Vorið - 01.03.1966, Qupperneq 42

sínum frá þessu, létti hann á samvizku
sinni, og það var kannski það rétta. En
þó var einhver lágvær, hvíslandi rödd
langt, langt inni í honum, sem sagði,
að hann skyldi ekki segja föður sínum
frá þessu, en eiga seðilinn sjálfur. Það
vissi ekki nokkur lifandi sál um þetta.
Sá, sem hafði misst seðilinn ætti sjálf-
sagt marga aðra seðla, fyrst hann hafði
ekki saknað þessara peninga. Þar að
auki voru þeir margir, kannski allir, sem
töldu sig eiga það, sem þeir fundu, án
þess að segja nokkrum frá því.
Faðir hans sat inni í stofu og las blöð-
in þegar Kári kom inn. Nú var tækifæri
fyrir hann að tala við föður sinn. En nú
brá svo við, að lága, hvíslandi röddin
varð háværari:
„0 — blástu bara á þetta. Enginn
veit, að þú fannst seð.ilinn og á mánudag
getur þú farið í leikfangabúðina og
keypt flugvélina.“
Faðir hans horfði á Kára yfir blaðið,
sem hann var að lesa.
„Er nokkuð að, Kári?“ spurði hann.
„Langar þig til að tala um eitthvað við
mig?“
Kári strauk með tánni yfir gólfábreið-
una.
„Nei,“ sagði hann að lokum hægt.
„Það er ekkert."
Svo gekk hann út aftur og lokaði
hurðinni á eftir sér. Röddin innra með
honum hafði unnið sigur, en það gladdi
Kára ekki, þvert á móti. Hann fór smátt
og smátt að fyrirlíta sjálfan sig, fyr.ir
veikleika sinn. Og það rann upp fyrir
honum, að hann myndi enga gleði öðl-
ast þótt hann eignaðist flugvélina —
hann var meira að segja orðinn alveg
viss um það, af því að hann hafði ekki
unnið fyrir peningunum sjálfur á heið-
arlegan hátt.
Hann gekk hægt upp stigann og inn
í herbergi sitt. Hann sá í gegnum glugg-
ann sinn, að sólin skein í heiði, en það
hafði í þetta sinn engin þægileg áhrif á
hann. Það var engu líkara en það væri
dimmt innra með honum og einhver
grámóska yfir öllu.
Hann lagði tíu króna seðilinn hjá sér
á borðið, og það var eins og hann starði
ásakandi á hann frá borðinu þar sem
hann lá. Svo tók hann fram vindlakass-
ann til þess að leggja hann hjá hinum
seðlinum. Hann opnaði lokið og hafði
nærri rekið upp hljóð. Kassinn var tóm-
ur. Aðeins nokkrir smápeningar. Hvað
var orðið af tíu króna seðlinum hans,
sem hann hafði haft svo mikið fyrir að
eignast?
Kári settist niður og fór að hugsa sig
um. Hann mundi, að hann hafði séð
hann þegar hann kom heim úr skólan-
um, en hann gat alls ekki munað, hvort
hann hafði látið hann aftur í vindlakass-
ann. Þegar hann hugsaði sig betur um,
minnti hann nú, að hann hefði stungið
honum í vasa sinn til að geyma hann þar
ofurlitla stund, og svo hafði hann lík-
lega gleymt að láta hann i kassann aftur.
Hann leitaði nú í ofboði í öllum vös-
um sinum, en það bar engan árangur.
Seðillinn var horfinn með öllu.
Honum lá við gráti. Hann var búinn
að vinna, þræla og spara í margar vikur,
og svo var allt orðið að engu. Nú hafði
hann til einskis unnið. Hann reiknaði
ekki með seðlinum, sem lá á borðinu
38 VORIÐ