Vorið - 01.03.1953, Blaðsíða 31

V O R I Ð
27
hann íór í sendifeðir fyrir gömlu
konuna, ef hún þá náði í hann.
liækurnar skyldu þó fá að liggja og
rykfalla. Hvort lífið yrði nú ekki
annað! Laus við skólann, kennar-
ana og háðsglott barnanna, þegar
hann kunni ekkert. Þurfa ekki að
greiða sér eða þvo á neinum vissum
tímum. Engar hömlur eða þving-
anir! Sem sagt, alveg frjáls!
I nokkra daga virtist Dóri ánægð-
ur með lífið, en rétt áður en börnin
fengu páskaleyfið, varð honum
oft hugsað til skólans og barnanna.
En það hlaut að breytast, þegar
börnin fengju líka frí.
Páskaleylið kom, en hann eða
börnin voru orðin breytt. Ymislegt
hafði komið fyrir í tímum, frímín-
útum og leikjum barnanna, sem
hann ekki gat fylgzt með, og hann
var ekki lengur félagi jafnaldra
sinna.
Svo tóku börnin að tala um, að
gaman væri að fara aftur í skólánn.
Þau virtust hlakka til. Sum kváðust
ætla að spyr ja kennarann um eitt og
annað, senr þau vildu vita betur
skil á. Dóri stóð utan við þetta allt.
En hvað var hann líka að hugsa um
þetta — hann, sem var öllum óháð-
ur og alveg i'rjáls?
En morguninn, sem börnin fóru
aftur í skólann, vaknaði Dóri fyrir
venjulegan skólatíma og gat alls
ekki sofnað. Mörg börn áttu leið
fram hjá húsi hans. Hann fór fram
úr rúminu og gægðist út með
gluggatjaldinu. Hann vildi ekki
láta sjá sig. Þarna komu þeir Nonni
og Bjössi, þeir hlógu og hröðuðu
sér. Ekki virtust þeir í vondu skapi.
Nú, þarna komu þær Ella og Olla.
Ekki var ncinn kvíða á þeim að sjá.
Svo kom Lalli, ganrli leikfélagi
hans, hann var bjartur og brosandi.
Honum varð litið upp í gluggann
hans Dóra, og um leið virtist hann
verða áhyggjufullur á svip, en til
allrar hamingju sá liann ekki Dóra,
enda talið sjálfsagt, að hann svæfi.
En Dóri hopaði frá glugganum,
henti sér upp í rúmið og fór að
gráta.
Hann grét æði stund, en svo hætti
hann snögglega og fór að hugsa. Af
hverju var hann eiginlega að vola,
hann var þó frjáls, þurfti alls ekki
í skólann og mátti sofa til hádegis.
En honum tókst alls ekki að gera sig
rólegan. Og líka fór hann aftur að
snökta.
Ganda konan hafði víst heyrt til
hans, og nú birtist hún í gættinni.
„Ertu veikur, væni minn?“ sptfrði
hún með sinni venjulegu ró.
Já, hann var veikur. En hvar?
„1 höfðinu og meira."
„Eg ætla að skreppa í næsta luis
og hringja í lækninn.“
Svo hvarf hún, og hún var nú vön
að framkvæma, sú gamla kona.
Og nú var læknisins von. Hann
var búinn að segja, að hann væri
veikur, og nú varð hann að segja
lækninum eitthvað meira. Það var