Heima er bezt - 01.11.1956, Blaðsíða 56

396 Heima Nr. 11-12
--------------------------------er bezt----------------------------
„Ég vil ekki, að farið sé þangað í njósnaleiðangur á
bílum, Tom. Heyrir þú það?“ Hann sneri kortinu við.
„Ég segi ekki, að þeir séu innan þessa hrings. Eg geri
því ekki einu sinni skóna, að hyggilegt sé að búast við,
að þeir séu það. Þetta er mjög svo þokkalegt hverfi og
íbúarnir sómafólk. Og ef þessir náungar hafa drepið
Patterson, væri ekkert heimskulegra fyrir þá en að
bíða. Griffin er enginn skynskiptingur. Én þrjár mann-
verur geta ekki horfið án þess að láta einhver merki
eftir sig. Slíkt brýtur í bága við heilbrigða skynsemi.“
„Hvernig er það með bankamálið þarna í grennd
við Perú?“ spurði Tom vingjarnlega.
„Það er að skýrast. Ég hef einmitt nýlega fengið
fregnir. Tveir náungar ræna banka í smábæ, Denver:
Tvær manneskjur, annar gjaldkerinn, býðst að sverja,
að hér hefðu þeir Griffinbræður verið að verki. Þeir
voru reiðubúnir að sverja, að þeir hefðu þekkt þá
báða. En áður en af svardaga verður, kemur ungur
piltur frá bóndabæ einum inn í lögreglustöðina í Perú
og játar ránið. Hann hafði slærria samvizku. En áður
en lausnin kom, hafði öll þjóðin varpað öndinni léttar
í þeirri góðu trú, að nú væri Griffinmálið að leysast.“
„Vertu þolinmóður, Jessi,“ sagði Tom Winston og
athugaði kortið.
„Já, ég reyni það, en vertu ekki að segja það.“
„Jæja, þá skal ég segja þér dálítið,“ sagði Tom Win-
ston, „við skulum bregða okkur hérna út fyrir og slást.
Að vísu hjálpar það okkur ekki til að staðsetja Glenn
Griffin, en okkur liði ef til vill skár á eftir.“
Þá hló Jessi. Honum geðjaðist að, hvernig þetta vár
sagt. Það var eitthvað svo hressandi við þetta. Hann tók
aftur að rýna á kortið. „Við höfum fjóra bíla þarna
efra, er það ekki? Segðu þeim að vera kýrrum. Láttu
einn vera hérna, annan á þessum stað, þann þriðja þarna
og þann fjórða hér. Þá eru aðalleiðir lokaðar. Mér
finnst einhvern veginn, að þeir muni ekki hafa löngun
til að aka gegnum bæinn til að komast undan.“ Hann
rétti úr sér og dró djúpt andann. „Hvar er Katrín?“
„Hún fór í kvikmyndahús. Hún sagði, að það væri
of heitt í skrifstofum okkar á daginn, en of kalt um
nætur.“
Jessi hló.
„Afsakið, ég trufla," var sagt við dyrnar, og Carson
gekk inn. „Almenna lögreglan hefur af einhverjum lítt
skiljanlegum ástæðum, nema ef það væri af andúð
gegn yður, lumað á þessu síðan klukkan tólf í dag,“
sagði hann. Hann rétti Jessa pappírsblað, sem nokkur
orð voru rituð á með bleki. Carson tók af sér gleraug-
un og strauk móðuna af þeim. „Það var komið með
þetta á stöðina um tólfleytið. Sendill frá einu gisti-
húsinu kom með það, og hann gaf fjórar mismunandi
lýsingar á manni þeim, er hafði greitt honum fimm dali
fyrir að koma þessu. Og ég hafði ánægju af að fá
fimmtu og sjöttu lýsinguna fyrir andartaki síðan.“
Meðan Jessi las, hljóðnaði hláturinn. Svo rétti hann
Tom Winston blaðið. Um leið og Winston leit yfir
það, blístraði hann lágt.
Því næst störðu mennirnir þrír hver á annan þegj-
andi.
„Jæja, þá vitum við það,“ sagði Tom Winston loks-
ins.
„Asninn,“ tautaði Jessi Webb.
„Hann á enga leið framundan, góðu vinir,“ sagði
Carson.
„Já, en hann ætti þá að gera sér það ljóst! Herra
minn trúr, veit hann það kannski ekki?“ spurði Jessi án
þess þó að beina spurningunni að þeim. „Og getur hann
ekki séð í hendi sér, að það er ekki hægt að koma
heiðarlega fram við þessi villidýr? “
„Vertu nú þolinmóður,“ sagði Tom Winston.
„Hættu nú þessu, Winston! Ég er þolinmóður! Hugs-
aðu um þcnnan aumingja mann, sem er fangi í eigin
húsi og sennilega ásamt þessum------“
„Við skulum reyna að komast fyrir, hvar hann er,
Jessi. Það er miklum mun mikilvægara en-------“
„Þegið þið! Ég ætla að gera það á minn hátt. Lög-
reglan þæfir aðeins málið fyrir mér og liggur á sönn-
unum eins og ormur á gulli-------“ Hann þagnaði, er
hann sá, hve hissa Winston varð. Svo bætti hann við
í flýti: „Ef þú minnir mig einu sinni enn á þolinmæði,
Tom, þá er bezt, að við förum hérna út fyrir!“
„En hvað varðar sönnun,“ sagði Carson, „er hér um
eitthvað slíkt ræða?“ Hann tók kortið.
„Nei, hér er ekki um neitt sönnunargagn að ræða,“
sagði Webb og lét sig falla niður í stól sinn. „Þetta
er eins konar krossgáta. Krossgáta, sem settur lögreglu-
stjóri, Jessi Webb, hefur verið að dútla við. Heyrið
þér, Carson, getum við ekki á einn eða annan hátt
komið þeim fregnum til þessa manns, að ekki sé hægt
að hlífast við, er Glenn Griffin á í hlut, og það sé
ekki til nokkurs hlutar?“
„Hvernig ættum við að gera það?“
„Já, þér eigið að fræða mig á því,“ sagði Jessi skip-
andi. „Það eruð þér, sem eigið að gera árás í myrkri,
minn góði sambandslögreglumaður. Þeir tæta þennan
mannaumingja sundur, áður en þeir halda af stað. Það
er ekki hægt að semja við slíka þorpara."
„Ekki?“ sagði Carson og kveikti sér í vindlingi.
„Hvað munduð þér þá hafa gert, Webb? Setjið yður í
spor hans. Mér sýnist vel til fallið, að hann skyldi
skrifa á þennan hátt. Slíkt getur hindrað ungan lög-
reglumann, sem ákafur er í leitinni, að skjóta barn eða
konu.“
Dan Hilliard hafði kastað teningnum. Orvæntingin
og úrræðaleysið hafði nú leitt hann svo langt, að venju-
legar hugsanir, já, jafnvel sjálfur óttinn, sem einu sinni
hafði heltekið hann, var eins og fjarlægur draumur.
Líðandi stund og svo næstu klukkustundirnar skiptu
meginmáli. Hann gerði sér fullljóst, að hann væri að
aka bifreið, sem lögreglan væri á hnotskóg eftir. Nú-