Vorið - 01.04.1972, Blaðsíða 23

Nokkrum gatnamótum frá lieimili sínu
gekk hann út á grasbala, sem var fyrir
framan sjúkraiiús, og gekk rakleitt að
glugga, sem var á matsal hjúkrunarkvenn-
anna. Þegar þangað var komið, tók hann
undir sig stökk upp á gluggasilluna. Þar
sat hann svo næstu tvær klukkustundirn-
ar og fylgdist heillaður með því, sem
fram fór í matsalnum, en þar spiluðu
nokkrar konur bingó.
Konur þessar voru vanar að spila bingó
á mánudagskvöldum, en ekki önnur kvöld
vikunnar. Það var öruggt að Willy fór
ekki í þessar ferðir til að fá matarbita í
verðlaunaskyni, því aldrei var neinu slíku
til að dreifa. Einnig var það vitað, að
hann fór ekki í þessar ferðir til að kom-
ast í félagsskap aiinarra katta, því hann
var undantekningarlaust eini kötturinn
sem var þarna viðstaddur. Auðsjáanlega
þótti honum gaman að fylgjast með
bíngóinu, og sjá svo konurnar spretta upp
og hrópa upp yfir sig, þegar einliver
þeirra fékk bingó. Þegar konurnar hættu
að spila, fór Willy alltaf beinustu leið
heim aftur.
Hvernig gat Willy vitað, ekki einungis
hvenær það var mánudagur, heldur einn-
ig þegar klukkuna vantaði fimmtán mín-
útur í átta? Það veit enginn. Verið getur
að Willy hafi stuðzt við einhverjar end-
urminningar eða vísbendingar, en þó er
annað sem styður þá tilgátu, að liann
hafi haft einhverja meðfædda tímaskynj-
un, vegna þess að hann kom alltaf til
morgunverðar klukkan tíu mínútur yfir
átta á hverjum morgni. Auðsjáanlega vissi
hann að eigandi lians fór til vinnu sinn-
ar um það bil fimm mínútum síðar.
Eftir þessu að dæma, virtist Willy hafa
gaman af að fylgjast með viðbrögðum
manna, t. d. kvennanna, þegar þær fengu
bingó. Samt sem áður var Willy ekkert
sérstaklega vinalegur. Ilonum þótti að
vísu notalegt að láta strjúka sér og
klappa, en hann sóttist ekkert sérstaklega
eftir því.
Segja má að Willv hafi verið dæmi-
gerður köttur, sem fór sinna eigin ferða.
En nú skulum við heyra um annan kött,
sem þvert á móti var ekki eins og aðrir
kettir, eins og við eigum að venjast þeim.
Wendell hét hann. Iíann virtist í raun-
inni dást mjög að eiganda sínum, og gerði
ýmislegt til að vekja athygli hans á sér,
og fá hrósyrði.
Á hverri nóttu stundaði Wendell músa-
og moldvörpuveiði af miklu kappi. Þegar
eigandi hans opnaði bakdyrnar á morgn-
ana, stóð Wendell þar, mjög hróðugur að
sjá, og í kringum hann lá næturveiðin,
bæði mýs og moldvörpur. Iíann virtist
ekki kæra sig um að éta veiðibráðina.
Ilann veiddi dýrin einungis til að sækjast
eftir viðurkenningu og stæra sig af. Hann
vildi sýnast nokkuð í augum eiganda síns.
í þessu tilliti var Wendell í hæsta máta
óvenjulegur köttur. Sú staðreynd, að
hann var eini kötturinn í liúsinu, þar sem
einnig var hundur, getur verið ástæðan
fyrir því að hann sóttist meira eftir við-
urkenningu, heldur en venjulegt er með
ketti.
Og látum við staðar numið í þetta sinn.
23
VoRIÐ