Vorið - 01.04.1972, Blaðsíða 21

sinni, heldur stöðvaðist flugvélin á brautar
endanum. Og við bjuggum okkur undir
|)riðjn tilraunina. Klukkan var næstum
orðin þrjú og samræður litlar.
Það er venjulega bljótt í flugvélum í
flugtaki og lendingu. Og eftir tvær mis-
hoppnaðar tilraunir var ennþá hljóðlátara
í þessari. Eg sagði við Denis Yiolet: „Nii
fer ég ekki úr jakkanum!” Flugvélin hélt
eftir flugbrautinni og jörðin geystist fram
hjá glugganum. Eg hugsaði: „Það tekur
langan tíma að komast á loft.”
Ekkert hljóð.
Þá sá ég girðinguna við enda brautar-
innar, og ég vissi, að við myndum ekki
komast yfir hana. Eg vissi ekki, hvað var
hinum megin við hana. Eg vissi ekki, livað
var hinum megin við liana. Eg sá aðeins
girðinguna geysast að okkur. Því næst
Jnikill hávaði, er flugvélin ruddi henni
niður. Eftir það ekkert — ekkert hljóð,
engin hetjudáð — og það, sem bezt var,
engar minningar.
Þegar ég kom til sjálfs mín á ný, var ég
aðeins nokkra metra frá flugvélinni, enn
bundinn við sætið. Alls staðar var slydda
og vatn — einmanaleiki, hryllingur.
Ég hélt, að ég hefði aðeins verið með-
vituiadarlaus nokkrar sekúndur, en það
hljóta að hafa verið að minnsta kosti tíu
mínútur eða meir. Iíarry Gi’egg, markvörð-
ur Maaichester Uaiited og Norður-írlands,
hafði þegar verið iiaaai í flugvéliaaaai og
hjálpað liiiauan slösuðu.
Þá sá ég húsið. Við hljótuaia að liafa rek-
izt á það. Sllökkviliðsmeain komu hlaup-
aaaaaadi í átt til okkar, hrópandi. Sírenur
öskruðaa við flugvallarbyggiaaguna. Ég var
gegaablautur, en það skipti eaagu máli. —
Nokkrir piltanaaa lágu í kring. Eaaginai
hreyfði sig. Ég hugsaði ekki um aaeitt —
af því að það var engin hugsun. Denis
Violet var við hlið mér. Hann vai- eiaaaaig
bonadinn í sæti síaau. Elldtuaagur léku urn
fremsta hluta flugvéiarinnar.
Síðaaa var allt hljótt. Það var eins og að
vera í rniðju raálverks. Harry Gregg kom
hlaupaaadi frá flugvélinaai. Ég bjóst við, að
það væri gott og hélt, að aðrir rnyndu
fylgja honmn. Ég vissi þá ekki, að hanaa
laafði farið tvívegis iaan í flugvéliaaa.
Framkvæiaadastjóri liðs okkar, Matt Bus-
by, lá skammt frá okkur. Ilaaan reyaadi að
setjast upp, en átti í erfiðleikum aneð fæt-
uraaa. Ég losaði óliaaa og gekk yfir til laaaas.
Jackie Blaaachflower var næstur hoaaum.
Ég faaaaa hvergi til.
Furðuleg hjörgun.
Fjórir höfðu kastazt út úr flugvélinni.
Ég get aðeins gizlcað á, að véliaa laafi snú-
izt við, þegar vængur heaaaaar rakst á laús-
ið og við þeytzt út. Engin öaaaaur skýring
Vorið
21.