Vikan - 24.10.2000, Blaðsíða 23

hans. Charles var handtekinn í
fyrsta sinn sextán ára gamall
fyrir bílaþjófnað og sat inni í
nokkra mánuði. Nítján ára gift-
ist hann stúlku sem var þrem-
ur árum eldri en hann. Sam-
bandið entist í tíu mánuði og
aðeins mánuði áður en þau
skildu fæddi kona hans barn
þeirra. Hann hafði umgengnis-
rétt við barnið í fyrstu en fljót-
lega var rétturinn dæmdur af
honum vegna ofbeldisfullrar
hegðunar hans gagnvart eigin-
konunni fyrrverandi ogfíkniefn-
neyslu. Charles var jafnvel
bannað að nálgast heimili
þeirra.
Renae Wicklund sá strax að
Charles var maðurinn sem hafði
ráðist á hana þennan örlagarfka
dag og hann var ákærður í kjöl-
farið. Við réttarhöldin sem fram
fóru árið 1976 komu fram mörg
vitni sem studdu frásögn
Renae, þeirra á meðal fyrrver-
andi kærasta Charlessem hann
hafði heimsótt fyrr í sömu viku
og árásin var gerð. Hún bjó í
næsta nágrenni við Renae og
hún bar fyrir réttinum að
Charles bæri alltaf hníf á sér.
Kviðdómurinn komst að þeirri
niðurstöðu að Charles væri sek-
ur um kynferðislega misnotk-
un og líkamsárás og kviðdóm-
endurnir lögðu til að það yrði
virt til refsihækkunar að hann
var vopnaður hættulegu vopni.
Áður hafði Charles játað á sig
innbrot á heimili Renae og því
var hann dæmdur í fimmtán ára
fangelsi fyrir það og nú bættist
við þann dóm þrjátíu ár fyrir
árásina.
Þegar réttarhöldunum var
lokið reyndi konan sem hann
hafði misþyrmt svo gróflega að
byggja upp þokkalegt líf að
nýju. En það varsama hvað hún
reyndi, henni tókst aldrei alveg
að losna við óttann og óöryggið
sem fylgdi henni eins og skugg-
inn. Hjónaband hennar þoldi
ekki álagið og eiginmaðurinn,
Jack Wicklund, flutti út. Renae
varförðunarfræðingur að mennt
og hóf eftir skilnaðinn að vinna
við iðn sína til að sjá fyrir sér
og dóttur sinni. Vegna þess að
hún vildi að dóttir sín nyti alls
sem önnur börn fengu tók hún
einnig að sér bókhald fyrir
snyrtistofur í nágrenninu. Jack
og Renae héldu góðu sambandi
eftir skilnaðinn og fyrrum
tengdaforeldrar hennar reynd-
ust henni sömuleiðis mjög vel.
Nágrannar hennar Barbara og
Don Henderson, hjálpuðu þess-
ari særðu, ungu konu einnig af
fremsta megni og Barbara pass-
aði fyrir Renae ef hún þurfti að
vinna fram eftir. Don aðstoðaði
hana með því að vinna smávið-
vik á heimilinu.
En áföllunum var ekki lokið.
Næst varð Jack fyrir andstyggi-
legri og hrottafenginni árás.
Hann lifði af oggat sagt lögregl-
unni frá því á sjúkrahúsinu að
ókunnugur maður hefði gengið
inn á heimili hans, bundið hann
við stól, hellt yfir hann bensíni
og kveikt í. Jack var illa brunn-
inn og skaddaður eftir árásina.
Eftir langa dvöl á sjúkrahúsi var
hann loks útskrifaður og var á
leið heim þegar hann ók bíl sín-
um út af veginum og rakst á tré.
Enginn mun nokkru sinni vita
meðfullri vissu hvort Jackgerði
þetta viljandi, hvort um slys var
að ræða eða hvort einhver ann-
ar neyddi Jack til að keyra út af.
Það tókst aldrei að upplýsa hver
var valdur að árásinni á heimili
Jacks.
Þessir atburðir urðu síður en
svo til að hjálpa Renae að kom-
ast yf ir af leiðingar árásarinnar á
hana sjálfa. Vinir hennar segja
að hún hafi verið stöðugt hrædd
og uppspennt og hún sagði
mörgum að hún væri þess full-
viss að eitthvað hræðilegt ætti
eftir að henda enn á ný. Eng-
inn tók mikið mark á þessu og
smátt og smátt lærði Renae að
leyna ótta sínum nema fyrir sín-
um allra nánustu vinum. Hún
brosti jafnan og hló og allir
töldu að þar færi sjálfsörugg,
dugleg kona sem gæti tekist á
við allan heiminn væri því að
skipta.
Renae var alls ekki fróð um
bandarískt réttarkerfi og því
datt henni ekki í hug snemma
árs árið 1982 að árásarmaður-
inn gæti verið laus. Hún hélt
að fjörutíu og fimm ára fang-
elsisdómur þýddi nákvæmlega
það, en svo er ekki. Eftir fimm
ár er sakborningur tekinn til
skoðunar af náðunarnefnd og
þyki hann hafa bætt ráð sitt og
sýnt góða hegðun eru líkur á að
hann verði náðaður. Renae var
þó ávallt mjög varkár og hún
hafði fengið sér stóran hund til
að tryggja enn frekar öryggi sitt,
skömmu áður var hún þó neydd
til að láta hann frá sér þar sem
hann hafði glefsað í barn sem
bjó neðar í götunni. Það snjóaði
eina nóttina þennan kalda jan-
úarmánuð og Don Henderson
tók eftir því um morguninn þeg-
ar hann kom út að fótspor voru
í snjónum fyrir neðan hliðar-
glugga á húsi þeirra hjóna. Ekk-
ert þeirra vissi að helgina áður
hafði Charles Campell verið lát-
inn laus, enginn hafði fyrir því
að segja þeim það.
Mánuðir liðu þó án þess að
nokkuð gerðist. Renae hafði
verið lasin í nokkra daga í byrj-
un apríl og virtist ganga seint að
ná fullum bata. Síðdegis hinn
14. aprfl ákvað Barbara Hend-
erson að fara heim til vinkonu
sinnar og athuga um líðan
hennar. Þaðvartekiðaðskyggja
en það var stutt milli húsanna.
Don, maður hennar, beið róleg-
ur heima en þegar klukkan var
nærri sex var hann farið að
lengja eftir konu sinni. Hann
gekk því út og yfir að húsi ná-
grannakonunnar. Eldhúshurð-
in var hálfopin en enga hreyf-
ingu var að sjá inni í húsinu og
ekkert hljóð heyrðist. Don gekk
inn og kallaði nöfn þeirra. Hann
fékk ekkert svar. í ganginum
framan við eldhúsið fann hann
konu sína. Hún hafði verið skor-
in á háls og þrátt fyrir að hann
gæti varla hreyft sig og augun
væru full af tárum hélt hann
áfram. Herbergi litlu stúlkunn-
ar var tómt en inni í svefnher-
Dóttir hennar, Shannah.
Morðinginn hlífði hvorki
barninu né nágrannakon-
unni sem óvænt kom í
heimsókn.
bergi Renae lágu þær báðar á
gólfinu og þær höfðu sömuleið-
is verið skornar á háls. Don
Henderson hringdi á lögregluna
og það leið ekki á löngu þar til
þeir gátu sannað að Charles
Campell hafði framið morðin. í
þetta sinn hlaut Charles ævi-
langt fangelsi án nokkursmögu-
leika á náðun.
Vikan 23