Vikan - 24.10.2000, Blaðsíða 44

7. kafli
au höfðu ekið í
um það bil tíu
minútur þegar
Charlotte gerði
sér grein fyrir því
að þau voru á
leiðinni heim til hennar. Hún
varð undrandi og vonsvikin.
Hafði hún misskilið þetta allt?
Vildi hann ekkert með hana
hafa? Hafði hann boðið henni
út af því að hann hafði ekkert
annað og betra við tímann að
gera? Hún leit spyrjandi á hann
þegar hann hægði á bílnum en
uppgötvaði síðan að það var
bara vegna þess að þau voru
komin að krossgötum. Það var
of seint fyrir hana að snúa sér
undan þegar Daniel horfði á
hana á móti.
„Ég veit ekki hvort þú gerir
þér grein fyrir þvi hversu heitt
égvildi óska þess að þetta kvöld
tæki aldrei enda,“ sagði hann
rámri röddu. Ég þrái þig svo
heitt."
Charlotte hélt niðri í sér and-
anum. Hún var of stolt til þess
að spyrja hvers vegna hann ætl-
aði þá að keyra hana beint
heim.
„Hafðu ekki áhyggjur. Ég
ætla mér ekki að eyðileggja
samband okkar með því að fara
með þér í rúmið áður en við
fáum tækifæri til þess að kynn-
ast almennilega ... þótt mig
dauðlangi til þess.“
Hún velti því fyrir sér hver við-
brögð hans yrðu ef hún segði
honum að hún þráði hann jafn-
mikið, en hún vissi að hún
kæmi sér ekki til þess að segja
það. Til þess skorti hana bæði
sjálfstraust og hugrekki.
Úti var niðamyrkur og engin
umferð á götunum. Hvorugt
þeirra sagði orð. Charlotte var
vonsvikin og fannst þögnin
óþægileg. Ýmsar tilfinningar
bærðust innra með henni; hún
var undrandi á sjálfri sér fyrir að
langa til þess að fara með hon-
um heim og jafnframt var hún
svolítið reið út út sjálfa sig fyr-
ir að hafa ekki betri stjórn á til-
finningum sínum. Daniel virtist
hafa fullkomna stjórn á sér,
þrátt fyrir allar yfirlýsingar um
hvað hann þráði hana mikið.
Allt í einu steig hann á brems-
una. Áður en hún áttaði sig
stöðvaði hann bílinn, sneri sér
að henni og sagði: „Þetta þýð-
ir ekkert ... ég get ekki ..."
Hann tók hana í faðminn og
kyssti hana. Hana hafði dreymt
um þennan koss allan daginn.
Hún þrýsti sér að honum og
fann hitann streyma frá llkama
hans. Hver einasti vöðvi líkama
hans varspenntur. Hann strauk
fingrunum um andlit hennarog
hendurnar titruðu þegar hann
kyssti hana. Þrátt fyrir ásetn-
ing hans að halda aftur af sér
gat hann ekki annað en að lát-
ið undan. Koss hans sannfærði
hana um að hann hafði meint
allt sem hann sagði.
„Ég þrái þig svo rnikið,"
hvíslaði hann á milli kossanna.
Hann strauk bak hennar, hélt
henni þétt að sér og hún fann
hvernig hjarta hans barðist um
í brjóstinu á honum. Hún læddi
höndunum undir jakkann hans
og strauk bringu hans og slðan
niður eftir bakinu á honum.
Hún fann hvernig hann skalf
og vissi ekki hvort það voru
hreyfingar handa hennar sem
gerðu það að verkum að hann
stundi nafnið hennar. Þegar
þumalfingur hans fundu geir-
vörtur hennar var komið að
henni að titra og skjálfa. Hún
reyndi að komast enn nær hon-
um en það var erfitt um vik í
þröngum bílnum. Daniel opnaði
augun. Hann kyssti hana blfð-
lega og sagði afsakandi. „Fyr-
irgefðu. Ég lofa því að haga mér
betur í framtíðinni.“
Hann snerti varir hennar með
fingurgómunum.
