Vikan - 15.08.2000, Qupperneq 47

Þórunn Stefánsdóttir þýddi
okkur. Ég tek saman í eldhúsinu
meðan þú pakkar niður í töskurn-
ar.“
„Ég skal hjálpa þér,“ sagði hún
og stóð á fætur. Hann hristi höf-
uðið.
„Þetta tekur mig ekki nema
nokkrar mínútur. Kallaðu í mig
þegar þú ert tilbúin. Ég skal bera
töskurnar út í bíl.“
Annie gekk hægt upp stigann.
Hana langaði ekki til Parísar, í
stressið sem fylgdi blaðamanna-
fundunum, æfingunum og tón-
leikunum. Hérleið henni vel. Svo
margt hafði gerst á einum sólar-
hring. Hún sá heiminn í allt öðru
ljósi. Hér eftir yrði líf hennar
aldrei það sama.
Hún pakkaði niður, tók til í
kringum sig, tók sængurfötin af
rúminu og Iét þau í
óhreinatauskörfuna.
„Ertu tilbúin?" kallaði Marc.
„Já, ég er alveg að koma,“
sagði hún og hann hljóp upp til
þess að ná í töskurnar. Þegar hún
kom út var hann búinn að koma
töskunum fyrir í farangursrýminu
og stóð og beið eftir henni.
„Hvort viltu sitja aftur í eða hjá
mér?“ spurði hann stríðnislega.
Hún gretti sig framan í hann og
settist í framsætið. Þegar hann ók
af stað leit hún um öxl og and-
varpaði.
„Þú átt eftir að koma hingað
aftur," sagði Marc.
„Þú sérð greinilega ekki bara
aftur í tímann," sagði hún stríðn-
islega og hann hló.
„Ég vona það.“
Annie vildi óska þess að þau
gætu átt framtíð saman. En það
var svo margt sem gat gerst. Til-
finningar þeirra gátu breyst, starf
hennar var þannig hún varð oft að
vera fjarverandi í langan tíma,
hann gæti orðið leiður á því að
bíða ... allt mögulegt gat gerst.
Hún mátti ekki vera of bjartsýn.
Samt lýsti vonin í hjarta hennar
eins og ljós í myrkri. Hún hafði
aldrei verið svona hamingjusöm.
Hana langaði að hlæja hátt og
henni fannst hún geta flogið.
„Segðu mér meira frá æsku
þinni," sagði hún. „Er kalt á vet-
urna í Jura?“
„Það getur verið það. Oft snjó-
ar vikum saman,“ svaraði hann
brosandi. „Við strákarnirelskuð-
um sjóinn. Við fórum á skíði og
skauta og renndum okkur á sleða.
Það var alltaf einhver að brjóta í
sér tennurnar og varla leið sú vika
að ekki kæmi einhver í skólann
með glóðarauga eða brotinn
handlegg. Ég gat aldrei skilið þeg-
ar foreldrar mínir kvörtuðu und-
an snjónum, mér fannst þau al-
gjörir gleðispillar."
„Mamma þín hefur sennilega
verið hrædd um þig.“
„Líklega. Hún lét sér mjög
annt um fjölskylduna. Satt að
segja komst lítið annað að hjá
henni. Hún var líka góður garð-
yrkjumaður. Hún ræktaði ekki
mikið af blómum, hún vildi frek-
ar rækta grænmeti. Hún var mjög
sérstök kona.“
„Og hún kenndi þér að elda.“
Hann kinkaði kolli. „Já, þegar
tími gafst til, þegar ég var ekki í
bófahasar eða að klifra í trjánum
með vinum rnínurn."
„Var mamma þín góður kokk-
ur?“
Já, það var hún svo sannarlega.
Hún notaði alltaf ferskt hráefni...
og helst vildi hún rækta allt sjálf.
Hún var með lítinn matjurta- og
ávaxtagarð, hún þurfti sjaldan að
kaupa ávexti og grænmeti á
markaðnum, jafnvel ekki á vet-
urna.“
Annie áttaði ekki á hvað tím-
anum leið, hún var svo upptekin
af því að hlusta. Það hljómaði eins
og hann hefði átt góða æsku og
hún brann í skinninu eftir að
