Heima er bezt - 01.11.1956, Qupperneq 19

Nr. 11-12 Heima 359
----------------------------------------er bezt--------------------------------------
herðarnar og hægri öxl, svo að glumdi við og glamr-
aði í glösum og flöskum.
Við urðum fyrst smeykir um, að ef til vill hefði
hann slasað sig. En von bráðar var hann setztur upp á
gólfinu og nuddaði handleggina á víxl kröftuglega.
Síðan leit hann upp á kringluna og þar næst á okkur
félaga skelfdum augum með algerlega ólýsanlegu svip-
rnóti. Grettur, viprur og skeglubeglur þreyttu kapp-
hlaup um allt smettið á Mostra, svo að nær engin manns-
mynd var þar á. — Og svipnum þeim gleymi ég aldrei,
meðan ég lifi! Allt var þar einn sambreyskingur af
hræðslublandinni skelfingu og forvitinni furðu. — Síðan
sagði hann aumkunarlega yfirlætislega, en þó rogginn:
— Ég held sannarlega, að djöfullinn sjálfur hafi farið
í handleggina á mér! Og Mostri hristi sig eins og hund-
ur.
— Já, það er að segja, það var einmitt einn þeirra,
sagði hrekkjalómurinn. — En þetta var nú sá allra
minnsti. Aðeins ofurlítill penný-púki: — Elvað held-
urðu þá, að þú fengir fyrir heilan skilling.
Mostri skreiddist á fætur, þreif stafinn karls og gaf
raflostkringlunni illt hornauga. — Nei, fari hann nú í
sjóðbullandi hafsauga! sagði Mostri og stefndi til dyra.
En þá kallaði félagi okkar á hann og dreypti á hann
2—3 glösum af góðu öli. Og er því var rennt niður og
öllu lokið, hafði Mostri tekið aftur gleði sína, og er
við gengum saman ofaneftir Leith Walk, veifaði hann
krókstaf sínum borginmannlega og var svo hávær, að
götudrósirnar sneru sér við og litu hann hýru auga.
Tveimur dögum síðar var ég ferðbúinn út í bláinn.
Ætlaði ég með Flying Scotsman suður til Newcastle
kl. 9 um kvöldið. Ég hafði farið niður á „Atlas“ til að
kveðja félagana, og nú fylgdu yngri piltarnir mér upp
í bæinn, en síðan ætlaði ég með strætisvagninum upp í
Edínborg. Mostri var með okkur, vopnaður stafnum
góða, og hugðist eflaust bjóða öllum djöflum byrginn,
hvort sem væru aðeins penný-púkar eða þrælmagnaðir
skillings-drísild jöflar!
Niðri við höfnina var jafnan allmikið slangur af götu-
drósum, helzt þó er leið að kvöldi dags. Þetta kvöld
var þar hópur af kornungum stúlkum, sumurn aðeins
á fermingaraldri, er fylgdu okkur eftir. Einu sinni
reyndu þær að þvergirða götuna og stöðva okkur. En
er við hlógum aðeins að þeim og köstuðum til þeirra
meinlausum gamanyrðum, var götuþroski þeirra ekki
stæltari en svo, að þær hörfuðu flestar undan. Og sum-
ar þeirra urðu jafnvel undirleitar. Óefað hefðu margar
þeirra getað orðið prýðilegar stúlkur og eiginkonur. —
En nú voru þær á hraðri ferð í svaðið.
Rétt í þessu kom ein askvaðandi, fullreynd og frek,
og sú var sveimér ekki undirleit! Þetta var allt að því
miðaldra kona, svæsin og subbuleg og ótrúlega upplits-
frek. Hún rásaði á milli okkar og gleypti okkur yngstu
piltana með óhugnanlega gráðugu augnaráði og athug-
aði markaðshorfurnar sérfræðilega. En að lokum réðst
hún á Larsen vélstjóra, sem var okkar elztur, læsti sig í
hann og dró hann með sér og bauð, hávær og við-
skiptavön, öll sín beztu kostakjör, en sló þó brátt af, er
hann virtist ekkert ginnkeyptur fyrir þessari götusölu.
Mostri hafði valsað spölkorn á undan okkur og barst
mikið á með stafinn góða á lofti. Og er Larsen hafði
loks afráðið að standast freistinguna og hafna öllurn
kaupum við þá áleitnu, var sem hún allt í einu ræki
augun í Mostra og virtist hann allgirnilegur til áhlaups.
Og áður en varði, var hún komin á harða sprett á eftir
honum! Varð hann hennar ekki var, fyrr en hún þreif
í handlegg hans og hóf ræðu sína og gerðist harðla nær-
göngul.
Við félagar sáum greinilega, að Mostra varð illa
hverft við og virtist verða heldur en ekki skelkaður!
Hóf hann staf sinn hátt á loft, baðaði út báðum hönd-
um og tók sprettinn þvert yfir Leith Walk og inn í
næstu þvergötu, því að kvenflagðið hékk í honum og
varnaði honurn undankomu í áttina til okkar, enda var
hún fullteins spretthörð og Mostri sjálfur. Var sem
drægi hann heljarmikla dræsu, er hún bókstaflega hékk
í honum öðru hvoru. Og svo var kapphlaup þetta fá-
ránlega skringilegt til að sjá, að við félagar ætluðum
alveg að springa af hlátri. — En Mostra hefur eflaust
ekki verið hlátur í hug þessa stundina!
Nú vorum við komnir að skiptistöð sporvagna Leith
og Edínborgar. Ég kvaddi félaga mína og sendi Mostra
kveðju mína og bað piltana að bjarga honum úr trölla-
höndum, skilaði hann sér ekki aftur bráðlega! —
Síðan hef ég hvorki séð Mostra né neitt af honum
frétt. Vonandi hefur hann komizt heill á húfi með
krókstafinn góða heim til karls föður síns á Mostur-
ey. — Býst ég helzt við, að nú sitji hann á síðkvöldum
og segi börnum sínum — eða jafnvel barnabörnum —
sögurnar frægu með svofelldum orðum:
— Það var þegar ég lenti í tvöföldum lífsháska á
Lcith Walk forðum!
Trausti Reykdal:
SIGLING
Sigling búa brátt ég má,
þó bátur fúinn leki.
Ferðalúinn landi frá
legg ég, rúinn þreki.
Hugur blandast æðru ei,
eyðast vandamálin,
ef að landi flýtur fley
fyrir handan álinn.