„Þetta er allt þér að kenna,"
sagði hann. „Alltaf þegar ég
horfi á þig ...“ Hann horfði á
hana og hún titraði undir
augnaráði hans.
„Bara að ég hefði ekki svona
mikið að gera þessa dagana,"
sagði hann og andvarpaði.
Hann hélt utan um hana og
vaggaði henni blíðlega í örm-
um sér. „Er tímaleysi ekki það
sem allir kvarta undan þessa
dagana? Við höfum aldrei tíma
til þess að gera það sem okkur
langar til.“
„Ertu að tala um málaferlin?"
spurði Charlotte.
Hann hristi höfuðið. „Nei."
Hann hikaði og horfði út um
gluggann. „Nei,“ svaraði hann.
„Það er bara ... það er smá
vandamál sem ég er ekki viss
um hvort ég get leyst. Það varð-
ar loforð sem ég gaf gömlum
vini mínum. Loforðsem égverð
að uppfylla en ..."
„Hjálpar eitthvað að tala um
það?“ spurði Charlotte.
Hún var ekki fyrr búin að
sleppa slðasta orðinu en hún
fann að hann fjarlægðist hana,
andlega og líkamlega. Henni
leið eins og hún hefði óvart hætt
sér inn á bannsvæði. Hann
horfði beint fram fyrir sig með
samanbitnar varir. Hún vissi
ekki hvað hún átti að gera og
segja. Það mætti halda að ég
væri ekki trúnaðar hans verð,
hugsaði hún, reið og undrandi.
„Mér þykir þetta leitt,
Charlotte,“ sagði hann afsak-
andi. Svo blótaði hann ogsagði
reiðilega. „Fjandinn hafi það,
þetta átti alls ekki að enda
svona. Það er ekkert ... ekkert
sem ég vildi frekar á þessari
stundu en að fara með þig
heim.“
Charlotte færði sig frá hon-
um, Hún reyndi að bæla höfn-
unartilfinninguna, lagaði til föt-
in sín og greiddi með fingrun-
um í gegnum hárið.
Hvernig hafði þetta gerst?
Hvernig gátu hlutirnir breyst á
einu augabragði? Það hafði ekki
þurft nema nokkur orð til þess
að eyðileggja stemninguna.
Hún varð að halda aftur að tár-
unum. Hún reyndi að hafa
stjórn á sér og blótaði sér í hug-
anum fyrir viðkvæmnina.
Gott og vel, hann átti við
vandamál að stríða sem hann
gat ekki rætt um við hana. Það
þufti ekki að þýða að ...
Að hvað? Að hann vildi ekk-
ert með hana hafa? Hún vissi að
hann þráði hana, alla vega lík-
ama hennar, en hún vildi ann-
að og meira. Hún elskaði hann
af öllu hjarta og vildi að hann
elskaði hana á sama hátt. Hún
vildi líka að hann treysti sér,
hana langaði að gleyma erfið-
leikum síðustu mánuða, græða
sárin á sálinni með virðingu
hans og trú á henni.
„Það er best að ég keyri þig
heim,“ sagði hann þreytulega.
„Ég þarf að mæta á fund klukk-
an níu í fyrramálið.“
„Til þessaðræða leyndarmál-
ið sem þú getur ekki trúað mér
fyrir?" spurði hún sár.
Hann horfði á hana og hún
leit undan.
Nei, alls ekki,“ svaraði hann.
Það var uppgjöf í röddinni.
Hana langaði mest að taka utan
um handlegginn á honum og
láta sem síðustu mínútur hefðu
aldrei gerst. Fara aftur til þeirr-
ar stundar þegar hann hélt
henni í faðmi sínum. En það var
of seint, hann hafði þegar látið
bílinn í gang. Gleðin og eftir-
væntingin sem hún hafði fund-
ið fyrr um kvöldið var á bak og
burt.
Þegar hann stöðvaði bílinn
fyrirframan húsforeldra henn-
ar sat hann hreyfingarlaus í sæt-
inuog sagði hikandi: „Mérþyk-
44
Vikan