komast til Jura og líta staðinn eig-
in augum. Hún hafði það á tilfinn-
ingunni að henni myndi finnast
hún vera komin heim þegar hún
loksins kæmi þangað.
Hún varð óróleg þegar hún sá
vegaskilti sem bentu til þess að
þau kæmu fljótlega á áfangastað.
Þótt Marc hafi fullyrt að enginn
myndi sakna hennar gat hún ekki
annað en velt því fyrir sér hvort
hann hefði haft rangt fyrir sér.
Hvað ef Phil og Dí hefðu hringt
eða einhver frá franska plötufyr-
irtækinu hefði reynt að ná sam-
bandi við hana? Hún gat ímynd-
að sér uppnámið þegar í ljós hefði
komið að hún hefði ekki verið á
hótelinu.
Hvað ef Marc yrði handtekinn
um leið og þau kæmu inn úr dyr-
unum?
„Marc, þú ættir kannski að
hleypa mér út einhvers staðar
fjarri hótelinu. Ég get tekið leigu-
bíl.“
„Hann leit glettnislega á hana.
„Hvers vegna í ósköpunum ætti
ég að gera það?“
„Það getur vel verið að lögregl-
an bíði okkar á hótelinu."
Hann klappaði henni á kinn-
ina. „Hafðu engar áhyggjur. All-
ir standa í þeirri trú að þú hafir
verið í heimsókn hjá vinum þín-
um.“
Þau voru komin inn í miðborg-
ina. Umferðin var hræðileg og
Annie hélt fyrir eyrun til þess að
heyra ekki í reiðilegum bílflaut-
um og ískrandi bremsum. Hún
var fegin að sitja ekki undir stýri.
Marc lét sér aftur á móti hvergi
bregða eins og hann væri alvan-
ur að keyra í þessari brjáluðu um-
ferð.
Kannski er hann það, hugsaði
hún með sér.
„Býrðu í París?" Hún hafði
ekki hugmynd um hvar hann bjó.
Hann hafði sagt henni allt um for-
tíðina en lítið um nútíðina.
„Ég bý hér á virkum dögum.
Á föstudögum fer ég oftast út úr
borginni."
„Vorum við í húsinu þínu?“
spurði hún hissa. Hún hafði ver-
ið viss um að hann hafi leigt það
í eina viku eða svo.
„Já, svaraði hann. „Ég vildi
óska þess að ég gæti búið þar alla
daga en það er erfitt þar sem ég
vinn oftast langt fram eftir á
kvöldin."
„Þú hefur enn ekki sagt mér
hvað þú gerir.“
„Ég segi þér það seinna,“ sagði
hann. Þau óku eftir breiðgötu
með dýrum verslunum til beggja
handa. Stuttu seinna beygði hann
inn í þrengri götu og brátt voru
þau komin að hótelinu. Einkenn-
isklæddur dyravörður flýtti sér að
bflnum, bauð þau velkomin, opn-
aði dyrnar fyrir Annie og hjálp-
aði henni út.
Marc heilsaði honum brosandi
og rétti honum bfllyklana. „Viltu
vera svo góður að Ieggja bflnum
fyrir mig, Jean-Pierre og sjá til
þess að farið verði með farangur
Mademoiselle Durmont upp í
svítuna hennar."
Maðurinn kinkaði kolli og
brosti glaðlega. „Bien sur, Monsi-
eur Pascal."
Annie sá sér til undrunar að
maðurinn þekkti Marc mjög vel.
Marc var greinilega fastagestur
á hótelinu, sem var eitt það
dýrasta í borginni. Það gaf til
kynna að hann ætti nóg af pening-
um.
Hún hrökk við þegar hún átt-
aði sig á því að hún hafði heyrt
nafnið Pascal áður. Það hafði
komið upp nokkrum sinnum í ný-
legum samræðum hennar við Phil
og Dí. Marc Pascal var fram-
kvæmdastjóri hljómplötufyrir-
tækisins sem gaf út plöturnar
hennar í Frakklandi. Hún hafði
komið til Parísar til þess að borða
með Marc!

Ifinaiínan

JBBk~ Þegar • y
vantarvin
ö Grænt númer 800 6464
Vikan 47