Bjarmi - 01.11.1996, Blaðsíða 28

ORÐIÐ
Birna G. Jónsdóttir
Guð <?r umhyqqjusamur faðir
v
arpa áhyggjum þínum á Drottin. Hann mun bera umhyggju fyrir þér.
Hann mun eigi að eilífu láta réttlátan mann verða valtan á fótum" (Sálm.
55:23). „Því segi ég yður: Verið ekki áhyggjufullir um líf yðar, hvað þér
eigið að eta eða drekka, né heldur um líkama yðar, hverju þér eigið að klæðast.
Hver yðar getur með áhyggjum aukið einni spönn við aldur sinn?“ (Matt. 6:25).
„Sjá, hönd Drottins er eigi svo stutt að hann geti ekki hjálpað og eyra hans er
ekki svo þykkt að hann heyri ekki“ (Jes. 59:1). „Því að ég, Drottinn Guð þinn,
held í hægri hönd þína og segi við þig: Óttast þú eigi, ég hjálpa þér“ (Jes. 41:13).
Já, þau eru mörg fyrirheitin í orði Guðs um varðveislu
hans. Oft hef ég þurft á því að halda að lesa þessi loforð,
ekki síst þegar ég er úti í Eþíópíu. Kringumstæður hafa oft
verið þannig að ekkert annað var hægt að gera en gripa til
þessara fyrirheita í trausti þess að Guð tæki burt áhyggj-
urnar og bæri byrðarnar.
Enginn er laus víð áhyggjur. Þær geta lagst þungt á
okkur, stórar og litlar. Þær ræna okkur svefnró. Guð ber
umhyggju fyrir okkur eins og kærleiksríkur faðir. Hann er
réttlátur og kærleiksríkur og hefur alltaf tíma fyrir barnið
sem leitar til hans.
Huggun Guðs er einmitt fólgin í þessu. Hann ber
umhyggju fyrir okkur og vitundin og vissan um það fyllir
okkur öryggiskennd.
„Komið til mín, allir þér sem erfiði hafið og þungar
byrðar, og ég mun veita yður hvíld“ (Matt. 11:28). Til er
saga af gamalli vinnukonu sem hafði verið að versla fyrir
jólin og var á leið heim með þungan poka á bakinu. Þá
kemur húsbóndi hennar akandi á hestvagni og býður
henni að sitja aftan á vagninum.
Konan þáði gott boð en þegar húsbóndinn litur aftur
sér hann hvar hún situr enn með byrði sína á bakinu. ,Já,
það var fallegt af yður að bjóða mér far,“ sagði hún, „en
það er óþarfi að hesturinn beri jólainnkaupin mín líka.“
Er þetta ekki einkennandi fyrir okkur.mennina? Ég
stend mig oft að þvl að bera sjálf byrðarnar í stað þess að
varpa þeim á hann sem býður svo fallega: „Komið til mín.
- Ég mun veita yður hvíld.“ Boðið nær til allra, enda
enginn sá maður sem ekki hefur einhverja byrði að bera.
í bók Jesaja spámanns er varðveislu Guðs líkt við
Birna G. Jónsdóttir er
hjukrunarkona og
Ijósmóðir. Húnfóröðru
sinni til kristniboðsstarfa
(Eþíópíu í lokjúlí ásamt
manni sínum, Guðlaugi
Gíslasyni, og tveimur
dætrum þeirra. Heimili
þeirra verður fyrst um
sinn í Arba Minch.
móðurkærleikann: „Hvort fær kona gleymt brjóstbarni sinu
að hún miskunni eigi lífsafkvæmi sínu? Og þó að þær
gætu gleymt þá gleymi ég þér samt ekki. Sjá, ég hef rist
þig á lófa mína“ (Jes. 49:15-16).
Þessi samlíking verður enn sterkari í Eþíópíu þar sem
aðstæður eru þannig að í raun getur nýfætt barn ekki lifað
án móður sinnar. Frá fæðingu er barnið í fangi móður-
innar hvort sem er á nóttu eða degi. Það sefur aldrei í vöggu
eða bamarúmi. Það er ekki sett í vagn eða burðarstól. Það
sefur í rúmi móðurinnar á nóttunni og er bundið við hana
á meðan hún vinnur verkin á daginn.
Líf ungabarnsins er háð þvi að heilsa móðurinnar sé góð
og að hún hugsi um barnið. Ef kona með barn á brjósti
leggst inn t.d. á sjúkraskýlið í Konsó leggst barnið með
henni í rúmið og fær aðhlynningu með henni.
Því miður kemur það fyrir að móðirin deyr. Það er alltaf
tvöföld sorg fyrir föðurinn og aðra aðstandendur því að þá
er gert ráð fyrir að barnið deyi líka. Fátt var eins erfítt og að
sjá á eftir föður, sem hafði misst konu sína, fara heim með
lík hennar og ungbam í fanginu. Oftar en ekki biðu svo
eldri bömin heima sem hann þurfti líka að hugsa um.
Við gerðum það sem við gátum til að hjálpa við slíkar
aðstæður. Við gáfum þurrmjólk, ef hún var til, og leið-
beindum um að blanda og gefa barninu. Sú næring var þó
ekki fullnægjandi og oft dóu börnin.
Lítil telpa kom til okkar, tveggja vikna gömul. Faðir
hennar kom með hana. Hún var horuð og hungruð.
Móðirin hafði dáið heima nokkrum dögum eftir fæð-
inguna og faðirinn átti ekkert að gefa barninu. Þrjú lítil
börn biðu heima.
Sjálfur var hann aðkomumaður í Konsó og átti enga
nána fjölskyldu. Fjölskylda konunnar vildi enga hjálp
veita því að upp komu deildur milli hennar og mannsins
um greftrun konunnar. Maðurinn var kristinn og vildi
jarða hana að kristnum sið enda hafði hún verið kristin.
Fjölkskylda konunnar var það ekki og vildi jarðsetja að
heiðnum sið.
Nú kom maðurinn til okkar á kristniboðsstöðina. Hann
var fullur örvæntingar og bað okkur að taka telpuna því
28