Heima er bezt - 01.11.1956, Blaðsíða 29

Nr. 11-12
Heima
---er bezt
Lundinn borinn frá veiðistað.
„Sit eg þar á sumarkveldi,
silfrar jörðu döggin tær.
Vestrið líkt og upp af eldi
aftanroða á fjöllin slær.
Nóttin vefur dökka dúka,
dularfull og rökkurhljóð.
Berst mér gegnurn blæinn rnjúka
barnahjal sem vögguljóð.“
Veiðiskapurinn lokkar mann fram á fremstu brún, tæp-
ustu berghilluna, bröttustu grastær og tætlur, bergflár
og snasir, þar sem dauðinn lúrir í hverju óvarlegu
fótmáli. Eitt misspor eða lítilfjörleg mistök geta auð-
veldlega orsakað hrap veiðimannsins. Tala hrapaðra
rnanna í björgum Vestmannaeyja sýnir, að aldrei er
of varlega farið, þar eð um 80 manns hafa hrapað síð-
ustu 100 árin við fuglaveiðar og bjarggöngur, og all-
flestir til dauðs. En þessi hætta gleymist, þegar kornið
er á veiðistaðinn og veiðiæsingurinn hefur gripið rnann-
inn, gleymist að öðru leyti en því, að hver bjargveiði-
maður fylgir þeirri gullvægu reglu að fara sem var-
legast.
Uteyjalíf fyrri ára og nútímans er í engu líkt, hvað
allar aðstæður og aðbúnað snertir. Fyrrum voru engir
kofar í úteyjunum, en sofið í tjöldum og hellisskútum,
sem hlaðið var af torfi og grjóti, í einni allsherjar-flat-
sæng við teppi og poka. Viðhafður var skrínukostur,
Limdinn borinn frá veiðistað.
og skrínan höfð við höfðalagið. Fæðið var mestmegnis
brauð og flatkökur, harðæti, soðinn og reyktur eða salt-
aður fugl, en til viðbits bræðingur úr fýlafeiti eða
þorskalýsi. Örfáir menn fengu smjörklípu og kjötbita,
en aðeins frá efnuðustu heimilum og einungis fyrstu
3—5 dagana.
Oft var fremur sóðalegt í flatsænginni. Menn fóru
upp í hana til matar og hvíldar, ekki ávallt sem þokka-
legastir. Hver öslaði yfir annars bæli, og báru teppin
og undirbreiðslan þess glögg merki, sérstaklega í vætu-
tíð.
Ekki var olíu eða olíuvélum til að dreyfa, en hitað
í hlóðum við spýtnarusl og tað. Gekk það misjafn-
lega vel og stundum alls ekki, og voru rnenn þá kaffi-
lausir. Þægindi voru yfirleitt engin, sem talizt geta, og
Kvöldmynd.