Vorið - 01.03.1953, Blaðsíða 6

2
V O R I Ð
Drengirnir: Árni, Björn og Ei-
ríkur hlupu niður bryggjuna með
færin sín í höndunum.
Þetta var um hádegisverðartím-
ann, og þá var bryggjan venjulega
mannlaus. Fólk, sem þurfti að sinna
Guðs í mannssálinni. Að loka eyr-
um sínum fyrir rödd samvizkunnar
getur þýtt hið sama sem að þagga
niður rödd Guðs sjálfs eða leyfa
honum ekki að tala við okkur —
leyfa honum ekki að vara okkur við
því, sem fyrr eða síðar getur valdið
okkur ógæfu, — leyfa lionum ekki
að lrvetja okkur til dáða og stíga
gæfuspor. Ekkert er óttalegra en að
varna Guði máls. Viljið þið ekki at-
huga það? Ef þið leyfið Guði að tala
við ykkur í samvizkunni og ef þið
farið eftir því, sem röddin segir
ykkur, þá er allt gott. Þetta gerði
Hann, sem fæddist á jólunum. En
— hvað gerið þið? — Gleðilegt nýtt
ár, vinir mínir! V, Sn.
JÓHANNES FRIÐLAUGSSON:
fiskaðgerðum, var farið heim. Þetta
var eina bryggjan í þorpinu, og var
görnul timburbryggja, mjó, og hafði
lítið atliafnasvið.
Það var mikill veiðihugur í
drengjunum. Veðrið var gott, heið-
ur himinn og logn, og stafaði allan
fjörðinn í vorblíðunni.
Mesta skemmtun drengjanna í
þorpinu var að veiða við bryggj-
una, og bezti tírninn var hádegis-
verðartíminn, og svo á kveldin, því
að þá var bryggjan venjulega auð af
fólki. En foreldrar barnanna vildu
ekki, að þeir væru við veiðarnar
seint á kveldin, og vildu að þeir
háttuðu á réttum tíma.
Venjulega voru veiðarnar ekki
annað en marhnútar og smá seiði,
en undanfarna daga hafði fiskurinn
gengið inn í fjörðinn og jafnvel al-
veg upp í fjöruna við þorpið. Og' í
gærdag hafði einn félagi þeirra,
hann Siggi í Nýjabæ, fengið stóran
þorsk á færið sitt þarna við bryggj-
Vaskur drengur