Vorið - 01.04.1972, Blaðsíða 28

gegnum ketillokurnar. Eimpípan blés með óvenju-
legum styrkleika, og Wilson, sem að þessu sinni
var við stýrið, féll á gólfið. „Duncan" lét ekki
lengur að stjórn.
„Hvað er að?“ spurði skipstjórinn, sem kom
að í þessum svifum.
„Skipið liggur á annarri hliðinni/ ‘ mælti
Tom Austin. „Hefur stýrið brotnað?"
„Að vélinni! Að vélinni!1 ‘ var kallað neðan
ár vélarrúminu.
Jolin liljóp niður. Allt vélarrúmið var fullt af
gufu, og vélin var stönzuð.
„Hvað er þetta? Hvað er þetta? ”kállaði John.
„Skrúfan lilýtur að liafa brotnað, — hún er
hætt að vinna,“ svaraði vélamaðurinn.
„Er ekki hægt að lagfæra þetta?“
„Nei, það er ómögulegt.“
John hraðaði sér aftur þangað, sem hann átti
að vera. Aðeins eitt gat bjargað, að setja upp
segl og treysta á hið sama náttúruafl til bjarg-
ar, sem nú var hættulegasti óvinur hans.
Hann skýrði Glenvan frá, livað gerzt hafði, og
bað hann að hverfa niður í káetu, ásamt öðrum
farþegum, en Glenvan neitaði þvi.
„Jú, Eðvarð,“ mælti John ákveðinn. „Ég verS
að vera einn uppi með mönnum mínum. Flýttu
þór niður. Skipið getur á hverri stundu lagzt á
hliðina, og er þá viðbúið, að öllu lauslegu skoli
útbyrðis/ ‘
„Getum við þá ekki veitt neina lijálp?“
„Nei, þið verðið allir að fara niður, það er
óhjákvæmilegt. Hér verð ég að ráða. Ég Tcrefst
þess, að allir hverfi undir þiljur.“
Þegar John Mangles var í slíkum liam, hlaut
að vera liætta á ferðum. Greifinn gerði sér ljóst,
að hann yrði að gefa gott fordæmi, og gekk þess
vegna niður ásamt félögum sínum.
John notaði tímann vel. Nú var vandi að haga
seglum eftir vindi, og líf þeirra allra var í veði,
ef eitthvað mistókst. Enn gekk allt vel, og skipið
þaut með ofsahraða yfir öldurnar.
Stormurinn jókst enn að mun, og eftir eina
klukkustund var komið fárviðri. Það brast í
hverju tré, og öldurnar gengu yfir skipið. Há-
setarnir voru að klifra upp í stórsigluna til þess
að höggva á kaðla, sem héldu henni fastri, þegar
seglið losnaði með öllu og flaug út yfir haf-
flötinn eins og risavaxinn fugl.
Þarna lá „Duncan' ‘ með bilaða vél og segla-
laus, ósjálfbjarga á æstum öldum úthafsins. Skip-
ið valt svo ákaft, að hásetarnir áttu fullt í
28
fangi með að koma fyrir sig fótunum. Skipið
gat ekki þolað þessa veltu lengi. Það lilaut að
liðast í sundur innan skamms. Það eina, sem gat
bjargað skipinu, var að koma upp einliverjuni
seglum, en í þessu veðri lilaut það að taka marg-
ar klukkustundir. Klukkan 3 síðdegis hafði j>eim
þó verið komið upp.
„Duncan“ þaut nú aftur af stað og klauf öld-
urnar eins og hnífsegg, svo að brimlöðrið gekk
aftur yfir allt skipið.
John Mangles vék ekki af verðinum. Hann var
áhyggjufullur á svip, er hann hvessti augun á
óveðursskýin, sem þutu yfir liiminhvolfið.
Ótti skipstjórans var vissulega ekki ástæðu-
laus. Skipið hafði hrakið mjög af leið og nálg-
aðist nú strönd Ástralíu með þeiin liraða, sem
enginn mannlegur máttur gat ráðið við, eins og
komið var. Á hverju andartaki mátti búast við
því, að skipið rækist á eitthvert skerið og brotn-
aði í spón. Þótt hafið væri hættulegt í slíkuni
ham, var þó tífalt hættulegra að nálgast land.
Jolin gekk andartak frá stjórnpallinum til að
ráðfæra sig við greifann, sem Iiann boðaði til
sín upp í káetustigann.
„Gerðu j>að, sem þú telur liyggilegast og bezt,
John,‘ ‘ sagði Glenvan. „Þú skilur þetta allt bet-
ur en ég.‘ ‘
„Kona þín? Ungfrú Grant?“
„Eg ætla ekki að segja þeim neitt fyrr en allt
er vonlaust, ekki fyrr en landtaka er óhjákvænu-
leg. Þú verður að gefa mér bendingu, ef þetta
verður nauðsynlegt.' ‘
„Já, ég skal gera það/ sagði skipstjórinn og
Bkundaði aftur upp á stjórnpallinn.
Greifinir gekk inn til kvennanna, sem vissu að
visu, að liætta var á ferðum, en grunaði þó ekki,
hve ægileg liún var. Þær væru liugrakkar; sama
var einnig að segja um alla hina. Majórinn tók
þessu moð slíku æðrulyesi eins og hann væri
sanntrúaður Múhameðstrúarmaður. Paganel var i
essinu sínu og notaði tækifærið til að lialda lítil"
háttar íyririestur fyrir Xtóbert um mismun venju-
legra storma og fellibylja.
Undir kvöldið létti nokkuð í lofti, og John
virtist hann sjá land fram undan.
„Það mætti segja mér, að þetta væru saud-
hólar,‘ sagði hann við Tom Austin.
„Þá hljótum við að vora nærri landi,“ mœWi
gamli sjómaðurinn. „Heldur skipstjórinn, að við
höfum það af?“
„Ég held, að strand sé ólijákvæmilegt, Tom-
VO