Bjarmi - 01.11.1996, Blaðsíða 6

í BRENNIDEPLI
efni og kallaðist klám fyrir nokkrum árum
„á ekki að særa ekki blygðunarkennd
neins“ í dag? Sjónvarpsstöðin Sýn hefur
sýnt þessar blygðunarvænu myndir (sem
flestar eru framleiddar af fyrirtækinu Play-
boy) í heilt ár og fáir hafa mótmælt. Að
vísu var einn framsóknarþingmaður eitt-
hvað að ræskja sig yfir þessum myndum
síðastliðið vor, en hann hætti því fljótlega
því enginn var til í að ræskja sig með
honum.
Mörgum þykir ef til vill hvimleitt að
Sýn hafi slíkar myndir á boðstólnum en í
því tilfelli er einfaldast að gerast ekki
áskrifandi að þeirri stöð. Megi þeir Sýnar-
menn svo klæmast í friði undir miðnættið,
í læstri dagskrá, því skrifað stendur:
“Hinn rangláti haldi ájram aðfremja
ranglíEti og hinn saurugi saurgi sig
áfram.”(Op. Jóh. 22:lla).
eru við stjörnumerkin. Þáverandi sjónvarpsstjóri stöðvar-
innar var meira að segja sóttur til saka fyrir að sýna
myndirnar, dæmdur og sektaður um háar fjárhæðir fyrir
að birta klám og dreifa því. „Það var mátulegt á hann,“
kunnum við að segja en í þessum efnum er greinilegt að
tímarnir hafa breyst mikið. Ein frjálsu sjónvarpsstöðv-
anna, Sýn, hefur slíkar myndir á dagskrá sinni i það
minnsta tvisvar i viku. Pegar stöðinni var hleypt af stokk-
unum sagði Páll Magnússon, þáverandi sjónvarpsstjóri
Sýnar, eitthvað á þá leið að ætlun þeirra væri að sýna svo-
kallaðar „ljósbláar" myndir sem yrðu svo sakleysislegar að
þær ættu ekki að særa blygðunarkennd neins sem á horfði.
Hvert og eitt okkar hlýtur að þekkja sársaukamörk eigin
blygðunarkenndar en þau eru að sjálfsögðu mismunandi
eftir einstaklingum. Er það samt ekki skringilegt að svipað
Pað þarj ekki mikla lífsreynslu til að sjá í
gegn um lapþunnan silikonheim Playboy-
myndanna, þar sem olíusmurðar sðguhetjur
virðast ekki haja annað að gera en bylta sér
og stynja við saxófónundirleik. Peirra beru
bakhlutar eru ekki verðir þess að vera gerðir
að höjuðóvini kristilegs siðgœðis.
Það þarf ekki mikla lífsreynslu til að sjá í gegn um lap-
þunnan silikonheim Playboymyndanna þar sem olíu-
smurðar söguhetjur virðast ekki hafa annað að gera en
bylta sér og stynja við saxófónundirleik. Þeirra beru bak-
hlutar eru ekki verðir þess að vera gerðir að höfuðóvini
kristilegs siðgæðis.
Að klæmast í öllum fötunum
í ofgnótt afþreyingar eru margar aðrar gildrur sem sálunni
eru hættulegri en hallærislegt bossaskak. Þau víti eru
miklu betur falin og ef við höldum ekki vöku okkar,
sljóvgast vitundin fyrir því að þar sé eitthvað athugavert.
Ég er hér að tala um sakleysislegar bíómyndir og framhalds-
þætti sem í raun afskræma þau gildi sem kristin trú styð-
ur sem rétta skikkan skaparans. í mörgum, ef ekki flest-
öllum evrópskum og bandarískum framhaldsþáttum,
sem eru á dagskrá í islensku sjónvarpi (og nú tala ég um
allar sjónvarpsstöðvarnar), er það sett fram sem sjálf-
sagður hlutur að skipt sé um rekkjunauta eftir hentug-
leika hvers og eins. Þessar myndir stuða okkur mun síður
vegna þess að flestir eru í fötunum. Þegar nánar er að gáð
er siðferðisboðskapur þeirra í raun á jafnlágu plani og
bláu myndanna. Kynhvötin er afgreidd sem ákveðin þörf
sem nauðsynlegt sé að sinna, hvenær sem er og með
hverjum sem þig lystir. Þar með er kynlífið í raun ekki
eitthvað sem tilheyrir menningunni heldur dýrinu i okkur.
Framhjáhald er einnig daglegt brauð í mörgum þessara
þátta. í framhaldsþáttum á borð við Melrose Place hafa
flestallar aðalpersónurnar sofið hver hjá annarri (auk
nokkurra aukapersóna) síðan þættirnir hófu göngu sína.
Engin þeirra á í föstu ástarsambandi lengur en sem
6