Vikan - 24.10.2000, Blaðsíða 29

Englaröddin
Mér varð ekki um sel þegar ég
heyrði að ballið var búið og það
hljóðnaði yfir öllu á snyrting-
unni. Mér fannst ég heyra
englarödd þegarsystir mín kall-
aði nafnið mitt og virtist
áhyggjufull. Einhvern veginn
tókst mér að umla nógu hátt til
þess að hún heyrði í mér og
kæmi að dyrunum hjá mér. Hún
bað mig um að opna en ég sagð-
ist ekki hafa krafta til þess. Hún
sagði mér að ég yrði að gera
það því annars kæmu dyraverð-
ir og kölluðu á lögregluna og ég
yrði handtekin og ég veit ekki
hvað hún sagði meira en þetta
varð til þess að ég skreiddist
að dyrunum og tók lásinn af.
Síðan lagðist ég aftur á gólfið.
Hún kom inn og ég gleymi
aldrei svipnum á andliti henn-
ar. Hann sýndi vantrú og
hneykslan. Égsagði henni mjög
óskýrt að ég væri ekki drukkin,
ég hefði orðið svona veik af
þessu eina glasi sem ég drakk.
Henni brá mikið og bað mig um
að bíða aðeins. Hún hljóp og
sótti Þorstein mág okkar sem
hjálpaði mér á fætur. Hann
hafði aldrei séð mig í svona
ástandi. Hann sagði mér síðar
að ég hefði verið eins og dópisti.
Starfskona í Broadway kom inn
á snyrtinguna og skipaði Þor-
steini að fara út af kvennakló-
settinu. Hún var mjög hneyksl-
uð á þessu öllu saman og horfði
á mig með viðbjóði. Systir mín
og Þorsteinn studdu mig fram
og sóttu kápuna mína í fata-
hengið. Éggat muldrað að mið-
inn væri í hólfi í töskunni minni.
Við hittum elstu systur okkar í
dyrunum en hún var orðin mjög
áhyggjufull og hélt að hún hefði
misst af okkur. Þegar dyraverð-
irnir sáu mig svona „dauða-
drukkna" ætluðu þeir að fara að
skipta sér af mér og töluðu um
að láta lögregluna taka mig. Mér
varð allri lokið. Ég reyndi af
fremsta megni að tala skýrt og
sagði þeimað ég væri fárveik en
alls ekki drukkin. Ég veit ekki
hvort þeir skildu mig en þeir
gátu auðvitað ekkert gert því
mágur minn og systir næst-
um því héldu á mér og voru
auðsjáanlega að hjálpa
mér. Ég er enn fúl út í þá
þegar ég hugsa um þetta
atvik. Þorsteinn hjálpaði
mér inn í leigubíl en hann
fór í aðra átt
ásamt systr-
um mínum.
Hann sagði
bílstjóranum
að ég væri
veik og ég
þyrfti að
komast
upp í Asp-
arfell. Bíl-
stjórinn varörugglega
dauðhræddur um að ég
kastaði upp í bílnum hans
svo hann ók á miklum
hraða með mig á áfanga-
stað. Hann var þó ósköp
Ijúfur og hjálpaði mér upp að
dyrum. Næturloftið hafði hresst
mig það mikið að ég gat geng-
ið. Mamma bjó í Asparfelli og
á meðan ég beið eftir að fá af-
henta íbúð, sem ég var að
kaupa, bjó ég hjá henni. Hún
vaknaði þegar ég kom inn og
horfði steinhissa og svolítið fúl
á mig þegar hún sá hversu
„full" ég var. Ég slagaði inn í
Ég er voða lít-
ið fyrir „ef-
hugsanir“ en
geri mér al-
veg Ijóst að
tilgangur
þessa manns
var ekki heið-
arlegur. Ef ég
hefði farið út
á dansgólfið
með honum
og veikst þar
hefði hann ef-
laust verið
voða góður
og „hjálpað“
mér heim ...
til sín.
