Vorið - 01.04.1972, Blaðsíða 5

fyrir hann atvik, er liann gleymdi aldrei.
Hann var á leið til borgarinnar með föð-
ur sínum. Þeir óku í hestvagni. Þá mættu
þeir einhverjum galdravagni, sem kom
akandi á móti þeim, og enginn hestur
fyrir! Yagni þessum fylgdi voðalegur liá-
vaði, en hraðinn var ekki að sama skapi
mikill. Samt. mjakaðist liann áfrarn.
Þegar maðurinn, sem st.ýrði vélinni,
kom auga á hestinn, stöðvaði hann vélina
til þess að fæla hann elcki með henni.
Og Henry var ekki seinn á sér að stökkva
niður af vagninum til þess að skoða
þet.ta viðundur.
—■ Góðan daginn, sagði maðurinn. Vilt
þú hafa hestakaup við mig, lagsmaður?
Iíenry brosti, en sagði ekkert.
— Bn klárinn minn étur kol og geng-
ur fyrir gufu. Það er ekkert afl í þessum
drógum, sem alltaf eru að japla á heyi
og höfrum. Það verða bara húðarbikkjur.
Nei, það eru kolin, sem skapa hestöflin,
karl minn.
Henry starði stórum augum á vélina.
Gufuvél og ket.ill vo r u sett á venjuleg-
an vagn, þar með fylgdi kolakassi og
vatnsgeymir. Prá drifhjóli vélarinnar og
til öxulsins lá keðja, sem dró vagninn
áfram.
— Iíversu hratt gengur hann? spurði
Henry.
— Tvö hundruð snúninga á mínútu,
svaraði maðurinn. Þegar ég flyt keðjuna
hingað, fer hann af stað. Bf ég ýt.i henni
þangað aftur, stanzar hann.
— Þetta er góður útbúnaður, sagði
Henrv.
En nú kallaði faðir Henrys, og hann
varð að fara. Bn oft. þurfti hann að líta
við til vagnsins. Hann hefði ekki haft
neitt. á móti því að fá að aka honum dálít-
inn spotta. Bn hann varð að láta sér
nægja að skoða liann eins vandlega og
honum var unnt. Honum hafði dottið
nokkuð alveg nýtt í hug.
Ilann ætlaði sjálfur að smíða vagn,
sem hægt væri að aka, án þess að beita
liestum fyrir.
Hann var ekki fyrr kominn heim, en
hann bvrjaði að glíma við þetta. En þær
tilraunir mistókust með öllu. Enda voru
fátækleg bæði áhöld og efni, ])ó að hann
safnaði að sér öllu, sem til náðist, járna-
rusli, skrúfum, róm, nöglum og öðru dóti,
sem hann gat fundið. ITann átti enn eftir
að bíða lengi eftir ævintýravagninum sín-
um.
Þá fór hann að brjóta heilann um ann-
að. Ef hann gæti nú smíðað vél til þess
að plægja, herfa, þreskja kornið og saga
viðinn og vinna öll erfiðustu verkin á
heimilinu? Ilér strituðu bændurnir ár
eftir ár. Vinnan var bæði seinleg og erf-
ið, en aldrei datt iþeim neitt í hug til
þess að létta undir eða flýta fyrir. Að
vísu var Henry ólatur, og honum þótti
gaman að vinna. En hann vildi láta menn
vinna af viti, þannig að sem mestu yrði
Vorið
5