood.
Faulkner keypti handa
fjölskyldunni gamalt
stórhýsi í Suðurríkjastíl
árið 1930. Húsið var í
niðurníðslu og hann ætl-
aði sjálfur að vinna að
endurbótunum að
mestu, enda aurar að
jafnaði af skornum
skammti í buddu hans.
Húsið er furðanlega vel
uppgert miðað við
það að hann hafði
enga reynslu af
smiðsstörfum en í
því er þó enga fullkomlega horn-
rétta veggi að finna. Faulkner
kallaði húsið Rowan Oak og fann
upp á ýmsu til að fullkomna það,
meðal annars taldi hann gestum,
einkum börnum sem komu í
heimsókn, trú um að það væri
draugur í húsinu. Þar svifi um
stofurnar andi Judithar Shegog
sem var af ætt þeirri sem lengst af
átti húsið. Judith væri að mestu
meinlaus en hún ætti þó til að
spila draugalega tónlist á píanó-
ið um miðjar nætur. Gestir urðu
oft fyrir því að heyra tónlist
Mci) dottur sinni J
sem hann kallaði
hjartans elskuna s
kom út að menn voru á einu máli
um að William Faulkner væri á
réttri leið. Þá hafði hann skapað
eigin heim byggðan á Suðurríkj-
unum sínum ástsælu og hershöfð-
inginn gamli, afi hans, var fyrir-
mynd einnar áhugaverðustu per-
sóna bókarinnar, Johns Sartoris,
hershöfðingja.
Fjórða bókin, The Sound and
the Fury, er almennt talið eitt
helsta meistaraverk hans. Hún
kom út árið 1929 en seldist ekki
vel þrátt fyrir mikla hrifningu
gagnrýnenda. William var
stöðugt blankur og því miður
hafði hann tekið upp svipað lífs-
mynstur og faðir hans. Hann
vann sleitulaust að bók mánuð-
um saman en um leið og hann
lauk henni fór hann á fyllerí sem
entist vikum saman.
Estelle, æskuástin hans, skildi
við mann sinn um þetta leyti og
sneri aftur til Oxford til þess að
taka saman við William.
Faulkner var sjálfur ekki viss um
að samband þeirra myndi ganga
en gekk samt að eiga hana og
fljótlega kom í ljós að efasemdir
hans voru á rökum reistar.
Estelle var alkóhólisti líka og
drakk jafnvel enn verr en
Faulkner. Vonbrigði hennar þeg-
ar hjónabandið varð ekki sú sæla
sem hún bjóst við voru mikil og
leiddu til þess að hún drakk enn
meira. William einangraði sig í
eigin heimi fmyndunar og skrifa
og snyrti sig oft ekki dögum sam-
an. Estelle var ævinlega vel til-
höfð og snyrtileg eins og uppeldi
hennar bauð og sóðaskapur hans
gekk henni að hjarta. Þau eign-
hennar en það var ekki fyrr en
vinir Jill voru orðnir fullorðnir að
Faulkner fékkst til að játa að
hann hefði verið valdur að tón-
listinni dularfullu.
Árið 1949 fékk Faulkner
nóbelsverðlaun fyrir bókmennt-
ir og það var í fyrsta skipti sem
hann fékk einhverja peninga að
ráði fyrir skrif sín. I flugvélinni á
leið til Stokkhólms samdi hann
ræðuna sína og þegar hann stóð
frammi fyrir áhorfendum í há-
tíðasalnum í sænsku konungs-
höllinni talaði hann svo lágt að
varla heyrðist til hans. „Eg trúi
því,“ sagði hann, „að maðurinn
muni ekki bara þrauka heldur
halda velli. Hann er eilífur, ekki
vegna þess að hann er eina ver-
an sem gefin var rödd og er
óþreytandi að tjá sig heldur
vegna þess að hann hefur sál og
anda sem er fær um að sýna sam-
líðan, fórnfýsi og þolgæði.“ I
móttökunni hjá sendiherra
Bandaríkjanna um kvöldið varð
hann hins vegar svo drukkinn að
hann týndi verðlaunapeningnum
sínum. Hann fannst þó daginn
eftir ofan í blómapotti.
Skömmu seinna vann hann svo
Pulitzerverðlaunin fyrir bók sína
The Fable og árið 1963 voru hon-
um veitt önnur Pulitzerverðlaun
fyrir The Reivers. Faulkner var
þá nýlátinn en hann dó 6. júlí árið
1962. Síðustu dagar hans voru
honum erfiðir, hann var stöðugt
þjáður af verkjum vegna
ótal slæmra bylta sem
hann hafði hlotið þegar
hann datt fullur af hesti
sínum. Verkirnir juku á
drykkjuskapinn en lokst
tókst vinum hans að fá
hann til að leggjast inn
á heilsuhæli þar sem
hann hafði oft dvalið til
að þurrka sig upp tíma-
bundið. Daginn eftir að
hann fór á hælið dó
hann af hjartaáfalli.
Vikan 23