Bjarmi - 01.11.1996, Blaðsíða 30

SJONARHORN
Friðrik Hilmarsson
Orð Guðs oq heimurinn
Friörik Hilmarsson er
starfsmaður Sambands
ísl. kristniboösfélaga.
Tímarnir breytast og mennirnir með, segir mál-
tækið og svo virðist sem við, sem kennum okkur
við nafn Jesú, tökum þvi sem heilögum sann-
leika, jafnvel lögmáli sem ekki má brjóta.
Það sýnir sig t.d. í því að þegar heimurinn víkur frá
orðum Biblíunnar fylgjum við eftir með þeim orðum að
ekki megi styggja þá sem við viljum vinna til trúar á Jesú,
ekki megi fæla þá frá sem eiga erfitt með að kyngja þeim
kenningum sem kristnir menn hafa fylgt til þessa. Við flýt-
um okkur að segja þeim að þetta sé nú ekki svo alvarlegt.
Alltaf megi komast að samkomulagi um kenninguna.
Nú má vel vera að orð mín falli í grýttan jarðveg. Menn
hafa sagt við mig að ekki megi
draga t.d. siðferðismál og sam-
skipti kynjanna fram á einhvern
sérstakan hátt því það valdi þvl
að þeir sem eigi í baráttu á því
sviði gætu misst vonina. Það
megi ekki án þess að tala um
allar aðrar syndir um leið. Það
má sjálfsagt færa rök fyrir því að
margt annað þyrfti að benda á.
En hjá því verður ekki komist
að lita sérstaklega á þessa hlið
mannlegs lífs.
Mln sannfæring er sú að
einmitt á siðferðissviðinu séum
við flest veikust fyrir. Þá á ég
ekki eingöngu við samskipti
kynjanna heldur einnig öll
samskipti - líka við yfirvöld. Þar verðum við því flest fyrir
árásum djöfulsins sem vinnur markvisst að því að draga
okkur frá Guði. Hvað finnst þér? Hættan verður sú að
þegar heimurinn krefst viðurkenningar á því, sem kristnir
menn hafa litið á sem syndugt lífemi eða andstætt vilja
Guðs, þorum við ekki annað en að taka undir með honum.
Getur verið að það sé m.a. vegna þess að við höfum ekki
hreinan skjöld sjálf? Með þvi að samþykkja breyttan
siðferðisgrundvöll höfum við breitt yfir okkar eigin syndir
og komumst þannig hjá uppgjöri.
Nýlega voru sett lög á íslandi sem heimila samkyn-
hneigðum einstaklingum að ganga í borgaralegt hjóna-
band og öðluðust þeir þar með borgaraleg réttindi á við
hjón. Þetta hefur fengið breiða, alhliða umfjöllun í fjöl-
miðlum og sagt er að um mikinn sigur réttlætisins sé að
ræða, mannréttindi minnihlutahóps hafi verið tryggð
o.s.frv. Fulltrúar samkynhneigðra sjá nú bara eina hindr-
un fyrir fullkominni viðurkenningu - kirkjuna. Munu
þeir því væntanlega beina spjótum sínum sérstaklega að
henni á næstu misserum. Hvað hafa hinir kristnu sagt við
þessu? Því miður of lltið. Flestir kristnir leiðtogar og
prestar hafa forðast að blanda sér í umræðuna. Kirkjunnar
menn eru tvístígandi og innan raða þjóðkirkjunnar
heyrast jafnvel raddir sem telja rétt að veita samkyn-
hneigðum kirkjulega vigslu.
Áður fyrr var það álit rlkjandi að hjónaband karls og
konu væri hið eina rétta sambúðarform. Óvígð sambúð
var þá hiklaust álitin í andstöðu við vilja Guðs. Nú aftur á
móti hefur óvígð sambúð hlotið lagalega viðurkenningu
víðast hvar í vestrænum löndum og þeim fer fækkandi
sem telja hana stangast á við orð Guðs. Á sama hátt má
tala um t.d. skattsvik, ólöglegan innflutning o.m.fl.
Þeir sem ekki telja sig bundna af orðum Bibliunnar
krefjast stöðugt breytinga á lögum og venjum sem auð-
velda þeim að hljóta viðurkenningu annarra. Kalla það
mannréttindi og réttlætismál.
Á sama tíma heldur Guðs orð áfram að standa óhaggað
(Matt. 5,17-20; 24,35), það breytist ekki. Það erum
hinsvegar við menn sem höfum breytt túlkun þess. Ég
hlýt því að spyrja mig hvort það sé vænleg leið til
árangurs ef við viljum efla ríki Guðs að víkja frá skýru
orði Drottins og túlka að eigin geðþótta (2. Tim. 4,3-4).
Það er einmitt það sem ég óttast að við höfum gert í kirkj-
unni okkar og í samfélögunum okkar. E.t.v. hafa sum okkar
gengið of langt í hina áttina og fordæmt þá sem villst hafa
af leið og tekið vonina frá þeim. Því Jesús leitar einmitt
þeirra sem eru villuráfandi, þeirra sem misst hafa fótanna
á lífsgöngunni, þeirra sem villst hafa frá föðurhúsum. Þá
vill hann finna og frelsa (Lúk. 19,10; Lúk. 5,31).
Ég óttast að þessi tilhneiging okkar til að gefa eftir og
30