Vikan - 24.10.2000, Blaðsíða 58

íiviAiaeAicffUf/
Tvö böm ð einu ári
Barnalán mitt er mikið
en svoleiðis var því
ekki háttað fyrir átta
árum. Þá vorum við
hjónin búin að reyna í
nokkur ár að eignast
barn án nokkurs ár-
angurs. Við töldumst
bæði heilbrigð og fór-
um tvisvar í glasa-
frjóvgun en ég missti
fóstrið í bæði skiptin. í
seinna skiptið var ég
komin rúma fjóra
mánuði á leið og mér
leið vægt til orða tekið
hörmulega við fóstur-
missinn. Ég lagðist í
djúpt þunglyndi þótt
fáir greindu það nema
maðurinn minn og
fannst ég vera kalin á
hjarta. Eftir þá reynslu
var ég ákveðin í því að
reyna ekki aftur að
verða ófrísk, hvorki
eftir náttúrulegum leið-
um eða með hjálp
tækninnar.
Eg átti samt erfitt
með að sætta mig
við þá tilhugsun að
við hjónin myndum
ekki skilja neitt eft-
ir okkur, þ.e. að við myndum
ekki eignast erfingja. Ég sá það
fyrir mér að ég yrði gömul
frænka úti í horni í jólaboðinu
þegar börn og barnabörn
systkina minna væru uppkom-
in. Mér hryllti viðtilhugsuninni.
Auk þess komum við maður-
inn minn bæði úr stórum fjöl-
skyldum, hann á fjögur systkini
og ég fimm og því fannst okkur
fjölskyldulífið í raun ekki full-
komið nema við fengjum barn
í litlu fjölskylduna okkar.
Raunveruleg ættleíðing
Við vorum bæði komin á fer-
tugsaldur, búin að búa saman
í rúman áratug og búin að koma
okkur vel fyrir og því skaut þeirri
hugsun upp hjá okkur að senni-
lega værum við fyrirmyndarfor-
eldrar fyrir ættleitt barn.
Reyndar var það maðurinn
minn sem fyrst stakk upp á því
að við skoðuðum þann mögu-
leika á að ættleiða barn en mér
fannst hugmyndin dálítið skrýt-
in.
Ég var í sjálfu sér ekki á móti
ættleiðingunni en varð dálítið
sorgmædd þegar ég hugsaði til
þessaðsennilega gæti égaldrei
orðið ófrfsk og fundið þá gleði
sem fylgir því að finna fyrir nýju
lífi vaxa inni í sér.
Ég ræddi þessar hugsanir
mínar við manninn minn sem
benti mér gætilega á að jafn-
vel þótt ófrískar konur væru
yndislegar ættu þær mikið verk
fyrir höndum þegar barnið væri
komið í heiminn.
Þá sá ég að það skiptir auö-
vitað meira máli hvernig þú hlú-
ir að barninu næstu tuttugu árin
eða svo heldur en hvort þú hef-
ur sjálf borið það undir belti.
Þegar ég hafði komist að
þessari niðurstöðu hófumst við
handa við að afla okkur upp-
lýsinga um hvernig ættleiðing
ferfram. Við vissum að það væri
erfitt að ættleiða fslenskt barn
og okkur fannst það í raun ekki
skipta neinu máli hvaðan barn-
ið væri. Við ræddum við viðeig-
andi yfirvöld og komumst fljótt
að því að ættleiðingu fylgir mik-
il bið og talsverð skriffinnska.
Við létum það þó ekki slá okk-
ur út af laginu og hófum strax
að vinna í ættleiðingunni.
Ljós í veikindunum
Tæpum tveimur mánuðum
seinna veiktist maðurinn minn
hins vegar nokkuð alvarlega og
þurfti að liggja á sjúkrahúsi í
tvær vikur. Hann var slappur og
þreyttur þegar hann var útskrif-
aður en það var bót í máli að
éger hjúkrunarfræðingurog gat
því sinnt honum betur en ella.
Næstu vikur og í raun mánuðir
fóru fyrst og fremst f það að
koma manni mínum til betri
heilsu og ættleiðingin var því
bara höfð bakvið eyrað.
Dageinn varhinsvegarhringt
f okkur og við spurð hvort við
gætum hugsað okkur að ætt-
leiða drengfrá Fillipseyjum sem
væri orðinn rúmlega eins árs
gamall. Við héldum það nú! Við
ætluðum svo sannarlega ekki að
láta ,,háan" aldur barnsins hafa
nein áhrif og vorum ákveðin f að
umvefja það ást og umhyggju
frá fyrsta degi.
Eftir fimm daga undirbúning
flugum við svo út til að ná í
drenginn ásamt móður minni og
systur. Við komum heit og þreytt
á áfangastað eftir langt og erfitt
ferðalag og bjuggumst við að við
gætum fengið drenginn strax í
fangið og haldið heim á leið.
Okkurtil mikillar vonbrigða urð-
um við hins vegar að tékka okk-
ur inn á hótelið og fara að sofa
án þess að fá að heimsækja
barnaheimilið þar sem hann var
þvf á því giltu strangar regiur
um heimsóknartíma.
Morguninn eftir vorum við á
nálum og gátum hvorki borðað
morgunmat né setið kyrr. Við
drífum okkur því af stað á
barnaheimilið um leið og það
opnaði en uppgötvuðum þegar
við vorum komin hálfa leið að
ég hafði gleymt vegabréfinu
mínu á hótelinu. Ég bölvaði
gleymsku minni í hljóði og við
snérum við til að ná í vegabréf-
ið.
Yndislegur litill snáði
En að lokum komumst við á
barnaheimilið og þá var ekki
laust við að tilfinningarnar bæru
okkur ofurliði. Við vorum um
það bil að fá barnið okkar í
hendurnar, barnið sem við vor-
um strax farin að elska jafnvel
þótt við hefðum aldrei séð það.
Barnaheimilið var rekið af
kaþólskum nunnum og á móti
okkur tók góðleg gömul nunna
sem leiddi okkur inn í svokall-
aða testofu. Hún var mjög kurt-
eis og bauð okkur te og vildi vita
hvernig ferðin hefði gengið og
ýmislegt annað en ég var svo
sannarlega ekki í stuði til að
ræða um daginn ogveginn þótt
ég sýndi henni fyllstu kurteisi.
Eftir tedrykkjuna kom hinsveg-
ar önnur nunna inn með barn í
fanginu, son okkar.
Þetta var yndislegur lítill
snáði, með stór sakleysisleg
augu og hrokkið hár. Hann vissi
að sjálfsögðu ekkert hvaðan á
sig stóð veðrið en þegar ég fékk
hann í fangið fannst mér hann
strax tilheyra mér. Sennilega
58
Vikan