Vorið - 01.03.1966, Síða 14

Báðum drengjunum var samt fagnað,
þegar þeir komu í land, en báðir tóku
því fálega. Geiri vegna sinnar venjulegu
hlédrægni, en Pétur af ástæðum, sem
okkur eru kunnar.
Ekki vildu þeir að þeim væri fylgt
heim, því að báðir höfðu nú jafnað sig
eftir baðið og héldu því næst heim til
sín.
— Það komu gestir í skólakjallarann
þetta kvöld. Pétur, sonur læknisins drap
þar á dyr og með honum voru þeir Sig-
urður í Sætúni og Halli á Hamri. Móðir
Geira kom til dyra og þá stóðu þeir fé-
lagar fyrir utan með húfurnar í hend-
inni og spurðu, hvort þeir mættu tala
við Geira. Jú, það var sjálfsagt. Að
vörmu spori kom Geiri út og þeir heils-
ast. Pétur sleppti ekki hönd hans strax,
en sagði: „Ég þakka þér fyrir að þú
bjargaðir mér, þú ert hetja, Geiri.“
Geiri hélt, að nú væri erindinu lokið,
en svo virtist ekki vera. Það kom vand-
ræðaleg þögn, en þá tók Pétur aftur til
máls, rétti enn fram höndina og mælti:
„Viltu fyrirgefa mér, Geiri. Það var ég
og þessir drengir, sem réðust á þig í
skólakjallaranum í vetur. Það var
skammarlegt, þú hafðir aldrei gert okk-
ur neitt. Viltu fyrirgefa okkur.“ —
„Já, viltu fyrirgefa okkur,“ sögðu þeir
Sigurður og Halli. Við sjáum svo mikið
eftir þessu. Þú ert miklu betri drengur
en við.“
„Já,“ sagði Geiri. „Ég fyrirgef ykk-
ur.“ Og því til staðfestingar tókust þeir
allir í hendur. Þeir voru allir svo klökkir
að þeir gátu ekki sagt meira.
— Þegar skólinn hófst morguninn
eftir, leyndi það sér ekki, að Geiri var
maður dagsins. Allir vildu snúast í
kringum hann, og tala við hann, en Geiri
var fátalaður að venju, en þó leyndi það
sér ekki, að hann var glaður.
I fyrstu frímínútunum þennan dag
stóðu þeir Pétur og félagar hans fyrir
utan skrifstofudyr skólastjórans og þeg-
ar skólastjór.inn opnaði, báðu þeir um
viðtal. Enginn vissi, hvaða erindi þeir
áttu við hann, og við vitum ekki, hvað
þar fór fram, en þegar þeir komu út
aftur, voru þeir glaðlegir á svip og skóla-
stjórinn kvaddi þá brosandi.
Um kvöldið kom Pétur heirn til Geira
og fékk honum umslag, og mælti:
„Pabbi bað mig að færa þér þetta.“
Þegar Pétur opnaði umslagið kom
innan úr því 500 króna seðill, ásamt
nokkrum innilegum þakkarorðum frá
læknishj ónunum.
Harmes J. Magnússon.
Kennarinn hafði lesið stíl Eiríks og var
mjög óánægður.
— Ég skil ekki, að nokkur geti skrifað stíl
með svo mörgum villum, sagði hann.
— Pabbi hjálpaði mér, svaraði Eiríkur.
X
Pétur litli var dálítið út undir sig. Dag nokk-
urn sagði hann við móður sína:
— Mamma, hvort viltu heldur eiga mig eða
tíu þúsund krónur?
— Auðvitað vil ég heldur eiga þig, drengur
minn. Þú ert mér meira virði en ein milljón
krónur. ,
— Mamma, þá getur þú eflaust lánað mér
eina krónu til að kaupa ís fyrir?
X
— Heyrðu Oli, geturðu sagt mér hvað ég
væri, ef ég sting hendinni í vasa þinn og næ
frá þér krónupeningi?
— Töframaður, herra kennari.
10 VORIÐ