Heima er bezt - 01.11.1956, Side 60

400 Heima Nr. 11—12
----------------------------er bezt-----------------------------
ina og frameftir morgundeginum að rannsaka allt
hverfið og hringja fólk app. Nei, þökk. Ég vil gjarna,
að þeir verði fundnir, en ef Jíkur eru til, að þeir skjóti
saklaust fólk, ef mig brestur þolinmæði, þá kýs ég
heldur að bíða átekta.“
„Meðan þér bíðið,“ sagði Fredericks, „senda þeir
gömlum manni þrjár kúlur í bakið. Ekkert getur komið
í veg fyrir, að sú saga endurtaki sig, að því er ég hygg.“
Jessi nam staðar í dyrum skrifstofunnar. Hann hristi
aftur höfuðið. „Við biðum ekki, þegar svo fór, herra
iögreglufulltrúi. Þér hljótið að muna, að við vissum
ekkert þá.“
„Webb, má ég segja yður dálítið. Lofið mér að gefa
yður gott ráð. Hve langt er síðan þér hafið fest blund?“
Þegar Jessi bandaði frá sér með hendinni, kinkaði hann
kolli. „Gott. Vera má, að þetta sé til einskis, en eitt-
hvað kann málið að skýrast. Ég skal lána yður eins
marga menn og þér teljið yður þurfa, Webb. Látið þá
fara í göturnar í smáhópum. En það læt ég yður vita,
Webb, að þessi náungi, sem skrifaði bréfið, hefur ekki
meiri möguleika til að komast óskaddaður út úr þessu,
en snjókúla úr helvíti. Og ég tel líka, að hann þarfnist
hjálpar, mikillar og brýnnar hjálpar. Þér megið ekki
taka þessi orð mín sem persónulega árás á yður, Webb.
Ég er aldinn að árum og margreyndur, og ég get ekki
horft upp á það, að þið unglingarnir verðið til athlægis.
Ef þessir náungar sleppa, verðið þér atvinnulaus, sonur
sæll.“
„Ég tek áhættuna,“ sagði Jessi, sárreiður og móðg-
aður. „En ég kann að þurfa á nokkrum mönnum að
halda. Þakka yður fyrir.“
Fredericks stóð kyrr og starði á eftir þessum unga,
grannvaxna lögregluforingja. Hann spýtti í bakkann
við skrifborðið. — Allan daginn hafði hann iðað í
skinninu eftir að hefjast handa, hugsaði hann, en nú
voru allar leiðir lokaðar. Hann hafði sjálfur verið að
berja á lokaðar dyr allan morguninn.
Jessi nam staðar á þrepunum. Það var dimmt þetta
kvöld, himininn þungskýjaður og ömurlegt um að lit-
ast. Hann var miður sín. Of lítill matur, of miklar kaffi-
drykkjur og of mörg blindstræti, hugsaði hann. Og
svo varð honum hugsað til Katrínar. Enn var hún í
kvikmyndahúsi. í þriðja skiptið í dag. Svo átti einn
lögreglumaðurinn að fylgja henni heim til móður henn-
ar, sem bjó í suðurhluta bæjarins, en þar átti hún að
sofa um nóttina. Er ótti hans um Katrínu gerði vart
við sig, var honum enn á ný hugsað um bréfmiðann
frá manninum óþekkta. Er hann nam aftur staðar andar-
tak og horfði á fólkið á götunni, sem gekk þarna um
áhyggju- og óttalaust, án þess að minnast þeirra Griff-
insbræðra og Robish, lá við sjálft, að hann öfundaði
það, og honum hvarflaði í hug, að ef til vill væri
nokkurt vit í því að leita sér annarrar stöðu. En þegar
hann var aftur kominn inn í bifreið sína og ók norður
eftir í áttina að hverfi því, sem hann hafði slegið rauð-
um hring um á kortinu, fann hann, að þessi sama eftir-
væntingarblandna æsing greip hann aftur.
Griffin var í bænum. Grunur Jessa, það varðandi,
hafði reynzt á rökum reistur. Það þorði hann að
sverja. Og þessi getgáta, að þá væri einmitt að finna í
þessu hverfi, var heldur ekki ósennileg. En þegar öllu
var á botninn hvolft, var það næsta ótrúlegt, hve mik-
ill rígur var innan lögreglunnar. Víst höfðu þeir kom-
izt yfir bendingar og upplýsingar. Bílnúmer skrifað
með gamalmannshendi, nafnlaust bréf, þar sem hver
setning var íhuguð og hnitmiðuð. Bréf frá sárþjökuð-
um föður. En þegar reynt var að tengja þessa þræði
saman, varð árangurinn næsta h'till. Sára lítill. En önnur
gögn voru ekki til, og árangurinn varð því sá, að enn
ein vökunótt fór í hönd.
Vonbrigði þau, sem hann hafði orðið fyrir, er síma-
númerin báru engan árangur, höfðu smám saman eitrað
skapið, og nú var bikarinn fullur. Hann var þreyttur,
en það gerði ekkert til. Hið eina, sem máli skipti, var
að nú hafði hann svolitla möguleika til að hafa hendur
í hári Glenns Griffins, áður en aftur dagaði, en að
vísu voru líkurnar þá litlar. Á einhvern hátt hlaut
svo að fara. Hatrið gaus í hvert sinn upp í huga hans,
er hann minntist Franks frænda síns og svipsins á líki
Pattersons gamla. Og nú, er hann var með nafnlausa
bréfið í vasa sínum, fann hann enn betur en nokkru
sinni fyrr til þessa innibyrgða ofsa, sem gat jafnvel
leikið hann svo grátt, að hann tók andköf.
Allt annað skipti engu máli. Það eitt skipti máli, að
finna Glenn Griffin, bróður hans og þriðja manninn,
sem Robish hét, og losa veröldina við þessa þorpara,
Það eitt gat komið að fullum notum.
Þessi sama Iöngun, sem nú líktist fremur lamandi
hungri en æðisgenginni heift, sótti nú aftur að Dan
Hilliard, er hann hélt af stað heimleiðis. Hann gat ekki
bægt þessari áleitnu hugsun frá sér, og gat hann því
ekki íhugað sem hann vildi, hvaða ákvörðun skyldi
taka fyrir morgunsárið, — hvernig hann ætti að koma
í veg fyrir, að þessi ungi þorpari tæki eitthvert þeirra
með sér á flóttann. Dan gekk nú yfir brúna og fór
sömu leið og hann hafði ekið á bílnum fyrir klukku-
stund. Hann hafði ákveðið að gera enga tilraun til að
reikna hve marga kílómetra hann hefði þegar gengið
og hve marga hann ætti eftir að ganga. Hann var ekki
viss um, að honum tækist að komast í áfanga. Griffin
hafði verið nógu grimmur til að segja: „Engan bíl,
gamli minn. Þér gangið þetta og hafið aðeins gott af
því.“
Dan hafði verið þess fullviss, síðan Glenn barði hann
með byssuskeftinu, að þessi ungi glæpamaður væri
sadisti. Þessi viðbjóðslega hneigð var svo rík í eðli
hans, að hún mátti sín meir en dómgreind hans og
löngunin til flótta. Hann vildi hefnd. Hann ætlaði meðal
annars að nota peninga þá, sem senda átti til skrif-
stofu vöruhússins, til að borga manni fyrir að fremja