Vikan - 24.10.2000, Side 47

Þórunn Stefánsdótlir þýddi
Hún leit á hann, viss um að nú
væri komið að því. Hann ætl-
aði örugglega að biðja hana að
gleyma því sem gerst hafði á
milli þeirra, að ...
„Gleymdi ég að segja þér í
gærkvöldi hvað mér líður vel í
návist þinni?" spurði hann blíð-
lega.
Hún roðnaði. „Hvernig gekk
í réttinum?" það var það eina
sem henni datt í hug að segja.
„Við unnum.“ Hann hikaði og
bætti svo við: ,,Þú hefur líklega
rétt fyrir þér. Skrifstofan er ekki
rétti staðurinn til þess að ræða
um persónuleg málefni."
Þau horfðust í augu og hana
langaði mest af öllu að segja
honum hvaða tilfinningar hún
bæri til hans og að hún vissi
ekki alveg hvar hún hefði hann.
Þess í stað heyrði hún sjálfa sig
segja: ,,Ég hef verið að kanna
Fielding málið og ég held að ég
hafi fundið fordæmi sem við
getum notfært okkur."
„Hvað ertu að segja? Það er
aldeilisgott. Komdu með skjöl-
in inn á skrifstofuna mína, við
skulum skoða þetta saman.“
Skrifborðið hans var miklu
stærra en hennar. Hann stillti
stól upp við hliðina á skrifborðs-
stólnum og hann bauð henni
sæti.
Um leið og hún settist niður
rak hún augun í möppu á borð-
inu. (fyrstu hélt hún að mapp-
an geymdi skjölin yfir máliðsem
hann hafði verið að flytja en svo
sá hún nafn Patriciu Winters.
„Patricia kom í morgun og var
að leita að þér,“ sagði hún og
vonaði að röddin kæmi ekki upp
um hana.
„Ég veit, Anne sagði mér
það,“ sagði hann stuttur í
spuna. Hún hélt áfram. „Hún
kemur oft hingað. Eru einhver
vandræði með búskiptin?"
Hún hélt niðri í sér andan-
um og beið eftir svari. Hjartað
hamaðist í brjósti hennar og
hún bölvaði sér í hljóði fyrir að
vera svona fölsk. Hvers vegna
var hún að reyna að veiða hann
ígildru? Hversvegnaspurði hún
ekki einfaldlega að því sem hún
vildi fá að vita? Var það rétt sem
henni fannst að hann virti hana
reiðilega fyrir sér, eins og hann
gæti lesið hugsanir hennar? Gat
það verið að hann vissi að henni
væri fullkunnugt um að búið
væri að ganga frá búskiptunum?
Loksins svaraði hann, stutt-
ur í spuna: „Það másegja það.“
Hún starði undrandi á hann
taka möppuna upp af borðinu,
stinga henni í skrifborðsskúff-
una og læsa.
Charlotte trúði ekki sínum
eigin augum. Þetta hafði allt
gerst svo fljótt. Hvers vegna
sagði hann ósatt? Hvers vegna
hafði hann ekki logið meira
sannfærandi, hann hefði til
dæmis getað sagt að hann væri
að vinna að öðru máli fyrir Pat-
riciu. Hvers vegna aðsegja eitt-
hvað sem var auðvelt að sanna
að væri ósatt?
Hún sat áfram í stólnum sem
lömuð. Hún heyrði hann segja
eitthvað en var of örvingluð til
þess að greina orðin.
Hann hafði logið að henni án
þess að hika. Hvers vegna? Var
það vegna þess að hann var með
Patriciu og vildi ekki að
Charlotte kæmist að sannleik-
anum? Einhvern veginn tókst
henni að sýnast eðlileg á yfir-
borðinu þrátt fyrir reiðina sem
ólgaði og sauð innra með henni.
Hann teygði sig eftir henni
þegar hún stóð upp, lagði hönd-
ina um handlegginn á henni og
reyndi að stöðva hana. Allt í
einu missti hún stjórn á sér.
Hún hörfaði frá honum ogskip-
aði honum að sleppa sér.
„Ég þarf að fara á fund í
kvöld,“ sagði hann. „En um
helgina ..."
,Nei,“ greip hún fram í og
hann horfði undrandi á hana.
„Charlotte, er eitthvað að? í
gærkvöldi ... ef ég hef móðgað
þig, ef ég hef farið of geyst..."
Hún titraði og skalf af reiði.
Hann virtist svo einlægur og
umhyggjusamur. Hún var
hrædd um að ef hún yrði þarna
mikið lengur endaði með að hún
brysti í grát og segði honum
hvað hann hefði sært hana mik-
ið, segði honum að hún elskaði
hann og vildi eiga hann ein,
segði honum að hún vildi eitt-
hvað meira en leynilegt ástar-
samband.
Hún varð að komast í burtu
frá honum áður en hún missti
algjörlega stjórn á sér. Þótt hún
væri örvingluð tókst henni að ná
stjórn á sér og svara honum.
„Nei, þetta hefur ekkert með
það að gera.“
Hún reyndi að koma sér í
burtu en hann náði henni áður
en hún komst að dyrunum.
„Charlotte, um helgina ..."
„Ég verð upptekin alla helg-
ina,“ sagði hún rámri röddu.
Hún gat ekki afborið að horfa
framan í hann.
„Ég skil. Jæja, ef til vill ein-
hvern tímann seinna."
Charlotte henti skjölunum frá
sér á skrifborðið og flýtti sér
framásnyrtinguna. Þarvarhún
þangað til skjálftinn var farinn
úr höndunum og hnúturinn í
magnum horfinn.
Hún skoðaði andlit sitt í
speglinum og gatekki annaðen
borið það saman við andlitið
sem hafði mætt henni í spegl-
inum um morguninn.
Þetta er ekki bara Daniel að
kenna, sagði hún þreytulega við
sjálfa sig. Framkoma hennar
hafði bent til þess að hún væri
reiðubúin ... að hún þráði ...
En þá hafði hún haft trú á
honum. Hvað hafði hún hald-
ið? Að hún væri eina konan í
lífi hans ... að samband þeirra
væri einstakt og fallegt?
Þvílíkur kjáni hafði hún verið.

Vinalínan

L Þegar plQ
vantari /
vin
O Grænt númer 800 6464
Vikaii
47