Vikan - 24.10.2000, Blaðsíða 2

Vikan
Kennarinn var að reyna að
gera krökkunum grein fyrir því
hversu margt fólk væri í heim-
inum og sagði við þau: „í hvert
einasta skipti sem ég anda deyr
einhver í heiminum."
Þá heyrðist í dóttur grasa-
læknisins: „ Hefurðu prófað að
tyggja myntulauf?"
Það var verið að segja frá
skáldinu Milton og kennar-
inn sagði unglingunum að
hann hefði verið blindur.
Daginn eftir, þegar verið var
að rifja upp, spurði hann
nemendurna: „Hvaðvarþað
sem háði Milton mest í líf-
inu?“
Fyrst kom löng þögn en
svo kom svar af aftasta bekk.
„Hann var skáld."
Ferðamað-
urinn gekk inn á
veitingastaðinn sem
var fullur út úr dyrum.
Þjónninn kom til að fylgja
honum til sætis og ferða-
maðurinn sagði:
„Ég kom hingað fyrir tíu
árurn."
„Því miður herra minn,
ég get bara ekki unnið
hraðar," var svarið.
Annar maður kom inn í troðfullt
veitingahús og fann loks sæti úti
í horni.
Þjónninn bauð honum að setj-
ast og sagðist koma að vörmu
spori aftur. Langur tími leið og eft-
ir hlaup og snúninga kom þjónn-
inn aftur að hornborðinu. Hann sá
sér til mikillar furðu að maður-
inn var farinn en á borðinu var
miði sem á stóð: „Skrapp í mat!“
„Hvað finnst
þér um þenn-
an fiðluleik-
ara?“ spurði einn
gestanna í hana-
stélsboðinu.
„Hann minnir
mig á Pader-
ewski" svaraði
annar.
„Já, en hann er
ekki fiðluleikari."
„Nei, einmitt.“
ur nokk-
ur hafði
keypt sér páfagauk sem
gat lært að tala. Hann
hafði einsett séraðkenna
honum fyrst að segja
„halló" og byrjaði
hvern morgun á því að
standa fyrir framan
búrið og segja aftur
og aftur „halló".
Páfagaukurinn
virtist ekki mjög
áhugasamur um
námið og sat
gjarna með lok-
uð augun á
meðan. Einn
morguninn
þegar
maður-
inn stóð fyrir framan
búrið og tautaði
„halló, halló,“ opnaði
páfagaukurinn augun
syfjulega og sagði: „Svarar
aldrei í þessu númeri?"
Landbúnaðar
ráðherrann
hafði
flutt
langa og
merka ræðu
yfir bændunum á
fundinum og þegar fundurinn var
búinn spurði hann einn bóndann
ist ræð-
an.
„Hún
var svo
sem ágæt.
En ég hefði
nú samt frek-
ar viljað fá
einn góðan
þurrkdag."
Verkamaðurinn var að
hreinsa þorpsklukkuna og
stóð uppi í háum turni og
pússaði vísana.
Hann var í afar
óþægilegri að-
stöðu og hálf-
hékk á stóra
vísinum meðan
hann pússaði
þann litla. Þar
sem hann
hékk þarna
gekk konafram
hjá og kallaði
upp til hans:
„Hvað
ertu að
gera þarna maður,
er klukkan biluð?"
„Nei, nei. Ég er bara
svona nærsýnn!"
Tveir vinir gengu út úr bílasöl-
unni og annar sagði við hinn: „Ég
skil ekkert í þér að nenna að
þjarka svona um verðið á bílnum.
Þú, sem borgar aldrei hvort
sem er!“
„Það getur vel verið að þú
skiljir það ekki. Ég er bara heið-
arlegur maður og vil að mann-
greyið tapi sem minnst á viðskipt-
unum við mig.“
„Ég er að leita að gjöf handa
vini mínum. Það gæti orðið
erfitt því hann á bókstaflega
allt!"
„Erþáekki ráðiðaðgefa hon-
um fallegt dagatal svo hann geti
merkt afborganirnar inn á það?"