Vorið - 01.04.1972, Blaðsíða 29

Hér verður annars að gerast kraftaverk. Ef guð
stýrir ekki skipinu, erum við dauðans matur.“
„Duncan“ fœrðist nú nœr landi með ískyggi-
legum liraða og nálgaðist ströndina meir og
ffleir. John Jíóttist sjá lygnari sjó innan við
hrimgarðinn. Ef „Duncan“ kæmist þangað, var
von um björgun. En hvernig átti hann að kom-
ast i gegnum þessa œgilegu brimröst?
Skipstjórinn skipaði öllum farþegunum að
koma upp á þilfar. Hann hafði meiri von um
björgun, ef þeir væru ekki lokaðir inni í káetu,
þegar skipið strandaði.
Glenvan horfði þögull og alvarlegur á brim-
löðrið. „John,“ mælti hann lágt við skipstjór-
®n. „Ég ætla að reyna að bjarga konu minni
eða deyja með henni. Vilt þú reyna að bjarga
■Haríu Grant?“
„Já, Eðvarð, já,“ mælti John og þrýsti liönd
greifans þessu til staðfestingar.
„Duncan“ var nú nokkur liundruð faðma frá
tandi. Hefði nú verið sléttur sjór, mundi skipið
hafa getað þrætt á milli skerjanna, en í þessu
hafróti hlaut það að stranda á einhverju rifinu.
®n gat þá enginn mannlegur máttur lægt þessar
®stu öldur ?
John kom skyndilega nokkuð í hug. „Lýsið! ‘ ‘
krópaði hann. „Eljótir! Hellið lýsinu í sjóinn!“
Hásetarnir skildu samstundis, hvað skipstjóri
átti við. Það var ætlan hans að lægja öldurnar
með lýsinu, því að eins og kunnugt er, myndar
^eitin skán á liafinu, sem dregur úr öldufallinu.
Ahrifin koma samstundis í ljós, en vinna ekki
Segn öldurótinu nema aðeins á þeim stað, þar
sem fitulagið liggur í vatninu. Utan við það
svæði var brimið ægilogra en það hafði nokkru
sinni verið áður.
Nú voru sóttar nokkrar tunnur af selalýsi, og
eftir fáein axarliögg liafði verið sleginn úr þeim
totninn og lýsinu samstundis liellt út yfir borð-
stokkinn.
Skömmu síðar var skipið komið að sundinu,
sem lá inni á milli skerjanna. Nú var stundin
^omin.
»6uð hjálpi okkur!“ mælti skipstjórinn ungi.
Tunnurnar liringsnerust á öldunum, lýsið
'Ireifðist um yfirborð liafsins og myndaði þar
l'ykkt fitulag. „Duncan“ skreið nú eftir þessum
^yrra bletti og oftir skamma stund hafði liann
I(°mizt á lygnari sjó innan við brimgarðinn, eu
fyrir utan drundi liafið í almætti sínu og ógn.
laugardaga
með DC-8
LOFTLEIDIR
ÁTJÁNDI KAPÍTULI
A ástralsTcri grund.
John Mangles lót það verða sitt fyrsta verk
að kasta báðum akkerunum út. Dýpi þarna
reyndist 22 fet. Þarna var „Duncan“ þá kom-
inn í örugga höfn, lítinn kyrran vog í skjóli fyr-
ir öllu brimróti útliafsins.
Glenvan tók þétt í hönd fósturbróður síns og
mælti: „Þökk, John!“ Þessi orð voru skipstjór-
anurn unga nægileg laun fyrir þátt hans í björg-
uninni. Glenvan hafði ekki látið í ljós ótta sinn
við neinn nema liann, livorki greifafrúin, María
né Róbert liöfðu því hugmynd um, live þau voru
í mikilli liættu.
En hvar liafði þau borið upp að ströndum
Ástralíu? Hvar var nú að finna liina 37. breidd
argráðu?
John hóf ]>egar nauðsynlegar mælingar, og þá
kom það í ljós, að skipið hafði aðeins lítið eitt.
vorið
29