Vorið - 01.12.1966, Page 26

orgel og Gísli á blokkfiautu. Hygg ég,
að börnin hafi ekki sízt verið hrifin af
hljómlist drengjanna.
Meðan þeir dvöldu hér á Akureyri
átti ég við þá stutt viðtal fyrir Vorið,
þar sem ég bjóst við að lesendum Vors-
ins væri það kærkomið. Fylgir þetta
viðtal hér á eftir.
— Hvað eruð þið gamlir?
Gísli: Við erum fæddir 5. apríl 1952
í Vestmannaeyjum. Foreldrar okkar eru
Helgi Benediktsson, framkvæmdastjóri,
og Guðrún Stefánsdóttir. Við vorum
fermdir síðastliðið vor.
— Hefur verið leilað lœkninga er-
lenclis með sjónina fyrir ykkur?
Gísli: Þegar við vorum 4 ára vorum
við 4 mánuði í Vesturheimi til lækninga
hjá sérfræðingum í augnlækningum. Ár-
ið eftir vorum við þar aðeins styttra.
En þær aðgerðir, sem gerðar voru á
okkur, heppnuðust ekki vel.
— Hve lengi hafið þið verið í Blindra-
skólanum í Reykjavík?
Gísli: Við höfum alls verið þar í
fjóra vetur. Við byrjuðum í skólanum
þegar við vorum átta ára. Þar lærðum
við fyrst að lesa blindraletur og síðar
allar almennar námsgreinar, sem kennd-
ar eru í skólanum. Biindraletrið er sam-
ansett af upphleyptum punktum í mis-
munandi afstöðu. Til dæmis er a einn
punktur, b tveir punktar, annar hærra
en hinn og d fjórir punktar eins og fer-
hyrningur. Og með því að þreifa eftir
línunum er hægt að lesa úr þessu letri.
— Hvað þótti þér skemmtilegast í
skólanum, Arnþór?
Arnþór: Eg held að mér hafi þótt ís-
landssagan skemmtilegust, en reikning-
urinn leiðinlegastur.
— En hvað lœrðuð þið í hljómlist í
Reykjavík á þesswm árum?
Gísli: Við vorum í tímum fyrsta vetur-
inn. En svo komumst við á lag með að
bezt var að fá kennarann til að leika
fyrir ok'kur æfingarnar, þá heyrðum við
taktinn í þeim og fórum eftir laglínunni,
en lærðum engin nótnamerki.
-— Hver var kennari ykkar í tónlist?
Gísli: Það var frú Þorbjörg Halklórs
frá Höfnum. Hún kenndi okkur báðum
á píanó, en ég var víst eitthvað latur
að læra, svo að ég var látinn byrja að
læra á klarinett og var Jón G. Þórarins-
son kennari minn. En það gekk ekki
heldur vel fyrir mér. Síðan hef ég mest
leikið á flautu og er hún uppáhaldshljóð-
færi mitt. Olgeir Kristjánsson kenndi
mér á hana, þegar ég var 10 ára.
— En, þú hefur lialdið áfram með
píanóið, Arnþór?
Arnþór: Já, ég leik bæði á píanó og
orgel. Mér fellur vel að leika á þetta
rafmagnsorgel, sem ég hef með í ferð-
inni, þó að ég lei'ki einnig á fleiri hljóð-
færi.
— Og þið semjið einnig lög?
Arnþór: Já, við höfum samiö nokkur
lög og leikum þrjú þeirra í þessari ferð,
þar á meðal lagið um Vestmannaeyjar,
sem vakið hefur nokkra athygli, eftir að
það heyrðist í útvarpinu.
— Hlustið þið ekki mikið á tónlist?
Arnþór: Jú, við gerum það og tökum
mikiö af tónlist upp á segulband og
hlustum svo á það aftur okkur til dægra-
styttingar.
— Eigið þið stórt plötusafn?
168 VORIÐ