Vorið - 01.04.1972, Blaðsíða 24

OAýnilequt étfinur
eftir Axél Plesner Bolzen.
Johan og Henry Velden höfðu mánuð-
um saman dvalizt langt inni í afrísku
frumskógunum, þar sem faðir þeirra
hafði stundað villidýraveiðar handa evr-
ópskum dýragörðum. Þeir feðgar hjuggu
í stóru húsi, sem hr. Velden hafði höggv-
ið til úr plönkum. í stórri girðingu við
húsið hafði hann og aðstoðarmenn hans
safnað saman dýrum þeim, sem þeir
höfðu króað. Ekki var drengjunum leyft
að fara með til hinna hættulegu veiða í
frumskóginum, enda höfðu þeir ærið nóg
að starfa heima fyrir. Þeir aðstoðuðu
samstarfsmenn föður þeirra við gæzlu og
umönnun dýranna, og þetta voru hin
merkilegustu dýr: apar, vatnahestar, villi
naut, slöngur og margar tegundir af fugl-
um, sem geymdir voru í þar til gerðum
búrum.
Kvöld eitt kom hr. Velden heim með
hálfstálpaða górillu. Það var villt og
vandmeðfarin skepna, sem hann þorði
ekki að liafa innan um hina apana. Hún
var því sett í sérstakt búr í húsinu, þar
sem stöðugt var hægt að hafa auga með
henni.
Nokkrum dögum síðar kom í heimsókn
maður að nafni dr. Stove. Hann var á
ferð í Afríku í þeim erindagjörðum að ná
inn á hljómplötur rödum villidýra og
hafði þegar komið sér upp álitlegu safni
af slíkum plötum. Ileilt kvöld hafði hann
ofan af fyrir hr. Velden og sonum hans
með því að lofa þeim að heyra hin marg-
breytilegu hljóð. Þarna gaf að hlusta á
24
öskur ljónsins, urr hlébarðans, rymjanda
fílsins, hvæs slöngunnar og söng hinna
margvíslegustu fuglategunda. Þetta var
verulega ánægjulegt.
Daginn eftir fór dr. Stove í veiðiför
með hr. Velden. Drengirnir urðu eftir
heima í húsinu, þar sem þeir skemmtu sér
lengi vel við grammófóninn, sem þeir
höfðu fengið leyfi til að spila á, ef þeir
sýndu gætni í meðferð hans. Þeir heyrðu
hvar górillan rótaði sér í búrinu hinum
megin við vegginn, en skiptu sér ekkert
af því frekar.
Ivlukkustundir dagsins liðu, mettaðar
þungum hita, en þegar leið að kvöldi,
gerðist svalara. Drengirnir voru þá komn-
ir inn í dagstofuna, þar sem venjan var
að snæða miðdegi.sverðinn.
En þar sem þeir sátu nú og nörtuðu
í banana, var dyrunum, sem staðið liöfðu
í hálfa gátt, skyndilega hrundið upp, og
í gættinni stóð — górillan. Vaktmaðurinn
hafði gleymt að læsa búrinu hennar, og
apinn hafði notað tækifærið til að sleppa
úr prísundinni.
Drengirnir tveir horfðu nú skelfingo
lostnir á þetta rauðbrúna skógartröll, er
stóð þarna í dyrunum, lotið og studdist
fram á langa og sterka armleggina. Enda
þótt skepna þessi væri ekki nema hálf-
vaxin, var hún þegar á stærð við meðal-
stóran mann og hættulegur óvinur, ef ut
í það færi. Svo var að sjá, sem hún væri
nú í stríðsskapi vegna hmilokunarinnar,
dökk augun undir kafloðnum brúnunum
VORIÐ