Heima er bezt - 01.11.1956, Side 62

73) Það er auðsætt, að hundurinn vill
okkur ekkert illt, en ekki bætir það úr
skák, að hann skuli í ærslunum grípa
strangann og sendast burt með hann.
Dálagleg vandræði að tarna!
74) Við þjótum á eftir hundinum, en
eftirförin er honum sem vel heppnaður
leikur, svo að allt okkar erfiði er til
einskis. Seppi sleppir ekki stranganum,
og virðist ekki hafa hug á að gera það.
Allt í einu heyrist hvellt blístur.
75) Maðurinn heima við húsið gefur
hundinum merki, og hann hlýðir þegar
í stað. Okkur til skelfingar sjáum við
hann sendast til mannsins í dyragætt-
inni, en hann grípur strangann í þessu.
76) „Hæ,“ hrópar maðurinn. „Hérna
er stranginn! Komið hingað og sækið
hann.“ Nú, manninn grunar þá ekki,
hvað í stranganum er. Eigum við að
áræða að fara til hans? — Við ræðum
málið.
77) Ég sting upp á að fara. Við verð-
um að sjá um, að stranginn komist í
réttar hendur. Þetta er útrætt mál. Við
göngum til mannsins og biðjum um
strangann, en nú slæðist einhver grunur
að honum.
78) Maðurinn rýnir tortryggnislega á
strangann og uppgötvar allt í einu
teikningarnar, flettir þeim í sundur, —
rýnir enn á þær og hrópar upp:
79) „Teikningarnar! Þessi skötuhjú
hafa þá stolið þeim!“ „Nei, við höfum
ekki tekið þær,“ hrópa ég. En mótmæli
mín eru að vettugi virt. *
80) Maðurinn lokar dyrunum á eftir
okkur og skipar okkur að hafa okkur
lengra inn í birtuna. Því næst kallar
hann á einhvern, sem er í stiganum.
Það er enginn annar en verkfræðingur-
inn. Hann kemur að vörmu spori.
81) Eg segi verkfræðingnum upp alla
söguna, en hann virðist lítinn trúnað
leggja á frásögn mína. — „Það er réttast
að lögreglan fái að fjalla um þetta mál,"
segir hann þurrlega.
402 Heima er bezt