Vorið - 01.03.1953, Blaðsíða 27

V O R I Ð
23
Ég finn nú, að ég hef ofreynt mig.
Síðan Karl fæddist hef ég aldrei
verið vel hraust. Já, Karl litli er
augasteinninn minn. Stundum ótt-
ast ég, að eitthvað rnuni koma fyrir
hann, þegar ég er ekki nærri til að
líta eftir honurn. Þú veizt ekki hvað
hann er mér mikils virði, allt frá
þeirri stund, þegar ég var við dyr
dauðans og hélt á honum í faðmin-
uin í fyrsta skipti. Fæðing hans kost-
aði mig meiri þrautir en ykkar allra
til samans. Þess vegna þykir mér svo
vænt um hann. Gættu hans vel,
María. Ég veit, að hann er eftirlæt-
isbarn. Hann mun eflaust þreyta
þig og vera erfiður, en mundu það,
að hann er lítill og þarf móðurum-
hyggju.
Það eru gerðar miklar kröfur til
þín þennan tíma. Ég fæ oft lijart-
slátt, þegar ég hugsa um þá reynslu,
sem þii ert sett í. Þú ert svo óvön
verkum, en vön því að láta hjálpa
þér, og nú hvílir allt heimilið á
þínum herðum. En ég vona að þessi
tími verði þér til lærdóms og
þroska.
Þegar ég hef setið hér alein og
hugsað, þá hef ég séð, að ég hef ekki
breytt rétt við ykkur. Ég hef á allan
hátt reynt að hjálpa ykkur og rutt
öllum hindrunum úr vegi. Nú sé
ég, að þetta var rangt. í gegnum
mótlætið eigið þið að þroskast til
að verða fólk með ábyrgðartilfinn-
ingu. í stað þess að þreyta mig fyrir
ykkur, hefði ég átt að leita hjálpar
hjá ykkur, sem eruð ung og hraust.
— Og ég hugsa að við skiljum hvor
aðra betur, þegar ég kent heim
aftur.
Á Jressum tírna muntu læra að
verk mín eru alls ekki eins lítil og
Jrú hélzt. Þá munum við hjálpast að
sameiginlega. Þá munum við skipta
með okkur skyldum heimilisins og
uppskera af Jrví gleði og hamingju.
Þú vilt ef til vill spyrja um orsök
þess, að ég lét eigingirni ykkar ráða
svo miklu, án Jress að segja neitt eða
gera. Það er hin mikla ást mín til
ykkar, sem er orsök þess. Þótt ég
hafi breytt rangt, Jrá hefur Jrað
ekki verið til að vinna ykkur tjón.
— En allt Jretta geturn við spjallað
um, þegar við hittumst aftur. Beztu
óskir mínar eru hjá Jrér. Guð blessi
Jrig og hjálpi ])ér! Heilsaðu Bertu,
Ingu og Hrólfi. Kysstu Karl frá
mér. Ég ])iái ykkur öll fimrn svo
ósegjanlega og pabba þinn.
Kær kveðja
Þín mannna.
(Framhald).
AÐ HLAUPA í SKARÐIÐ.
Leikendur standa x hring og haldast í
hendur. Einn er utan við hringinn, geng-
ur utan með honum og segir: „Alein(n)
ég fyrir utan varð.“ Allt í einu vindur
hann sér að einhverjum í hringnum og
segir: „Eigum við ekki að hlaupa í
skarð?“ og slær hann létt um leið. Þeir
hlaupa síðan sinn í hvora áttina. Þegar
þeir mætast, takast þeir í hendur, heils-
ast og hneigja sig. Keppast síðan við að
komast í skarðið. Sá, er verður á eftir,
verður úti næst.