Vorið - 01.04.1972, Síða 25

skutu gneistum af illsku, •—• hún barði
krepptum hnefunum á brjóst sér og rak
npp villidýrslegt öskur.
Johan og Henry sátu sem lamaðir um
stund, en síðan ruku þeir á fætur og
hlupu út í fjærsta hornið á stofunni.
Ekki var um nema einar irtgöngudyr að
ræða, og þær hafði ókindin afkróað.
Allt, í einu steig górillan tvö skref á-
fram ag liafði ekki augun af mannsbörn-
unum tveim, sem sátu þarna dauðskelfd
úti í horninu. Hún hóf langa liandlegg-
ina á loft og opnaði ginið með löngum
°g ógnvekjandi vígtönnum. Reikul og ögr-
andi þokaðist hún í átt til drengjanna.
Iíenry, sem var yngri, tók að vatna
músum og hrína. Górillan virtist sem
óttaslegin við að heyra þetta hljóð — hún
mjakaði sér aftur á balc að dyrunum og
stóð kyrr í gættinni um stund, en stökk
svo skyndilega aftur inn á gólfið, hopp-
aði uj)p á borðið og velti því um leið
um koll, svo að brakaði og brast. Apinn
liafði komið auga á bananaklasann og
greip hann óðara. Eldingssnöggt fláði
hann utan af einum banananum og tók
að skófla honum í sig með ánægjumuldri,
um leið og hann gjóaði glyrnunum, dökk-
um og gljáandi, í átt til hræddra drengj-
anna í stofuhorninu.
Þá lét górillan fara vel um sig, sett-
ist uj)p við fallna borðplötuna, dró undir
sig lappirnar og réðst á hvern bananann
eftir annan, unz sá síðasti var horfinn
inn í gráðugt ginið á henni.
Pyrir utan mösuðu páfagaukarnir í
háum pálmatrjánum, sólin hvarf til viðar
og skyndilega datt á myrkur. Hitabeltis-
liiminninn varð uppljómaður af óteljandi
stjörnum, og tunglið skein inn um glugg-
ann. Apinn stóri sat sem dökkur skuggi
kyrr inni í stofunni. Það var eins og
hann liefði tekið á sig náðir að máltíð
lokinni, en þó kom þar, að hann rétti úr
sér og leit í átt til drengjanna. Hann reis
á fætur og teygði úr löngum handleggj-
k.
VORIÐ
25