Heima er bezt - 01.11.1956, Qupperneq 51

Höfundur: TOP NAEFF . Þýðandi STEFÁN JÓNSSON, námsstjóri
s/\i\jy
SKÓLASAGA FRÁ HOLLANDI
ANNAR HLUTI
OG
VIN STÚLKUR
HENNAR
Þegar stúlkumar voru að fara í kápurnar, tók Jenný
eftir því, að Andrés var í dökkgrænum frakka. Hún
gekk í kringum hann og skoðaði hann eins og furðu-
verk, frá öllum hliðum.
„En hvað þú ert yndislegur. I dökkgrænum frakka.
Þetta er víst nýjasta tízka. En segðu mér eitt: Hvenær
ætlarðu að fara að greiða þér öðravísi? Við ræddum
einmitt um það, er við sáumst síðast.“
Andrés tautaði eitthvað um „kjaftæði“, en Jenný
stakk upp í hann með því að fleygja kápunni sinni
framan í hann, um leið og hún sagði í skipandi rómi:
„Færðu mig í kápuna! — Já, þakka þér fyrir.“
„Góða nótt, Jóhanna. — Við sjáumst aftur á morg-
un.“ Nanna og Lilja kvöddu báðar Jóhönnu með inni-
legu handabandi.
„Ég vona, að þig dreymi ekki um dæmið,“ sagði
Nanna glaðlega,- þegar hún var komin fram á ganginn,
en Jóhönnu fannst sem kalt vatn rynni niður bakið
á sér.
„Vertu sæl, elsku góða Kredit. Þú ert hreinn eng-
ill,“ sagði Jenný og faðmaði Jóhönnu svo fast að sér,.
að hún gat varla náð andanum.
„Ungi vinur! Viltu leiða mig?“ sagði Jenný hátíð-
lega og tók hendinni undir handlegginn á Andrési, sem
stokkroðnaði, en þorði þó ekki annað en hlýða.
Þau stikuðu síðan á undan og leiddust eins og nývígð
hjón, — Jenný með kápuna flakandi frá sér og hattinn
lafandi í öðrum vanganum, og Andrés blóðfeiminn og
hátíðlegur. Jenný masaði án afláts um nýju stúlkuna,
sem kæmi í skólann á morgun.
Nanna og Lilja gengu rétt á eftir, Nanna skellihlæj-
andi að tilburðunum í Jennýju og Andrési, en Lilja
hálf reið, því að hún tók alltaf upp hanzkann fyrir
bróður sinn, þegar Jenný dró dár að honum. Síðust
gekk vinnukonan, sem komið hafði að sækja Jennýju.
Hún var í versta skapi út af biðinni. — Göturnar voru
nærri mannlausar og tunglið fullt.
Jenný Ieit hlæjandi aftur og kallaði til hinna: „Hvern-
ig finnst ykkur útsýnið? — Fagurgrænn frakkinn, —
flaskandi kápan og glampandi tunglsskinið.... “
Nanna fnæsti. — „Gættu að þér, vinnukonan er
þarna,“ áminnti Lilja.
Jenný sneri sér að vinnukonunni. „Verst, að þú
skyldir þurfa að bíða,“ sagði hún hlýlega. „En eftir
sólarlag kemur hin svartasta nótt, strax og við kom-
um heim,“ bætti hún við angurvær.
„Því býst ég við,“ tautaði vinnukonan. Hún vissi
vel, hvaða kröfu frænka og frændi — einkum frændi —
gerðu um hlýðnina.
í þessu missti Jenný rósrauða handavinnupokann
sinn á götuna. Pokinn opnaðist og alls konar dót
dreifðist í allar áttir. — Andrés, Nanna og vinnukonan
tíndu dótið upp í pokann aftur, en Lilja andvarpaði
mæðulega: „Alltaf þarf eitthvað nýtt að koma fyrir.“
En Jenný, eigandi rósrauða pokans, hló léttum hlátri
og sagði:
„Heyrðu þarna, fagurgrænn! Berðu pokann minn,
annars missi ég hann aftur í götuna.“
Aumingja Andrés þorði ekki að neita, og því var
það, að virðulegur nemandi úr 5. bekk menntaskól-
ans skálmaði um götur borgarinnar með rósrauðan
handavinnupoka í hendinni.
Á meðan vinnukonan leitaði að forstofu-Iyklinum,
héldu stúlkurnar áfram að masa saman.
„Jenný! Er ekki landafræðin létt undir morgun-
daginn?“ spurði Nanna.
„Landafræði,“ hváði Jenný og leit upp í himininn.
„Eigum við að hafa landafræði á morgun? Það vissi
ég ekki. Ég veit heldur ekki, hvar bókin mín er.“
Nanna, sem alltaf var svo ráðagóð, stakk nú upp á
því, að Andrés hlypi eftir sinni landafræði, svo að
Jenný gæti lesið undir morgundaginn, en Jennýju fannst
það óþarfi.
„Heyrið þið, krakkar,“ sagði Jenný. „Á nú Andrés
að hlaupa tvisvar Ianga leið eftir einni vesalli landa-
fræði, og svo ætti ég að fara á fætur löngu fyrir dag,
eins og þetta væri eitthvert sáluhjálparatriði fyrir mig.
Nei, vertu sæl, Lilja, og vertu sæl Nanna, og sofið þið
nú vel. Góða nótt, vinur minn! Og heyrðu, græningi!
Þakka þér fyrir í kvöld.“ Og Jenný veifaði með hægri
hendi, um leið og hún hvarf inn um forstofudyrnar
raulandi dægurlög. Vinnukonan gekk inn í eldhúsið,
en Jenný hengdi kápu og hatt upp á snaga í forstof-
unni. Hún blístraði inn ganginn, en þó var eins og
Heima er bezt 391