Vorið - 01.04.1972, Blaðsíða 20

Hallur Símonarson:
BOBBY
CHARLTON
Þið kannizt flest við knattspyrnukapp-
ann Bdbby Charlton, sem var staddur hér
á Islandi nýlega —- að minnsta kosti strák-
arnir, sem tóku þátt í knattþrautum Ford-
fyrirtœkisins. Bobby afhenti einmitt verð-
laun í þeirri keppni hér og kom gagngert
til íslands í þeim tilgangi. Hann er tví-
mœlalaust frœgasti knattspyrnumaður Eng
lands ■— varð heimsmeistari 1966, Evrópu-
meistari með liði sínu, Manchester TJnited,
vorið 1968, og hefur lilotið titilinn „Bezti
knattspyrnumaður Evrópu” og „Bezti
knattspyrumaður Englands.”
Bobby Charlton hefur leikið fleiri lands-
leiki en nokkur annar knattspyrnumaður,
eða 106, og skorað i þeim fleiri m'órk en
nokkur annar enskur landsliðsmaður —
frœg mörk, sem vakið hafa hrifningu víða
um heim. Flest liefur gengið honum í hag-
inn í lifinu, en hann varð þó fyrir hroða-
legri reynslu í byrjun leikferils síns með
Manchcster TJnited, fjölmargir blaðamenn
slysi árið 1958. Þar fórust átta leikmenn
Manchester United, fjfölmargir blaðamenn
enskir, sem voru að koma heim með liðinu
frá sigurför í Evrópukeppninni í Júgó-
slavíu, og auk þess þrir menn úr farar-
stjórn liðsins, en margir aðrir leikmenn
hlutu örkuml, svo að þeir gátu aldrei leik-
ið knattspyrnu framar. Fyrir nokkrum ár-
um kom út bók eftir Bobby Cliarlton, og
lýsir hann þar meðal annars þessu hrylli-
lega slysi. Sá kafli bókarinnar fer hér á
eftir:
Slapp ómeiddur.
Það var slyddusnjór í Munchen þennan
febrúardag 1958. Við höfðum millilent' þar
á flugvellinum til að taka benzín — að-
eins spurning um nokkrar mínútur — og
við reikuðum um flugvallarbvgginguna og
litum á minjagripina. Það hafði ekki mikil
áhrif á mig — en það gera flugvellir lield-
ur aldrei. Þeir virðast eins livar sem er í
heiminum.
Einhver kallaði: „Komið, við erum að
fara!” og við héldum út í flugvélina. Eg
festi beltisólarnar, þar sem ég sat við hlið
Denis Violet, og við biðum. Flugvélin hélt
út á flugbrautina og þegar við álitum, að
vélin væri að hefja sig til flugs, hægðu
hreyflarnir á sér, og vélin stanzaði.
Flugfreyjurnar sögðu, að það væri ekk-
ert að óttast, en eitthvað væri að. Eg get
ekki munað, livað það var — enda eru
minningar mínar frá Munchen heldur ekki
ljósar. Og aftur héldum við inn í flugvall-
arbygginguna og litum í glugga verzlan-
anna meðan gert var við bilunma. Þetta
var aðeins tíu mínútna bið og síðan var
okkur sagt að halda aftur út í flugvélina.
Við komumst heldur ekki á loft að þessu
20
VORIÐ