Vorið - 01.03.1953, Blaðsíða 26

99
V O R I Ð
þessum hrinum í honum. „Hefurðu
ekki heyrt, að ég lief sagt, að þú átt
að þegja! Svona stór strákur á þó
ekki að gráta af hvað litlu sem er!“
„Það er ekki lítið! Það blæðir,“
svaraði Karl litli hálf-snökktandi.
„Ég vil fá bindi um það!“ „Alltaf
viltu bindi. Skrepptu upp á bað-
lierbergið og þurrkaðu blóðið burt
með vasaklút. Svo geturðu farið út
og leikið þér aftur.“
Hún losaði hendur hans, sem
höfðu gripið í kjólinn hennar til að
leita hjálpar. Httn var að hugsa um
allt annað. Og þegar Karl skildi, að
það var hvorki huggun eða hug-
hreystingu að fá hjá henni, fór hann
þegjandi inn í baðherbergið og
þurrkaði blóðið burt. En hann
saknaði mömmu sinnar mikið. Hún
var svo góð og hjálpfús. Hún batt
alltaf um sárin, þegar hann kom
inn og gaf honum sykurmola eða
karamellu.
María hafði mestar áhyggjur út
af skömmtunarseðlunum. Pabbi
hennar hafði sagt í gærkvöldi, að
hún yrði að nota miðana skynsam-
lega og láta þá duga. Þá ákvað hún
að telja saman miðana og sjá hvað
lu'tn hefði notað.
En hamingjan góða! Allir mið-
arnir, sem hún hafði fengið hjá
mömmu sinni voru næstum horfn-
ir. Hana vantaði bæði sykurmiða og
smjörmiða. — Hún var miður sín
við þessa uppgötvun, að hugsa sér
að svo mikið skyldi eyðast..Hún sat
með hönd undir kinn og athugaði
skömmtunarmiðana, sem hún hafði
fengið hjá mömmu sinni. Nú skildi
hún, að það var ekki fyrir nízku, að
mamma hennar fór spart með. —
Eyðið ekki sykrinum að óþörfu,
börn. — Hrólfur, sparaðu smjörið.
Eins og það hafði sært hana, þegar
mamma hennar hafði talað á þenn-
an veg.
Ó, að það væru engir skömmtun-
armiðar. Þessir heimskulegu miðar!
Þeir skildu ekki endast, þegar hún
ein annaðist þá. — Þarna skellti
Karl hurðinni. María, sem oft hafði
angrað móður sína með hurðar-
skellum, þaut nú upp. En þá var
Karl kominn langt niður í stiga.
Skömmu eftir var hringt tvisvar
á dyrabjölluna. María hljóp út til
að ná póstinum úr kassanum. Það
var bréf til hennar frá mömmu. Það
höfðu komið stutt bréf frá henni
áður, en þau höfðu verið til þeirra
allra. Þetta v'ar til Maríu einnar og
það var fyrsta bréfið, sem hún fékk
frá mömmu sinni
Kæra María!
Mér verður oft hugsað heim til
ykkar, elsku börnin mín En ég
finn, að ég hef gott af að livíla mig
hér hjá frænku. Hún er mjög'
ströng við mig. Ég verð að sofa,
drekka þykkan rjóma og hreyfa
ekki við nokkru verki. Þú skilur
sjálfsagt, að þessu er ég óvön, og ég'
get ekki án vinnunnar verið.