Vikan - 24.10.2000, Blaðsíða 45

Þórunn Stefánsdótlir þýddi
ir leitt að hafa eyðilagt kvöldið,
en
Charlotte opnaði dyrnar og
sagði biturlega: „Það er allt í
lagi. Ég veit fullvel að í vissum
málum verður að ríkja algjör
trúnaður milli lögmanns og
skjólstæðings."
Hún yrði að komast í burtu frá
honum áður en hún gerði sig
að algjöru fífli, áður en hún
segði honum hvað það særði
hana mikið að vita til þess að
hann treysti henni ekki. Hún
sneri sér undan og sagði: „Það
er ekkert skrýtið að þú treystir
mér ekki, ef starfsferi11 minn
er hafður í huga. Ég má þakka
fyrir að hafa fengið vinnu, hvað
þá að ..."
Hún saup hveljur þegar hann
teygði sig eftir henni, þrýsti
henni að sér og horfði djúpt í
augun á henni.
„Það er ekki rétt. Það er alls
ekki rétt,“ sagði hann.
Hún vissi að hún ætti að
streitast á móti þegar hann
kyssti hana, bera höfuðið hátt
og segja honum að samband
þeirra ætti enga framtíð fyrir
sér, ef ekki ríkti gagnkvæmt
traust á milli þeirra. En hún
hafði enga stjórn á tilfinningum
sínum. Kossar hans námu burt
skilaboðin sem heilinn sendi
henni ogveittu henni þægilega
vernd þar sem ekkert skipti máli
nema þau tvö.
Hún hafði misst stjórn á sér
að ástæðulausu, hugsaði hún
syfjulega með sjálfri þegar hún
var komin upp í rúm og rifjaði
upp atburði kvöldsins.
Hún hafði enn einu sinni ver-
ið of viðkvæm og leitað uppi
vandamál þar sem þau var ekki
aðfinna. Hafði ekki Daniel sagt
henni hversu mikið hann mat
störf hennar? f kvöld hafi hann
líka svo sannarlega sýnt henni
hversu mikið hann þráði hana.
Þau höfðu ekkert minnst á
ást. Þau voru bæði nógu
þroskuð til þess að ofnota slík
orð ekki, vissu hversu fljótt þau
fölnuðu og misstu merkingu
sína.
Einu orðin sem hún vildi fá að
heyra voru þau að hann hefði
dæmt hana ranglega. Hún vildi
heyra hann segja að hún þyrfti
ekki að skammast sín fyrir mis-
tök sín, mistök sem á engan
hátt hefðu áhrif á getu hennar.
Hún brostí með sjálfri sér.
Lydia hefði örugglega ekki orð-
ið hrifin af þessum heilabrot-
um.
Næsta morgun sagði
Charlotte ákveðin við sjálfa sig
að hún yrði að gleyma fortíðinni.
Á leiðinni í vinnuna hugsaði
hún einu sinni enn um orð
Daniels, hversu mikils hann
mæti vinnu hennar. Það var
betra en að velta sér upp úr at-
burðum kvöldsins.
Hún vissi að Daniel kæmi
ekki í vinnunna fyrr en eftir
fundinn.
Anne afhenti henni póstinn
og sagði: „Vel á minnst, Dani-
el kemur ekki fyrr en seinna í
dag._“
„Ég veit það,“ sagði Charlotte
umhugsunarlaust. Húnvarann-
ars hugar og tók ekki strax eft-
ir því að Anne horfði undrandi
á hana.
Anne sagði ekkert en
Charlotte flýtti sér að segja:
„Hann ... Daniel hringdi heim
til mín f gærkvöldi til þess að
segja mér að hann yrði að mæta
á fund í morgun."
„Ég var að velta því fyrir mér
hvernig þú vissir það. Fundar-
stjórinn hringdi ekki fyrr en
seint í gær til þess að láta mig
vita að fundinum hefði verið
flýtt."
Það varengin ástæða til þess
að leyna því fyrir Anne að þau
Daniel höfðu borðað saman,
sagði Charlotte við sjálfa sig
seinna, en samband þeirra var
ennþá ungt, leyndarmál sem
hún vildi ylja sér við í einrúmi.
Vegna þess að hún trúði ekki
ennþá að þetta væri raunveru-
legt ... Vegna þess að kannski
þorði hún ekki að trúa ...
Trúa hverju? Að Daniel þráði
hana? hugsaði hún. En svo
minnti hún sig á loforðið sem
hún hafði gefið sjálfri sér um
morguninn; að hugsa eingöngu
jákvæðar hugsanir og hætta að
einblína á fortíðina.
Charlotte vann af krafti allan
morguninn, og var hreykin þeg-
ar hún mundi eftir sjaldgæfu
fordæmi sem gæti komið þeim
til góða við flutning á erfiðu
máli.
Hún fór upp á bókasafnið til
þess að fletta upp efninu. Hún
var nýsest niður aftur þegar
Anne kom inn til hennar. Reið-
in skein úr andliti hennar.
„Er eitthvað að?“ spurði
Charlotte.
„Ég þoli ekki þessa kerl-
ingu.“
„Hvaða kerlingu?
„Þatriciu Winters," sagði
Vikan
45