Vorið - 01.03.1953, Blaðsíða 5

JANÚAR—MARZ 1953
1.
HEFTI
VORIÐ
19. ÁRGANGUR
Vekjaraklukkan
Vekjaraklukknna þekkið þið öll,
— það er ég viss um. Það er prýði-
legt áhald fyrir þá, sem eru morg-
unsyæfir. Þið stillið hana á kveldin
á mínútuna, þegar þið viljið að hún
veki ykkur. Sé allt í lagi með hana,
þá lningir hún á slaginu. Þið getið
sofið áhyggjulaus um fótaferðatím-
ann. Klukkan bregzt ykkur ekki.
Hún hringir á réttum tíma, og fast
megið þið sofa, ef þið vaknið ekki.
Hitt er svo annað mál, að þú getur
„slegið fyrir" og þá hættir klukkan
að hringja, — og hreiðrað þig undir
sængurnar og sofnað aftur. Það er
þá þín sök, en ekki klukkunnar, ef
þt'i sefur yfir þig.
í sálarlífi sérhvers manns er eitt-
hvað, sem starfar mjög líkt og vekj-
araklukkan. Það er rödd, sem lætur
til sín heyra við viss tækifæri. Ég er
viss um, að þið liafið öl 1 heyrt hana.
Þegar við ætlum að gera eitthvað
ljótt, lætur hún til sín heyra. Þá að-
varar hún okkur: Þetta máttu ekki
gera, segir hún. Ef við höfum samt
sem áður gert það, sem ljótt er, þá
talar röddin aftur. \hð iðrumst þess,
er við gerðum, því að þá ávítar
röddin okkur. Og þá líður okkur
illa. — Ef okkur langar til að gera
eitthvað gott og fagurt, sem ef til
vill kostar okkur eitthvað, svo að
við hikum, þá talar röddin ljúft og
laðandi og hvetur okkur til að
framkvæma góðan ásetning. Ef við
hlýðum henni, þá líður okkur vel.
Við erum sæl, þó að við höfum má-
ske orðið að fórna einhverju. — En
— eins og við gátum „slegið fyrir“ á
vekjaraklukkunni eftir fyrstu högg-
in, eins getum við þaggað niður
röddina, sem talar hið innra .með
okkur, eða lokað eyrurn fyrir henni.
Og þegar við höfum gert það sinn
eftir sinn í langan tima, þá má vel
svo fara, að við hættum að heyra
röddina. Það er illa farið.
Ég skal segja þér, hvers vegna það
er afar vont. — Ef þú spyrð pabba
þinn eða mönnnu, hvað þessi rödd
sé kölluð, þá munu þau segja þér
það. Hún sé kölluð samvizka. en í
raun og veru sé samvizkan rödd