íbúðina ogvaransi
þvoglumælt þegar
ég útskýrði fyrir
henni að ég hefði
bara drukkið eitt
vínglas allt
kvöldið og
þetta væru
bara of-
næmisvið-
brögð eða
eitthvað
svoleiðis.
Ég skreið
upp í
sófann í öll-
um fötun-
um, þegar
ég var búin
að bjóða
mömmu
góða nótt, en átti
erfitt með að sofna
því það hringsnerist allt
fyrir augunum á mér.
Loksins tókst mér að sofna og
mikil var undrun mín þegar ég
vaknaði. Ég var alveg eldhress
eins og ekkert hefði í skorist en
ég hafði búist við miklum höf-
uðverk og slappleika. Við
mamma ræddum þetta ekki
mikið en hún trúði mér samt
alveg að ég hefði ekki verið
dauðadrukkin. Það ereiginlega
sama hve gamall maður verð-
ur, mömmurnar hafa rétt á að
hneykslast á framkomu manns
ef hún gengurfram úr hófi. Son-
ur minn er tvítugur í dag og ef
hann kæmi blindfullur heim
yrði ég ekki mjög hress og léti
hann heyra það. Þennan sunnu-
dag hringdi maðurinn, sem
hafði boðið okkur systrunum í
glas, en hann skildi ekkert í því
af hverju ég hvarf. Égvarðhissa
á að heyra í honum því hann
vissi ekki einu sinni hvað ég
heiti fullu nafni. Önnur systra
minna hafði gefið honum síma-
númerið mitt því hann sagðist
hafa svo mikinn áhuga á mér.
Ég tók honum kuldalega og var
frekar „ósanngjörn" við hann
því ekki var það honum að
kenna þótt ég hefði ofnæmi fyr-
irrommi. Mérfannst þetta samt
vera hans sök. Hann hringdi
einu sinni enn en hætti síðan
alveg að ónáða mig því hann
fann á mér að ég hafði engan
áhuga á að hitta hann.
Mörgum árum síðar sagði ég
vinkonuminni þessasöguogað
ég þyrði ekki að drekka romm
því ég hefði ofnæmi fyrir því.
Hún horfði á mig steinhissa og
sagðist ekki trúa því að ég gæti
verið svona mikið barn. Maður-
inn sem gaf okkur systrunum í
glas hefði alveg örugglega sett
einhverja ólyfjan í glasið mitt.
Einhverja pillu sem gerði mig
svona algjörlega lamaða. Égfór
að skellihlæja því ég vissi að
þetta var auðvitað eina rökrétta
skýringin. Ef ég hefði útskýrt
málið betur fyrir mömmu, en
hún er hjúkrunarfræðingur,
hefði hún örugglega getað bent
mér á þennan möguleika. Ég
er voða lítið fyrir „ef-hugsanir“
en geri mér þó alveg Ijóst að
tilgangur þessa manns var ekki
heiðarlegur. Ef ég hefði farið út
á dansgólfið með honum og
veikst þar hefði hann eflaust
verið voða góður og „hjálpað"
mér heim ... til sín. Ólyfjanin
verkaði of snemma á mig og það
hefur líklega eyðilagt áætlun
hans. Mig langar að biðja allar
konur að vera vel á verði þegar
ókunnugir menn bjóða þeim í
glas. Mér finnst svolítið
skammarlegt að hafa ekki átt-
að mig á þessu strax því ég hafði
heyrt um svona lyf en ég var
alltaf fullviss um að svona lag-
að kæmi aldrei fyrir mig. Ég
slapp með skrekkinn í þetta
skipti en hef alltaf síðan verið
mjög varkár gagnvart því sem ég
læt ofan í mig á börum.
Lesandi segir
Guðríði
Haraldsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Hcimilislangið cr: Vikan
- „Lífsreynslusaga‘% Seljavcgur 2,
101 Kcykjavík,
Nctfang: vikan@frodi.is