Vikan - 15.08.2000, Page 58

misímmgsmmsai^^m
Presturinn notfærði
sér vanlíðan mína
Sumarið sem ég uarð átján
ára fór ég ásamt uínkonu
mínni að uinna á hóteii úti á
landi. ÆuintýraHráin rak okk-
ur bangað og tilhugsunín um
að uinna á uínsælum ferða-
mannastað fannst okkur
mjög spennandi. Fljótlega
eftir að uið komum á staðínn
uarð mér híns uegar Ijóst að
einn íbúanna á staðnum
heillaði mig mun meíra en
peír ferðamenn sem áttu leið
um. Eftir sumaríð uar ég orð-
in yfir mig ástfangin og mér
leið hræðilega illa þegar ég
þurfti að kueðia elskhuga
minn. Uíð sórum að halda
sambandi og tryggð huort
uið annað en ég uar hrædd
um að okkur tækist það ekkí.
Fyrsti mánuðurinn
heima var mér mjög
erfiður. Ég hringdi á
hverjum degi í Egil
og skrifaði honum ótal ástar-
bréf. Hann var ekki jafndug-
legur að skrifa en hringdi eins
oft og ég. Allan veturinn tókst
okkur að halda sambandi
okkar gangandi þótt hann
væri í öðrum landshluta. Ég
útskrifaðist sem stúdent um
vorið og fór aftur að vinna á
hótelinu. Við Egill vorum
saman öllum stundum og mér
var orðið ljóst að þetta var
maðurinn sem ég vildi eyða
ævinni með.
Ég hafði skráð mig í hjúkr-
unarfræði í Háskólanum um
haustið og nú stóð ég frammi
fyrir erfiðu vali. Átti ég að yf-
irgefa manninn sem ég
elskaði og halda áfram námi
og taka þá áhættu að sam-
bandið þyldi ekki álagið eða
átti ég að gefa upp á bátinn
starfið sem ég vildi vinna?
Við ræddum þetta lengi og
niðurstaða okkar var sú að ég
færi í Háskólann og við
reyndum að rækta samband
okkar á sama hátt og við
höfðum gert veturinn áður.
Mikið voru haustmánuðirnir
lengi að líða þennan vetur og
mikið voru jólin óvenju ynd-
isleg því Egill kom og eyddi
þeim með mér heima hjá
pabba og mömmu.
Drakk meira en honum
uar hollt
Þriðja sumarið okkar var
jafn yndislegt og hin fyrri og
veturinn átti að verða álíka
dásamlegur því Egill hafði
ákveðið að koma suður með
mér um haustið og fara í Iðn-
skólann. Þetta varð úr en
sambúð okkar gekk ekki al-
veg jafnvel og ég hafði búist
við. Mér sóttist námið vel en
Agli gekk fremur illa.
Hann var illa undirbú-
inn úr grunnskóla og
átti erfitt með að
standast kröfur í
tungumálum og stærð-
fræði en verklegu fögin voru
honum leikur einn, enda
verklaginn og duglegur. Hann
var oft niðurdreginn út af
þessu og þegar ég reyndi að
segja honum til fannst honum
ég sýna sér hroka og leiðindi.
Egill drakk líka meira en ég
taldi hollt því hann fór um
hverja helgi eitthvað út og
kom drukkinn til baka.
Stundum fór ég með og
reyndi þá að halda í við hann
þegar mér fannst hann
drekka of mikið en hann tók
því svo illa að ég gafst fljót-
lega upp á að segja nokkuð.
Þannig liðu næstu þrjú árin.
Við Egill bjuggum hjá for-
eldrum hans á sumrin og
hann vann við fag sitt en ég á
hótelinu. Á veturna vorum
við í námi og bjuggum í leigu-
húsnæði víða í Reykjavík. Eg-
ill vildi að við flyttum heim
til hans þegar við hefðum
bæði lokið námi og það varð
úr. Ég kunni ágætlega við mig
á staðnum og þekkti þar orð-
ið hvern mann. Auðvelt var
fyrir mig að fá starf við mitt
hæfi og hann hafði sömuleið-
is nóg að gera. Okkur gekk
vel að koma upp þaki yfir höf-
uðið og fyrsta barnið okkar
fæddist stuttu eftir að við
fluttum inn. Við eignuðumst
síðan tvo drengi með rétt
rúmlega árs millibili þannig
að ég hafði varla tíma til að
hugsa um annað en dagleg
skyldustörf.
Vinahópur Egils var stór og
þar tíðkaðist að skemmta sér
um helgar. Eftir að börnin
fæddust fannst mér ég ekki
geta tekið þátt í slíku og því
var ég oftast ein heima flest-
ar helgar meðan Egill var í
partíum og á böllum. Hann
kom stundum ekki heim fyrr
en undir morgun og var auð-
vitað svo illa haldinn af timb-
urmönnum allan daginn að
hann lá fyrir. Undir kvöld fór
hann venjulega að hressast og
var yfirleitt farinn út aftur á
laugardagskvöldum. Mér var
orðið ljóst að hann drakk
meira en góðu hófi gegndi og
að drykkjan var stöðugt að
aukast.
Leitaði í öruæntingu til
prestsins
Ég reyndi að tala við hann
en hann taldi drykkjuna ekki
vandamál. í hans augum var
ég þrasgjörn kerling sem var
orðin miðaldra fyrir aldur
fram. Pabbi hans og mamma
drukku um hverja helgi og
höfðu alltaf gert og það þótti
sannarlega ekki tiltökumál
þar um slóðir. Honum fannst
foreldrar mínir forpokaðir og
gamaldags því þar var aldrei
haft vín um hönd nema á stór-
hátíðum eða ef gestir komu í
mat. Ástandið á heimilinu
varð sífellt verra og mér leið
mjög illa. Ég íhugaði skilnað
mjög mikið á þessum tíma en
innst inni vissi ég að ég vildi
ekki yfirgefa manninn
minn því ég elskaði hann.
Ég gat enga lausn
fundið hvernig sem ég
velti málinu fyrir mér og
að lokum var ég orðin
svo örvæntingarfull að ég leit-
aði til sóknarprestsins eftir
ráðum og stuðningi. Hann var
ákaflega hlýr og góður við
mig og við töluðum lengi
saman í þetta fyrsta sinn.
Hann taldi best að ég kæmi
oftar og við reyndum í sam-
einingu að finna lausn. Ég
fann að það hafði gert mér
gott að tala um vandamál mín
og það að segja einhverjum í
Hann skammaði mig fyrir að
sinna sér og heimílinu illa og
ásakaði mig um framhjáhald.
58
Vikan