Vorið - 01.04.1972, Blaðsíða 10

REGNDÍSIN
Þurrkar voru lengi búnir að ganga.
Hver sólskinsdagurinn tók við af öðrun]
og hitinn var svo mikill, að öll jörðin
brann og skrælnaði.
En þá tók aftur að rigna, og þá rigndi
svo mikið, að öllum þótti sem liellt væri
úr fötu yfir þá, og nú var lielzt útlit
fyrir, að þessar hellirigningar mundu
engan enda taka.
Það buldi í rúðunum, þegar regnið
skall á þeim, og það var sem skvampað
væri í pollum og þakrennum.
Hann Karl litli sat við gluggann og
það lá allt annað en vel á honum. Hann
mátti ekki koma út fyrir dyr og enginn
á iians reki, meðan á þessum ósköpum
stóð. Það var ekki til neins að nefna
það. Nú var hann búinn að leika sér
dögum oftar að bókunum sínum og gull-
unum; hann var orðinn dauðleiður á því
öllu saman. Ilann stóð nú við gluggann
og drap fingrunum á rúðurnar í sífellu.
Og svo sagði hann dag eftir dag:
,En sú vitlausa rigning. Skyldi þá aldrei
ætla að stytta upp!‘
En nú fór skyndilega að rigna, svo að
enginn mundi annað eins. Og þegar sú
demba stóð sem hæst, þá sveif grár ský-
flóki niður til jarðar. Þetta feiknaský
hlutaðist sundur rétt fyrir utan glugg-
ann, þar sem Karl stóð. Þá kom dís eða
álfkona út úr skýinu. Hún var í gráum
hjúp, sem féll um hana eins og í bylgj-
um. Hún hafði yfir sér hvítgráa slæðu,
eins og á þoku sæi, og í grárri kápu var
hún og grár var stafurinn, sem nú hafði
í hendinni.
Karl litli starði á hana og varð alveg
steinhissa.
„Hver ert þú?“ spurði hann.
„Ég er regndísin; komdu með mér.
þá skal ég sýna þér ríldð mitt“.
Hún sló stafnum sínum léttan á rúð-
una. Þurfti Karl þá ekki annað en stíga
út um gluggann og inn í skýið. Kegn-
dísin lét hann nú setjast við hlið sér.
Hóf þá skýið gráa sig hægt og hægt frá
jörðu, hærra og liærra upp í gegnum
dynjandi skúrina. Nú sá Karl niður ýfir
borgir og þorp, vötn og skóga. En svo
hvarf það allt í einu. En þá sá Karl
fyrir sér geysiháa höll; var liún líkust
dimmu skýi. Gráa skýið nam staðar fyrir
utan höllina. Regndísin steig nú út úr
vagninum og bauð gesti sínum að koma
með sér. —
Þau fóru nú gegnum vítt og liátt hlið,
og komu þá inn í sjálfa höllina. Veggb’
og dyr voru grá og hvítar þokur héngu
fyrir gluggunum; það voru glugga-
tjöldin. Og niður eftir veggjunum
streymdi sí og æ köld sallarigning.
Þau gengu nú víst í gegnum eina fimm-
tíu sali og allir voru þeir skreyttir með
sama liætti. Regndísin nam loks staðar 1
fjarska stórum sal. Fjórir háir gluggar
voru á salnum og mátti um þá sjá út i
skýjaliafið umliverfis. I miðjum salnum
stóð hásæti silfurgrátt. Þar settist regn-
dísin. Hún brá þá af sér slæðunni og
kápunni og Karl liorfði á og undraðist,
því að regndísin vor svo ung og fögur,
þó að liárið væri silfurhvítt. Daggai'-
dropar og regndropar glitruðu í felling-
10
VORIÐ