Vorið - 01.04.1972, Blaðsíða 27

Grant skipstjóri og börn hans
HANNES J. MAGNÚSSON ijýddi
8BYTJÁNDI KAPlTULI
Nýjar hættur.
Tveim dögum eftir ]>etta samtal var liinu
kyrrláta lífi vina vorra skyndilega snúið upp í
alvöru og áhyggjur.
Fram að þessum tíma liafði ferðin gengið að
óskum. Yindur liafði verið hagstæður, og allt
hafði gengið eftir áætlun. En nú hafði skyndi-
lega lygnt, svo að seglin liéngu niður, og
glöggir sjómenn ganga ekki að því gruflandi,
að eftir slíka kyrrð kemur oftast óveður.
Um kvöldið stóðu þeir Glenvan og skipstjór-
inn á stjórnpalli og töluðust við. „Mér geðjast
ekki að þessu logni,“ mælti John.
„Helduröu, að óveður sé í nánd?“ spurði
greifinn.
„Já, ég óttast það, en við skulum ekki hafa
orð á því við konurnar. Loftvogin hefur íallið
mikið upp á síðkastið, og það væri ekkert
skemmtilegt að fá á sig storm liér á þessum
slóðum, því að sagt er, að hér komi oft hin ægi-
legustu fárviðri.“
„Það er hótin, að „Duncan11 er gott skip, og
það er óliætt að treysta skipstjóranum. Ég er
hverg'i smeykur, þegar þú stýrir skipi mínu.“
Það lék bros um varir skistjórans við þessi
orð.
„Eg þakka fyrir traust þitt, Bðvarð. Ég skal
reyna að verðskulda það. En við erum aðeins
veikir og vanmáttugir menn í hinni máttugu
hendi guðs.“
Himinninn var enn lieiðríkur, on loftvog skips-
ins boðaði óveður.
John vakti alla nóttina á stjórnpalli. Um
klukkan 11 fór að draga skýjaþykkni upp á suð-
Urloftið, og skipstjórinn skipaði mönnum sín-
Um og snarpur vindþytur gaf skipverjum til
Skömmu síðar komu fyrstu vindkviðurnar.
Brak og brestir í rám og reiða, marr í köðl-
um og snarpur vindþytur gaf skipv erjum til
hynna, hvað í vændum væri. Þegar gengið hafði
verið til náða fyrir nokkrum klukkustundum,
hafði verið heiðskírt veður, en nú sigldu illúð-
legir skýjaflotar um himinhvolfið og boðuðu ó-
frið.
„Er óveðrið að skella áí“ sj)urði Glenvan.
„Ekki ennþá, en þess verður ekki langt að
bíða,“ mælti skipstjórinn. „Nú er bezt, að allir
gangi til náða. Ég kalla á ykkur, ef ég þarf á
hjálp yltkar að halda.“
Karlmennirnir gengu niður í káetuna, en Jolm
skipaði hásetunum að rifa seglin. Öllum skipun-
um lians var lilýtt.
John stóð sjálfur á stjórnpalli eins og her-
foringi á virkisvegg, og beindi kíki sinum út
yfir úfinn hafflötinn. Hann vonaði, að veðrið
lægði með morgninum, en vindurinn jókst um
allan lielming. Um miðdagsleytið komu allir upp
úr káetum sínum. Sjóveikin var farin að gera
vart við sig.
Þegar skipstjórinn varð farþeganna var uppi
á þiljum, skundaði hann til þeirra og lagði ríka
áherzlu á, að allir hyrfu til káeta sinna hið
skjótasta, því að ekki væri hættulaust að vora
ofanþilja í slíkum sjógangi. Vindþyturinn og
brimgnýrinn var svo mikill, að konurnar lieyrðu
ekki, hvað liann sagði.
„Er liætta á ferðum?“ spurði Iielena.
„Nei, nei, en þið megið ekki vera á þilfarinu
í svona veðri.“
„Farðu niður, vina, farðu niður,“ kallaði
Glenvan í gegnum allan gnýinn, og Helena og
María létu að orðurn hans og gengu niður í
káetu.
Enn var nokkuð af seglunum follt eftir boði
skipstjórans. Kolsvartur reykjarmökkur steig upp
af reykháf skipsins, sem brauzt í gcgnum brim-
löðrið eins og stynjandi ferlíki með braki og
brestum. Farþegarnir liéldu sér dauðalialdi í
borðstokkinn og gáfu gætur að baráttu skipsins
við náttúruöflin. Uppi yfir skipiuu sveif mikil
mergð býflugna, sem ekki spáðu neinu góðu.
Slcyndilega heyrðist skerandi blístur, og mikill
gufumökkur leið upp úr skipinu. Gufa þessi kom
þó ekki eftir neinum venjulegum leiðum, lieldur
VORIÐ
27